De grote operatie

Stiekem ben ik best bang om te bloggen over de grote gevreesde operatie. Ik merk dat iets me tegenhoud wanneer ik eraan wil beginnen. Als ik mijn blogs schrijf herbeleef ik alles weer opnieuw. En dat is in dit geval best eng. 

Dinsdag 4 augustus. Daar lag ik dan met mijn witte steunkousen en sexy blauw operatiehemd aan, te wachten. Ik appte nog met het thuisfront en de zusters kletsen tussendoor wat met me om de tijd  te doden. Precies zoals ze gezegd hadden mocht ik om 7.30 naar de holding. Hier ga je altijd eerst naartoe voor je naar de O.K. gebracht wordt. De zenuwen werden meer en meer. Maar toch altijd nog stukken minder dan bij de operatie vorig jaar, heel apart. Ik gaf me volledig over aan de medische staf. Dat had ik onbewust al eerder gedaan denk ik, vandaar dat ik zo rustig was en kon blijven steeds. Eenmaal op de holding klopte mijn hart inmiddels in mijn keel. Maar volgens de zusters oogde ik heel rustig en zen. Ik concentreerde me op mijn ademhaling, opgestoken tijdens de yoga. Ze prikte een infuus en daarna was het weer wachten. Maar nu zonder telefoon en ondertussen zie je zoveel mensen die worden binnengereden voor een operatie. Sommige lachen en andere kijken bloedserieus. Ik voelde me gespannen maar ergens ook blij en opgelucht dat het bijna zover was. Dan kon ik er in ieder geval niet meer tegenaan hikken.

Er kwamen steeds mensen in blauwe pakjes van de O.K. iemand halen om mee te nemen naar de O.K. Maar God wat duurde dat lang voordat ze ook mij eindelijk meenamen. Ik werd de gang in gereden naar klapdeur waar je in de gang met alle operatiekamers komt. Inmiddels ken ik deze maar al te goed, helaas. We reden zowat de eerste operatiekamer binnen en het felle licht, de steriele metalen omgeving en al die mensen in blauwe pakjes zag ik staan. Het werd me teveel. De emoties kwamen en ik kon even niet meer stoppen met huilen. Het voelt zo raar om een kamer ingereden te worden, niet precies wetende hoe je eruit gaat komen, al die mensen die op je staan te "wachten". Bij de vorige operatie waren ze vrij losjes, merkte ze me amper op en lachten ze met elkaar. Nu waren ze heel serieus en afwachtend, kijkend naar mij. Ik werd er bijna bang van en dit sprak ik ook uit. Gelijk keken ze allemaal weg en gingen verder met hun werk.  Voor hun is het natuurlijk ook altijd afwachten hoe een patient er voor een operatie emotioneel aan toe is. Maar het voelde voor mij op dat moment net een welkomscomite en daar zat ik op dat moment niet op te wachten. Ik voelde mezelf echt aan het randje van de dood staan, was in paniek en doodsbang van binnen. Ondertussen probeerde twee zusters mij te troosten en gerust te stellen. Ik stapte over op het smalle operatiebedje. De plakkers werden geplakt door een zuster met héle koude handen en het infuus werd aangesloten. Ik raapte mezelf bij een en de gynaecoloog kwam bij me staan. De avond ervoor had ik hem nog zien lopen in het ziekenhuis op zijn gave Nike Air Max 1. Ik moest dit nog even aan hem kwijt. Iedereen moest lachen en zo brak het ijs. "We gaan goed voor je zorgen" zei hij. 

