Koester het moment

Na een flinke wandeling van 2 uur in een natuurgebied hier in de buurt zit ik nu lekker op de bank met een kop koffie. Mijn dochter tegen me aan, kijkend naar een filmpje op haar tablet. Dit had ik echt even nodig, lekker in de buitenlucht, verstand op 0 en even alles relativeren.

Waar ik tijdens de behandelingen en de eerste maanden daarna, het gevoel had dat mijn emoties en hoofd op orde waren, heb ik dat nu niet meer. Op de meest vreemde momenten springen de tranen in mijn ogen en op de momenten wanneer ik het verwacht ben ik juist broodnuchter. Er vliegen zoveel gedachten en mijn emoties door mijn hoofd maar ik kan ze niet echt een plekje geven. Mijn hoofd is een puinhoop.

Ik bracht deze week mijn bijna 4-jarige dochter Vikki voor het eerst naar de basisschool voor een oefen-ochtend. Ze deed het super goed en ik ook! Nog niet bijna een traan gelaten. Een paar uur later loop ik alleen door het tuincentrum en zie ik bij het restaurantje allemaal moeders met kleine kindjes zitten. Dan stromen ineens de tranen over me wangen, hoezo dan wel? Ik heb geen "kleine kindjes" meer, het is afscheid nemen van een bepaalde fase. Of dit nu de reden is dat het zo hard binnenkomt of het feit dat ik geen kinderen meer kan krijgen weet ik niet. Maar het was echt even slikken daar tussen alle kamerplanten.

Het lijkt alsof de automatische stand, de overlevingsmodus, waar ik dacht allang afscheid van te hebben genomen, nu pas langzaamaan uit gaat. Ik balanceer een beetje tussen de overlevingsmodus en de "gewone sleur" waar we bijna allemaal inzitten. Doordat ik het leven weer oppak en "doorga" waar ik was gebleven, kom je ook weer in het dagelijkse ritme. De meeste afspraken, ook de fysio is aflopende, zijn nog maar eens in de zoveel maanden. Maar toch is het anders. Ik ben niet doorgegaan waar ik gebleven was. Ik ben anders, ik denk anders en ik voel me anders. 

Noem even wandelen in de natuur. "Waarom doet iedereen dat toch?", heb ik weleens gedacht. "Daar is toch geen zak aan?". Voorheen vond ik het ook wel fijn hoor, vooral leuk om foto's te maken van de kindjes. Maar nu heb ik het echt nodig! Even tijd maken voor mezelf, voor mijn emoties en alles achter het altijd vrolijke, lachende gezicht. Soms vergeet ik dat gewoon! Het leven gaat door, voor de kinderen en ons gezin vooral ga ik ook gewoon door. Er is geen tijd om stil te staan bij alles wat er gebeurd is, er gebeuren juist zoveel nieuwe dingen. We hebben een trouwerij te regelen, opbouwen van de werkuren, Vikki gaat naar school, af en toe een blaasontsteking of andere gevolgen van kanker, met alle bijbehorende emoties en angsten van dien. Er komt geen rust, dus soms moet ik die zelf even inlassen. Dan besef ik me dat ik de lat weer te hoog aan het leggen ben voor mezelf. Ik ben niet meer dezelfde, ik kan niet meer zoveel hooi op mijn vork aan, ik moet mijn grenzen bewaken. 

En dan nog de controle. Dat ik een controle-freak ben is voor de meeste, die mij goed kennen, niks nieuws. Een lange tijd is die controle ook ver te zoeken geweest. Logisch, want over kanker, alle behandelingen en emoties kun je geen controle hebben. Maar nu ik terug kom in de "oude" dagelijkse sleur, mis ik de controle. In mijn leven voor kanker had ik de controle, althans dat dacht ik, dat voelde voor mij zo en dat voelde goed. En nu heb ik geen controle en dat voel ik ook. Ik ben met me neus op de feiten gedrukt. Het zal vast een kwestie van tijd zijn dat ik beetje bij beetje het gevoel zal hebben de controle weer terug te krijgen. Maar momenteel gebeurd er nog teveel in mijn lichaam en om me heen waar ik totaal niet op voorbereid was en dus voor me gevoel geen controle over heb. 

