De beloofde complicatie

De eerste dagen thuis na een grote operatie ten gevolgen van kanker vielen stiekem toch tegen. Het lukte wel, heel goed zelfs. Het verzorgen van mijn stoma ging me goed af. Wel als patiënt, nog niet als 'Nicole' maar dat geeft niks en is ook heel normaal denk ik zo. Ik wist goed wat ik moest doen, wanneer ik de splintjes (dubbel J) moest doorspoelen, de wond moest spoelen en een nieuwe zak moest plakken. Van de thuiszorg kwamen ze de eerste dagen 2 maal per dag, zoals de verpleging had aangeraden. Alleen hier was ik al heel snel klaar mee. Je wordt al zo geleefd die eerste dagen. De een na de andere instantie kwam aan de deur; thuiszorg, leverancier van de stoma materialen, stoma materialen zelf werden bezorgd, wondzorg materialen en voor ik het weet stond de thuiszorg weer op de stoep die ook vanalles van me wilde. Foto's van hoe alles eruit zag, praten over hoe ik me voelde en wat ik van hun verwachtte. Nee één keer thuiszorg per dag was voldoende. Het fragmin spuitje (bloedverdunners) erin, tegen trombosebeen, en wegwezen. 

Het was snikheet toen ik uit het ziekenhuis kwam. We zaten middenin een hittegolf dus ik liep alle dagen in mijn bikini rond met de post OK stomazak bungelend aan mijn buik. Beetje zweterig wel.. We hadden een zwembadje staan voor de kids. Waar ik ook zo af en toe even met mijn voetjes inclusief steunkousen lekker in kon poedelen. Elke middag ging ik een paar uur naar bed (mét airco) om te slapen, rusten of alle emoties de ruimte te bieden. Dat laatste was meestal het geval. Het soort van eerste besef, rouw, afscheid van mijn oude lichaam kwam al snel. Ik had er niet echt moeite mee om met mijn stoma te dealen, ik ben nuchter genoeg. Maar het is toch weer een scheidingslijn in mijn leven, van mijn leven zonder stoma en mijn leven met stoma. En de onzekerheid.... Hoe zou het me nu vergaan de rest van mijn leven met mijn stoma? Kan ik nog wel alle activiteiten doen in mijn leven zoals ik dat altijd heb kunnen doen of moet ik dingen gaan laten om wille van mijn stoma? Jankend en snikkend als een klein kind zowat elke middag. Met een kussen op mijn buik om mijn stoma tegendruk te geven.

Ik was nog wel veel en vooral snel moe, helemaal rechtop lopen was nog een dingetje, net als langer dan 5 minuten rechtop zitten. Mijn rugspieren waren flink verslapt die week in het ziekenhuis. Elke dag probeerde ik in huis steeds vaker zélf mijn drinken of iets anders te pakken, de deur open te doen en wat later ook te koken met pauzes. Ik wilde vooruit! Genieten van alles wat wél is. In het ziekenhuis voor de afspraak met de stomaverpleegkundige en gynaecoloog over de uitslag van de patholoog, liep ik zelf. Gelukkig kregen we te horen dat mijn snijranden schoon waren! Man man wat een opluchting! Ik was weer vol energie en positiviteit en had het gevoel dat ik weer mocht leven en genieten.

Dus ik ging een dag later met mijn moeder na het winkelcentrum. Na één winkel was ik kapot! Ik had hoog ondergoed gekocht, zodat mijn stomazakje mooi "strak" tegen me aan bleef  hangen in mijn kleding. Dit voelde fijner, comfortabeler voor mij. Plus ik was er wel weer even eruit geweest en dat had ik echt even nodig. Me weer enigzins normaal voelen. Leuke kleren aan, make-up, haren leuk en sieraden aan. Me mezelf voelen. Ervaren dat niemand naar me kijkt of mijn stoma ziet. Ervaren dat ik gewoon kan winkelen met een stoma (duhhh) en vooral de eerste keer gehad te hebben. 

Zondagochtend, bijna een volle week thuis, stond ik op met buikpijn. In mijn linker onderbuik. Geen idee wat het was, misschien mijn darmen nog van slag van de OK. Want ze hadden ook aan mijn darmen geknutseld want daar is mijn stoma van gemaakt maar ik had geen koorts. Dus gewoon mijn medicatie genomen en met een kruik op de bank gaan liggen. Zal wel van dat winkelen van de dag ervoor zijn, teveel gedaan, te eigenwijs geweest. Tegen de avond kreeg ik ondanks de hittegolf koude rillingen. Toen wist ik dat het niet goed was. Even snel getempt en ja hoor toch koorts. Na een kort telefoontje met de afdeling, waar ze me inmiddels al aan mijn stem herkende. Werd er overleg gepleegd met de dienstdoende gynaecoloog en moest ik linea recta naar de SEH. Ging het dan toch tè goed!?