Ohja er moest natuurlijk ook nog een ruggenprik gezet worden! Al die weken vóór de operatie was ik er al doodsbang voor geweest omdat ze voor de operatie vorig jaar drie keer verkeerd geprikt hadden voordat hij goed zat. Maar op dat moment was ik het door alles gewoon bijna vergeten. Tot de anesthesist zich aan me voor kwam stellen. Geen assistent of wat dan ook, nee de échte anesthesist, zoals afgesproken. Die vertelde dat ze me iets toedienden via me infuus waar ik werd slaperig van werd. Daarna moest ik rechtop gaan zitten en ging de anesthesist de ruggenprik zetten. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik me al snel voelde zweven tussen hemel en aarde. Goei spulleke. Ik heb geloof ik nog net oe! of a! gezegd toen hij de prik zette. Maar in tegenstelling tot de vorige keer, kan ik de pijn me totaal niet meer herinneren. De pijn van vorig jaar kan ik me tot op de dag van vandaag NOG herinneren! De anesthesist zei "je hebt het heel goed gedaan". Waarop ik antwoordde "jij ook" ik was zó opgelucht en "dat zeg je zeker tegen iedereen?". Wat er daarna gezegd of gedaan is ben ik kwijt. Dat spul werkte héél goed.

7 uur later werd ik wakker op de IC. Althans dat is het eerste dat ik me herinner. Dat zag er niet zo erg uit als ik verwacht had, niet al die harde piepjes waar ik bang voor was, in het bed naast me lag niemand. Ik probeerde te slikken. Want ik had een maagsonde en zag hier gigantisch tegenop. Maar dat ging goed en viel reuze mee. De verpleging was allemaal aan het plukken aan me, geen idee wat ze deden. Maar ik vroeg hoeveel stoma's ik had? "Één urinestoma" zei ze. Ik was zo blij en opgelucht en mijn energielevel was meteen 1000%. Ik keek de zuster goed aan en zag dat ik haar de dag ervoor ook had gezien. Zij was die leuke jonge spontane stomaverpleegkundige en werkte dus óók op de IC. Dat was gezellig! Althans ik heb de oren van hun kop gekletst hoorde ik later terug. Want die boodschap kregen mijn man en moeder toen ze werden gebeld dat ze naar me toe mochten. Zij waren dus ook meteen opgelucht want zij dachten mij on aanspreekbaar en helemaal van de wereld aan te treffen. 

Op dat moment voelde ik me ook echt goed! Geen centje pijn. De maagsonde was hooguit een beetje irritant, het infuus in me nek vond ik niet echt prettig, voelde me net zo'n standbeeld omdat je dan toch niet vrij kunt bewegen. Ik bleek ook een wonddrain te hebben maar daar had ik geen last van eigenlijk. Na een half uur ratelen met de verpleging, mijn man en moeder werd ik toch wat moe. Zij gingen beneden wat eten zodat ik wat kon rusten. De verpleging was ook hier super lief. Ze stonden op dat moment 1 op 1, wat een luxe. Inmiddels zat ik aan de thee en de vla. Het ging steeds met 3 hapjes per half uur. Maar het bleef zitten dus we gingen de goede kant op. 's Avonds heb ik met de verpleging nog even half op de bedrand gezeten. Als ik daar nu aan terugdenk denk ik "hoe dan?". Een paar uur na je buikoperatie, hoe ben ik in hemelsnaam overeind gekomen. Maar het is gelukt héél kort en toen werd ik kotsmisselijk. Gelukkig hebben ze daar op de IC iets voor dat direct werkt, top dus! De arts kwam nog langs om te kijken hoe het met me ging. Hij was blij dat ik kon lachen en de operatie was boven verwachting goed gegaan. Maar hij waarschuwde me dat ik er niet te licht over moest denken. Ook heb ik samen met de verpleging mijn stoma bekeken. Best gek! Maar ik hoefde niet te huilen, al had ik dit wel verwacht. De splintjes moesten 4 keer per dag gespoeld worden dus ik kon er beter maar vast aan wennen. Ik heb die avond nog video gebeld en was helemaal opgelucht. Ik was bijna niet alleen en ik werd super goed verzorgd. 

