Mix van emoties

Wat hebben wij genoten van onze vakantie! Een week helemaal NIKS doen gewoon.. Niks moet, alles mag, geen verplichtingen, wat was ik hier aan toe, heerlijk! Zodoende hebben wij dus hele dagen aan het zwembad gelegen, gezwommen, super lekker gegeten, en een beetje tegen mijn principes in, niets van het land gezien. Op de prachtige watervallen van Duden na.

Een paar dagen voor we vertrokken is er nog een bijwerking bijgekomen die ik nog niet had. Ik had een beetje jeuk en een schraal/droog gevoel daaronder. Na wat Googlen bleken dit de symptomen van een schimmelinfectie te zijn. Dus meteen even nagevraagd aan de arts en zij even gecheckt. Alles zag er prima uit! Conclussie: duidelijke bijwerking van de bestraling, tof! Dus kreeg ik een zalfje voorgeschreven. De medicijnverklaring voor mijn katheters tekende ze dus dat was ook weer geregeld. Voor het geval ik een blaasontsteking kreeg in Turkije schreef ze me ook maar meteen mijn vaste antibioticakuur voor. Aangezien ik anders daar in het Engels mijn verhaal uit moet leggen en ik toch al 100% zeker weet dat die snelle urine-test positief zal zijn, met of zonder een daadwerkelijke blaasontsteking. Kon ik beter zelf al voorbereid zijn en aan de kuur beginnen als ik dacht dat het weer nodig zou zijn.

Dinsdag was het eindelijk zover. De laatste bestraling was daar. De autorit naar het Verbeeten was echt heel vreemd. Er ging zoveel door me heen. Moest ik nou blij en opgelucht zijn? Eigenlijk was ik juist heel emotioneel en misschien wel verdrietig. Ik zag alle dieptepunten als een film voorbij schieten onderweg. De tranen vloeiden en ik vroeg me af hoe ik nog enigszins normaal het Verbeeten binnen kon lopen en de bestralingslaboranten onder ogen kon komen zonder al mijn tranen. De laboranten waren uiteraard op de hoogte dat het mijn laatste bestraling was en zeiden dus ook; "fijn hè de laatste?". Meer had ik niet nodig, daar waren ze weer hoor die waterlanders. Gelukkig maken zij dit vaker mee en hebben zij dus ook alle begrip. Tijdens het omkleden raap ik mezelf weer bijeen en ga snel liggen zodat het zo snel mogelijk voorbij is. Ik neem nog afscheid van de lieve laboranten en bedank ze voor alle goede zorgen tijdens het traject. Het klinkt misschien raar maar deze mensen zag ik dagelijks dus je bouwt er toch een soort van band mee op. Er waren er best veel van mijn leeftijd, dus dan heb je al veel raakvlakken. Het was toch iedere dag een gezellig praatje, soms zelfs echt super hard gelachen samen maar ook je problemen kon je er kwijt. Dus dat sluit je dan ook niet zomaar 1-2-3 af. Maar uiteindelijk was ik blij dat het erop zat. Ik wist niet hoe snel ik thuis moest komen om gewoon even een potje lekker te janken, alles eruit te gooien, alles te laten gaan en even echt te voelen. Wat was dat een emotionele dag. Van te voren helemaal niet gedacht dat deze dag zó zou verlopen.. Zo zie je maar, die emoties liggen op de loer en verassen je op de onverwachte momenten.

Met twee medicijnverklaringen, 1 voor mijn katheters en 1 voor mijn medicatie, kon ik met een gerust hart op vakantie. Toen we vorige week op het vliegveld aankwamen vond ik het allemaal wel even heel overweldigend. Ik zou er tenslotte niet hebben gelopen als ik geen kanker had gehad. Dan waren we er in april wel geweest om op huwelijksreis te gaan. Maar dan wel als mevrouw Pagie. Dat besef je je dan wel even. Daar waren dus de waterlanders weer.. Ook van blijdschap hoor, want ik was er zo aan toe. Tijdens de behandelingen dacht ik zo vaak aan onze vakanties. Hoe fijn deze waren en hoe speciaal vakanties eigenlijk zijn. Even tijd voor je gezin, optimaal genieten van het leven.