Mijn ontstekingswaarden waren verhoogd dus ik kreeg direct antibiotica. Er werd een bedje voor me geregeld, op een eenpersoonskamer (wat een luxe). Voordeel hoor als de verpleegkundigen je inmiddels kennen en weten dat je dat fijn vind! De volgende ochtend werd er eerste werk een CT scan gemaakt om vast te stellen waar de pijn vandaan komt. Ze dachten aan een abces of lekkage van de urine. Dat laatste is een hele vervelende maar helaas regelmatig voorkomende complicatie na een operatie zoals ik heb gehad. Die eerste nacht was echt vreselijk. Balen dat ik weer in het ziekenhuis lag, onzeker en ik voelde me zó slecht. Zo slecht had ik me zelfs na die operatie niet gevoeld. Wat was ik beroerd. De verpleegkundige kwam om de twee uur bij me kijken omdat me bloeddruk heel laag was, mijn hartslag aan de snelle kant en de koorts steeg. Dus echt slapen deed ik ook niet. Midden in de nacht toch maar weer een echo waar niet echt iets specifieks op te zien was. Je begrijpt wel dat ik heel blij was dat het eindelijk ochtend was en die CT gemaakt werd. 

In de middag kwam mijn gynaecoloog binnenlopen met zijn assistente en vertelde dat ik een abces (vochtcollectie had in mijn kleine bekken) als gevolg van de operatie. De beloofde complicatie. Die had hij me al van het begin af aan beloofd. Tja je kunt maar wat beloven hè ;) In eerste instantie natuurlijk een opluchting dat er geen urine lekte in mijn buik, want dat zou ook minder makkelijk te behandelen zijn geweest. Dit abces wilde hij behandelen door mijn hechting in mijn vaginatop los te knippen. Klinkt vreselijk! Dit kon onder narcose of gewoon nu meteen op mijn kamer op mijn bed. Ik was inmiddels al bijna 24 uur nuchter, had honger en wilde het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Dus ik koos voor nu. Zijn assistente snelde zich naar beneden om materialen te halen en de gynaecoloog hield me aan de praat. In die paar minuten was ik toch best bang geworden maar het duurde hooguit een minuutje vertelde ze. Dit bleek ook te kloppen en voor ik het wist waren mijn vliezen gebroken en piste ik het hele bed vol. Althans zo voelde het. Echt pijn? Nee maar wel heel nat. Wat een opluchting! 

Er zat dus gewoon een gat ik mijn buik en ik maakte grapjes dat de arts mijn darmen kon kietelen. Bizarrr! Het advies was om veel te lopen zodat de zwaartekracht zijn werk kon doen. Ik voelde me al snel weer wat minder ziek en begon ondanks dat de pijn wel bleef, wat rond te lopen op de afdeling. Honger had ik niet omdat ik kotsmisselijk werd van de antibiotica. Maar na zo'n pilletje tegen de misselijkheid ging het stukken beter. De dag erna sneuvelde mijn infuus en tot mijn blijdschap moest ik over op antibiotica in tabletvorm. Wat meestal betekend dat je snel naar huis mag. In de middag bleken toch mijn ontstekingswaarden te hoog dus werd er een nieuw infuus geprikt en antibiotica gegeven via het infuus. De dag erna weer een nieuwe kans. De pijn bleef op en af gaan maar volgens de arts was dit normaal en paste dit bij mijn bloeduitslagen. Ik hield me rustig en liep af en toe een rondje. 's Avonds kwamen mijn moeder en man met een zak Mac Donalds aan, had ik zooooo'n zin in.  Daarna keek ik " Sta op tegen kanker" , ondertussen werd het me teveel en kwamen de tranen. Wat een tegenslag en wat had ik psychisch én mijn lichaam weer geleden. Zoals afgesproken werd een dag later mijn infuus eruit gehaald en mocht ik over op antibiotica in pilvorm en als dit goed ging morgen naar huis. Later op de dag liep de koorts op en dit maakte het nog wel even extra spannend of ik wel naar huis zou mogen. Ik voelde goed dat mijn lichaam verzwakt was door alles wat er weer gebeurd was en door de medicatie. Toch mocht ik de dag erna naar huis onder de voorwaarde dat ik laagdrempelig zou bellen. Ik vroeg of ik moest bellen bij 38 graden of 38,5. Waarna de arts zei "Doe maar 38,5 graad. Anders zien we je hier veelte snel weer terug!". Eerst belooft hij me een complicatie en nu dit weer. Ik hou van de humor, wat een toparts! 

Viva la Vida!

Liefs Nicole