De nacht na de operatie heb ik redelijk goed geslapen. Helaas kreeg ik gedurende de nacht vorderde meer pijn dus de ruggenprik medicatie hebben ze verhoogd. In de ochtend was ik ontzettend moe en suf. Ze vertelde dat ik tijdens de operatie 2 liter bloed was verloren en dat ik tijdens de operatie een bloedtransfusie heb gehad. Nu waren me bloedwaardes nog steeds te laag dus kreeg ik nog een bloedtransfusie. Het blok van de ruggenprik bleek helaas net iets meer naar links te zitten, terwijl mijn stoma rechts zit. Dus dekte hij de pijn niet helemaal. Daarom kreeg ik via het infuus extra pijnstilling. In de loop van de ochtend probeerde ik samen met de verpleging op een stoel te gaan zitten. Dit was pittig en ik werd er een beetje misselijk van. Ik zat nog geen minuut toen er weer 6 man mijn kamer in kwam lopen. Er werden allerlei vragen aan me gesteld en ik voelde mezelf wegzakken en kotsmisselijk worden. Snel werd ik terug op bed gelegd en iedereen ging weg en kwamen na een half uurtje terug. Alles zag er prima uit, het infuus in de hals mocht eruit en de maagsonde hoefde ook niet lang meer te blijven zitten. Diezelfde middag mocht ik weer naar de gewone afdeling. Een van de twee splintjes (buisjes van de nier naar de blaas, in mijn geval van de nier naar de stoma) liep niet zo goed door. Dus mijn nierfunctie werd nog even getest en mijn bloedwaardes. Of die nu wel goed waren na de bloedtransfusie. Gelukkig bleken beide goed te zijn dus ik ging die middag naar de afdeling. Halsinfuus ging eruit en de maagsonde ook. Wat een opluchting! Nu mocht ik me gaan wagen aan het licht verteerbaar voedsel in plaats van vloeibaar. 

Die avond heb ik al lekker kip, aardappelpuree en rauwkost gegeten, het smaakte heerlijk. Verder sliep ik veel. Ook zag ik die dag voor het eerst mijn litteken. Hij was een beetje scheef en wat groter dan ik dacht. Mijn man kwam op bezoek met Levi. Steeds maar max. 2 personen per dag, tussen 18u en 20u en ze mochten niet ondertussen wisselen. Levi vond mijn stoma maar eng en huilde heel erg toen hij weer weg moest. Ik huilde met hem mee maar was inmiddels weer zó moe. Diezelfde avond kwamen mijn darmen ook meteen goed op gang. Iets té goed misschien.  Wat kunnen die darmen zeer doen. De kruiken waren niet aan te slepen. Ik weet nog dat ik tegen 12 uur 's nachts, nadat ik al 20 x naar de toilet was gestrompeld met mijn medicijnpaal. Aan de zuster vroeg of ze geen luier voor me had. Ik voelde me zo onzeker, liggend in dat bed, ik dacht "fuck it!". Waarom niet? Wie hou ik nou voor de gek? Het is voor mijn eigen "comfort". Want ik stond nog niet 1, 2, 3 op om snel naar de toilet lopen. Dat was de beste oplossing op dat moment want ik was helemaal gebroken.

Dag 2 na de operatie kon ik er alweer om lachen. Mijn vader iets minder, die vond het niet normaal, een jonge vrouw van 31 met een luier. Zo zie je maar, in geval van nood, verleg je steeds je grenzen, je moet wel. Anders maak je het jezelf zo lastig. De arts heeft zoals elke dag visite gelopen en alles gecheckt. Het zag en voelde allemaal prima. Ik heb de héle dag geslapen. 's Middags bleken mijn bloedwaardes weer niet goed dus kreeg ik weer een bloedtransfusie. Hier knapte ik vrij snel van op en was meteen een stuk minder moe. De splintjes liepen inmiddels ook goed door en de wonddrain werd eruit gehaald want die produceerde niets.De dag erna zouden we een proefstop van de ruggenprik doen en kijken hoe het gaat met morfinepillen. Als het zo doorging mocht ik van de gynaecoloog maandag (dag 6 na de operatie) al naar huis. Hier schrok ik wel even van. Je zou denken "wat fijn". Maar ik voelde me op dat moment nog echt niet tof en wilde nog niet eens naar huis. Ik moest mijn stoma dan zelf verzorgen en de rust die ik in het ziekenhuis had, kon ik thuis nooit krijgen met de kindjes. De splintjes moesten nog 3 x per dag gespoeld worden, ook thuis. Want normaal gesproken blijf je 8 tot 10 dagen sowieso in het ziekenhuis want dan worden de splintjes verwijderd. Maar mijn splintjes moesten 6 weken blijven zitten omdat ik extreem dunne urineleiders had. Dus ik moest thuis zelf (of de thuiszorg) de splintjes spoelen. De verpleging stelde me gerust dat als ik en zij op dat moment zouden denken dat ik er nog niet klaar voor zou zijn, ze me zomaar niet mogen ontslaan uit het ziekenhuis. De gynaecoloog wilde me alleen maar blij maken natuurlijk. En hij bleek me achteraf beter te kennen dan ik dacht....

