De eerste weken herstel

Een paar keer knipperen met mijn ogen en voor ik het weet is er weer een week voorbij gevlogen. Stapels boeken en tijdschriften heb ik liggen.. Waar ik dacht tijd over te hebben kom ik bijna tijd tekort. 

Maandag is voor Levi de school weer begonnen en ik breng en haal hem sindsdien ook weer zelf op. Mijn vader komt 's ochtends voor Stefan weggaat om half 7 onze kant op. Zodat hij Vikki uit haar ledikant kan halen, haar van de trap af tilt en haar vangt als ze wegrent omdat ze geen schone luier aan wil. Ook mag ik de kinderwagen niet duwen om Levi naar school te brengen en geen autorijden om Vikki naar de creche/opvang te brengen. Dus helaas is de ochtendroutine zelf doen op dit moment nog geen optie. Maar het is heerlijk om 's ochtends samen met Levi de dag te beginnen en op school nog wat te kletsen. En bovendien is het goed om wat te bewegen en conditie op te bouwen! 

Daarna is het weer even tijd voor mezelf. Hoe gek het ook klinkt, na de drukke ochtendspits ben ik gewoon moe. Slapen lukt me niet altijd meer maar even een uurtje of 2 rusten op de bank is toch wel nodig. Verder probeer ik de lichte huishoudelijke werkzaamheden langzaamaan weer op te pakken. Maar veel is het nog niet, de vermoeidheid speelt toch wel een grote rol in mijn herstel, samen met het katheteriseren, hier kom ik later op terug. Qua pijn is alles prima onder controle. Met alleen paracetamol kom ik gemakkelijk de dag door. Mijn moeder komt 's middags mijn vader aflossen met de lunch en zorgt voor het avondeten. Ik mag steeds kiezen, dus afvallen doe ik zeker niet 😉. Als zij er is kan ik indien nodig toch even mijn rust nemen en is er iemand om Vikki te vangen of op haar plaats te zetten. Want deze dame heeft heel goed door dat mama haar niet kan tillen wanneer nodig. 

Groot nieuws! Gisteren heb ik voor het eerst sinds 2 weken weer zelf geplast. Uiteraard kwam het totaal onverwacht. Ondanks het miezerige straaltje en dat het niet meer was dan een paar druppels was ik zooooo blij. Hij doet het gewoon zelf! Nouja zelf, het kostte me zoveel moeite (ik heb zo moeten persen) en energie dat ik na het katheteriseren meteen naar bed ben gegaan. Ik moet blijven katheteriseren tot ik na het "zelf" plassen niet meer dan 100 ml in mijn blaas overhoud. Vanmorgen lukte het weer niet zelf maar vanmiddag weer wel. Dus van dat katheteriseren ben ik voorlopig nog niet af. Vorige week heb ik hier vele tranen om gelaten en heb ik hier flink mee gestruggled. Nu heb ik het soort van opgenomen in mijn ritme. Het hoort erbij momenteel, op deze manier help ik mijn lichaam herstellen. Donderdag heb ik een afspraak staan bij de uroloog ivm het katheteriseren dus zal ik losbranden met mijn vragen over hoe of wat de normale gang van zaken is omtrent het weer zelf gaan plassen.

Over de bestralingen ben ik nog niets wijzer. Naar verwachting krijg ik deze week een oproep van de bestralingsarts. Heb ik 2 april een ct scan om de ligging van mijn bekkennier te bepalen. Aan de hand daarvan zal de bestralingsarts een plan de campagne op gaan stellen. Voor nu houd het me nog niet zoveel bezig. Ik heb nog genoeg aan mezelf, het herstel en de emotionele kant hiervan.

Sinds vorige week bedenk ik me wel vaker waarom ik? Vind het heel heftig om vakantie foto's of andere foto's van ons en de kinderen te zien. Ik ben me altijd bewust geweest van het leven en heb geweten dat je moet genieten van de kleine dingen. Nu betekent dit natuurlijk nog meer. Waar ik vorig jaar nog dolgraag naar Italië wilde (wat Levi te ver rijden vind).  Zou ik momenteel al een moord plegen om naar Duitsland te kunnen. Gewoon even niets.. Genieten van elkaar, de natuur, bergen, lekker eten, mooie dorpen en steden en alle andere kleine dingen.. Zoals mijn psycholoog me vertelde: je leeft in je verlenging van het leven. Want het had hier ook zomaar geëindigd kunnen zijn.

Zo merk ik ook dat emoties van mijn dierbaren en mezelf heel erg verschillen van elkaar. Waar ik vorige week voor de uitslag als een roos had geslapen en vrij weinig spanning ervaarde. Hadden Stefan, mama en papa slecht geslapen door de spanning en hebben ze heel wat ge-ijsbeerd. Geweldig nieuws natuurlijk dat er geen uitzaaiingen waren. Maar ondanks mijn grote opluchting vind ik het eng om blij te zijn. Om te vertrouwen op de artsen, mijn lichaam en de genezing van deze ziekte. Niet gek natuurlijk aangezien ik nog maar weinig herken van mijn lichaam van voor de operatie. Dit zal zijn tijd nodig hebben om mijn lichaam weer te leren kennen en er weer vertrouwen te krijgen. Voor nu is dit emotioneel gezien toch wel een dingetje..

Via deze weg wil ik iedereen nogmaals bedanken voor alle lieve appjes na de operatie. De leuke kaartjes, bezoekjes, bloemen, chocolaatjes en anders kadootjes ♡ Echt super lief! Het heeft me echt goed gedaan om te weten dat zoveel mensen aan me denken en met me meeleven. 

Hieronder nog een voor mij opvallend weetje uit de rubriek "tumorhumor" uit de LINDA.

Viva la Vida! 

Liefs Nicole