De laatste jaren, sinds ik moeder ben denk ik, kon ik al niet meer helemaal zorgeloos het vliegtuig instappen. Maar dat was deze keer nog erger. Waar ik voorheen altijd heel nuchter was en zei; "dan zal het mijn tijd wel zijn", "nee joh, er gebeuren meer ongelukken op de weg dan in de lucht" of gedachten als "dat gebeurd ons niet". Werd ik nu verrast door hele andere gedachten.. Want ik had tenslotte ook nooit gedacht dat ik nu al kanker zou krijgen. "Hoezo gebeurd mij dit niet?" Het is een kans van 1 op de zoveel dat er iets mis gaat in de lucht. Maar dat is met kanker op deze leeftijd ook. Aangezien kanker mij ook is overkomen waarom dit niet dan? Waarom zou ik er dan maar vanuit gaan dat het vliegen gewoon goed gaat. Juist, omdat het meestal ook goed gaat. Maar dit is nu niet vanzelfsprekend meer voor mij. Deze angst zet me echt aan het denken. Voor ik kanker had gehad was ik me niet bewust van hoe zorgeloos ik zelfs toen eigenlijk ook in het leven stond. Niet alleen als klein kind maar ook als volwassen vrouw, zonder deze ervaring. 

Gelukkig zijn mijn darmen op vakantie redelijk rustig gebleven. Wel pijnlijk en vervelend maar op momenten dat het voor mij prima uitkwam. De vermoeidheid kan ik niet echt over oordelen aangezien ik daar hele dagen op een bedje heb gelegen! De zalf werkte gelukkig ook prima en ik heb nog niet eens bijna het idee gehad dat ik een blaasontsteking had. Dus mij hoor je niet klagen. Dat nemen ze ons weer niet meer af!

Toen we terug in Nederland waren en onze vertrouwde Reeshof inreden landde mijn brein ook. Even kwamen de herinneringen aan de kanker en de bestralingen terug. Ik merkte dat ik er in Turkije toch minder mee bezig was geweest dan ik dacht. Daar is er niets wat me herinnert aan die rotte tijd die achter me ligt. Daar zijn nu nieuwe herinneringen gemaakt, die los staan van kanker. 

Ook de het dagelijks leven oppakken nu is raar en dubbel. Aan de ene kant super fijn dat ik geen dagelijkse verplichtingen meer heb. Aan de andere kant realiseer je je doordat je leven helemaal anders is dan voorheen, heel goed wat er eigenlijk is gebeurd. Tja, dat beseffen dat komt zo langzamerhand wel denk ik. Het is momenteel zo'n warboel in mijn hoofd. Ik voel me hoofdzakelijk best goed en vrolijk. Maar ik krijg wel weer moeite met het katheteriseren. "Waarom moet ik dit nog steeds?", "wordt dit nog beter" en "waarom kan ik niet gewoon plassen zoals ieder ander?". Ook vind ik het af en toe een beetje eng. Juist omdat ik zo vrolijk ben en ik (nog) niet emotioneel ingestort ben. De moeheid en de andere klachten heb ik eigenlijk langzamerhand geaccepteerd. "Gaat het me niet TE makkelijk af?". Dit zijn vragen waar ik het antwoord niet op weet en wat ik me eigenlijk ook niet af moet vragen. Maar het gewoon op me af laten komen en de tijd ervoor nemen. De tijd zal het leren.. 

Vanaf het begin van mijn diagnose heb ik meerdere lotgenoten op Facebook en Instagram. Het is fijn om een kijkje te nemen in elkaars leven, (h)erkenning te vinden, zo af en toe te reageren op elkaars (grappige) posts en vooral om elkaar te steunen en van elkaar te leren. Sinds een aantal weken ben ik in contact gekomen met een lotgenoot hier uit de omgeving en we gaan binnenkort afspreken. We volgen beide ongeveer hetzelfde traject alleen ik loop ietsjes voor. Het is zo fijn omdat je elkaar zó goed begrijpt en geen oordeel klaar hebt.

Vandaag ben ik ook begonnen aan mijn scrapbook. Hierin plak ik al mijn blogs, kaartjes en andere aandenken van deze heftige periode. Voor mezelf is het een stukje verwerking en ik denk dat het voor onze kinderen fijn is om later eens door te kunnen lezen. 

Op een of andere manier ging deze blog schrijven me minder goed af dan alle vorigen. Dat is misschien te wijten aan mijn warhoofd en al die emoties waarvan ik niet weet wat ik ermee moet. Tot de volgende keer maar weer en ondertussen;

Viva la vida!

Liefs Nicole