Op dag 3 is zoals was gezegd de ruggenprik stopgezet en eruitgehaald. Daarvoor in de plaats kreeg ik morfinepillen tegen de pijn. Ze hielpen tegen de pijn maar ik voelde wel ineens meer dan met de ruggenprik. Ook werd ik er ontiegelijk misselijk van. Gelukkig hadden ze daar ook iets voor. Lang leve de medicatie! De arts die deze ochtend visite liep stelde me ook nog even gerust en gaf aan dat ik op zijn vroegst, als ik zelf zou willen, op dag 7 na de operatie naar huis zou mogen. Mits er geen complicaties zich voordoen. Hij beloofde me op zijn minst één complicatie. Ik keek hem heel raar aan... "Maar misschien ontspring jij de dans" zei hij en we moesten erom lachen met zijn allen. Ook mocht ik deze dag huilen om mijn stoma. Niet van verdriet maar van ontroering. We waren mijn stoma aan het verzorgen, schoonmaken, splintjes spoelen en een nieuwe zak plakken. Plots zag ik mijn stoma bewegen. Hij maakte echt een stuwende beweging, peristaltiek noemen ze dat blijkbaar. Zo bizar! Zo bijzonder dat de artsen dit kunnen maken en zo mijn leven redden. Ik was er helemaal van ontdaan.

Dag 4 heb ik toch wel veel pijn gehad, wat achteraf van me darmen af bleek te komen. Het liggen in bed werd vervelend, ik voelde overal pijntjes, vooral het slapen. Op je zij slapen, zoals ik altijd doe, voelt na een buikoperatie echt niet tof. En ondertussen voelde ik me niet stabiel, niet fit genoeg om veel te wandelen. Ik was nog zo moe, door de morfine. Daarom zijn we, getipt door de gynaecoloog, met de rolstoel naar buiten gegaan. Die week was een hittegolf dus de verpleging had me gewaarschuwd. Maar ik houd juist van het warme weer, ik geniet daar zo van. Toen ik buiten de eerste zonnestraaltjes weer opving liepen de tranen over mijn wangen. Ik voelde dat ik leefde en was zo dankbaar. Ik voelde mij een winnaar, ondanks alles...

Op dag 5 had ik het ineens hélémaal gehad. Die zon had me goed gedaan en ik wilde meer. Ik was ver af gebouwd met de morfinetabletten want daar werd ik een partij moe van. Met de stomaverpleegkundige had ik inmiddels ook al 3 keer geoefend met een nieuwe stomazak plakken en knippen etc. De fysiotherapeut was al een aantal keer geweest en dat verliep goed. Ik ben zelfs een stuk gaan wandelen buiten in de tuin van het Catharina. De splintjes spoelen mocht ik van sommige zusters ook al helemaal zelf doen en dat ging prima. Alleen nog even aan de arts vragen de dag erna, of ik dan toch dag 6 ( wat de gynaecoloog dus al zei) naar huis mocht. De verpleegkundigen moesten lachen omdat ik ineens zo om was geslagen. Ze waarschuwde me dat ik de fragmin spuitjes in mijn bovenarm (bloedverdunners) wel moest hebben tot 6 weken na de O.K. Zelf kon ik deze natuurlijk niet zetten in mijn eigen bovenarm dus moest ik even iemand zoeken of het ziekenhuis zou thuiszorg regelen. Maar in verband met vakanties zou dit niet snel kunnen. En zolang er geen thuiszorg geregeld was, mocht ik sowieso niet naar huis.