Mijn blaasontsteking, 1 maand geleden geconstateerd, was na de eerste kuur nog niet weg. Na 2 testen en een ziekenhuiskweek heb ik weer een tweede kuur gehad. Na een controle na afloop van de kuur blijkt het nu echt weg te zijn! Het oedeem was twee weken geleden ver weggemasseerd en stabiel. De broekjes zijn binnen en zitten echt ongelooflijk k*t, ze zitten zo strak, vooral heel irritant als ik veel moet zitten en ze schuren heel erg. Ik kan ze maximaal 4 uur aan en dan ben ik er helemaal klaar mee! Dus zo eigenwijs als ik ben, doe ik ze natuurlijk niet zo vaak aan. Maar nu ik ook een paar weken niet gemasseerd ben, voel ik het oedeem weer meer worden. Ik zal er toch aan moeten geloven, zelf meer masseren en toch de broekjes vaker dragen. Het accepteren van gevolgen is echt het meest lastige voor mij. Dat blijft me achtervolgen, ook al haal ik zelf de focus er vanaf. Ik masseer zelf mijn oedeem niet vaak, het kost tijd, is confronterend en het voelt alsof ik dan toegeef. Mijn verstand weet heel goed dat het verstandiger is en beter om het wel te doen, dat blijkt nu wel. Maar het ook daadwerkelijk doen, je leven erop aanpassen, accepteren en er vrede mee hebben is een heel ander verhaal. 

Mijn gewicht is ook iets waar ik me niet fijn bij voel, sinds een paar maanden na de operatie + 5 kg, vooral in mijn bovenbenen en buik. Niet heel wereldschokkend maar aangezien ik het grootste deel van mijn leven graatje mager ben geweest, lastig om te accepteren. Vooral omdat het hoogstwaarschijnlijk niet aan het eten ligt, want dan kan je gewoon lijnen. Maar de combinatie van de complexe chirurgie in mijn buik, de verwijdering van de baarmoeder (hormoonverandering), bestraling van mijn eierstokken (waardoor er een uitgeschakeld is, dus nog meer hormoonveranderingen) en het oedeem in mijn buik maakt het lastig om te zeggen waar het aan ligt. En nog belangrijker om er iets aan te doen. Wederom acceptatie. Mijn nieuwe lichaam, zonder baarmoeder, met een werkende eierstok, een zwakke blaas die zich niet volledig kan legen, dikke bovenbenen en buik door het vocht (oedeem) . Ik kan het op dit moment nog niet helemaal omarmen. Maar misschien moet die lat ook gewoon omlaag!? Het is tenslotte allemaal nog geen jaar geleden..

Rouwen, momenteel ook een belangrijk onderdeel van de verwerking. Het klinkt misschien gek, want nee er is niemand dood. Maar rouwen doe ik om mijn oude vertrouwde leven, mijn vanzelfsprekende gezondheid, vriendschap- en familiebanden die zijn veranderd en mijn baarmoeder. Ik moet me nu aanpassen aan een nieuwe veranderde situatie en leren leven met de onzekerheid over mijn gezondheid. De ontkenning en boosheid ben ik inmiddels wel gepasseerd. Maar ondanks de focus verleggen, mezelf op mijn "nieuwe" leven storten, het trouwen, ons gezin, het werk, leuke dingen doen. Niets veranderd die gevoelens van rouw en verlies, niets helpt. Ik kom er nu achter hoe blij ik was met mijn leven voor kanker. 

Wat een gezanik en gezever he? Dat  denk ik nu ook. Maar aan de andere kant beschrijf ik niets meer of minder dan mijn leven. En voor degene die het niet willen lezen, ook prima. Steek je kop maar lekker in het zand, maar zo kan ook jou leven ineens op zijn kop worden gezet.

De psycholoog noemde me een tijger in poezenpak. Dat begreep ik nooit helemaal. Maar door kanker ben ik gaan beseffen wat ze daarmee bedoelde. Ik heb altijd de goede vrede willen bewaren, wilde iedereen te vriend houden, wilde dat iedereen me aardig vond en dat allemaal ten kosten van mezelf. Dat is iets wat nu veranderd is. Niet iedereen hoeft me aardig en leuk te vinden, je kunt toch niet iedereen te vriend houden, mensen praten toch wel en je doet het toch nooit voor iedereen goed. Je bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. Nee je bepaald helaas niet of je ziek word of kanker krijgt of wat dan ook. Maar wel hoe je ermee omgaat. Wat kost me energie en wat geeft me energie? Tijd is kostbaar en te kort om verloren te laten gaan aan zaken die uiteindelijk niet belangrijk zijn. Van het verleden probeer ik te leren en het te omarmen. Ik koester het moment en de toekomst . Ik leef mijn leven zoals ik dat wil. Er zijn tijden geweest dat ik dacht dat niet meer te halen maar ik mag bijna 31 worden en dat gaan we volgende week dus vieren ook!

Viva la Vida!

Liefs Nicole