Nou je ziet de bui al hangen he op dag 6. Wat een k*tdag! De arts vertelde dat als ik alles zelf kon; splintjes spoelen, stoma verzorgen, wond spoelen en elke dag een fragmin spuitje, ik naar huis mocht. We hoefde immers niet op een complicatie te gaan zitten wachten. Het fragmin spuitje zou mijn schoonzusje komen zetten. Maar de verpleging vond het toch teveel voor mij na zo'n zware operatie dus ze wilde perse thuiszorg regelen, voor 3 x per dag. Dat zou op zijn vroegst pas 2 dagen later geregeld kunnen zijn. Blehhhh! Ik was helemaal over de flos, boos, verdrietig, janken alles... Ik wilde gewoon zó graag naar huis en ik kon toch alles zelf, alles was geregeld dus waarom niet? Omdat één of twee verpleegkundigen mij niet zo goed kennen en bang zijn dat ik elke avond aan de telefoon hang als het niet lukt? Ik houd mezelf toch niet voor de gek.

Ze zorgden dat de oncologie verpleegkundige waar ik goed contact mee had naar me toe kwam en deze stond eigenlijk vierkant achter me. Ze zei het niet met die woorden maar ze snapte me helemaal en had het volste vertrouwen in mij.Net als de jonge garde van de verpleging. Dat zetje had ik nét even nodig. De oncologieverpleegkundige liep naar de verpleging en zei "die mevrouw houd je niet hier hoor" met een lach, "ik wens jullie succes". Daarna belde ik de verpleging en zei dat ik naar huis wilde en wel VANDAAG! Ze zullen me vast een bitch hebben gevonden maar ja, shit happens :) "De gynaecoloog zei toch morgen, niet vandaag" zei ze? "Als ik alles kan en alles geregeld is wel zei hij vanmorgen. Ik voel me hier gevangen in het ziekenhuis, zo weinig bezoek, niet iedereen die ik wil kan langskomen. Ik wil naar mijn gezin! Ik voel dat ik aan verwerken toe ben maar heb zo weinig privacy. Hoe krijg je een mens ziek? Straks ben ik over de rooie en dan ben ik nog verder van huis" zei ik. Of ja dat preekte ik meer denk ik. Ik was zó boos en wilde onderhand zélf weer eens iets beslissen over mezelf en mijn eigen lichaam. Ze vroeg nog over de thuiszorg dus ik vertelde dat als die maar 1 keer per dag komen, het ook prima is. Ik kon alles zelf maar dan kon ik als ik tóch vragen had, elke dag mijn vragen stellen en konden ze meekijken en het spuitje zetten. Ze mopperde wat, "je zet ons wel aan het werk juffie" maar na een uur kwam ze terug. De gynaecoloog was gebeld en hij was akkoord en ook de thuiszorg was ineens geregeld, 2 x per dag. Ik mocht diezelfde avond nog voor het avondeten naar huis. Lekker naar huis chinees eten, heerlijk!

Inmiddels is er nog veel meer gebeurd. Helaas! Ik probeer zo snel mogelijk mijn blogs bij te werken naar "nu". Ik merk dat het emotioneel wel zwaar is. Tijdens het schrijven van deze blog heb ik ook flink wat tranen gelaten. Vooral bij het zien van de foto's. Maar ik merk ook dat het oplucht. Het werkt voor mij therapeutisch. Precies de reden waarom ik hier ook mee ben gestart. Ik houd jullie op de hoogte lieverds!

Viva la Vida!

Liefs Nicole