Het leven gaat door

De hele week heb ik al de intentie om een nieuwe blog te schrijven. Het is wat stil aan deze kant en ik krijg steeds vaker de vraag of het wel goed gaat en hoe of wat nu de planning is.

Maar het gaat momenteel juist heel goed met me. Misschien is het wat egoistisch om dan minder van me te laten horen, misschien ook niet. Het herstel verloopt beter dan ik had verwacht, met ups en downs en zelfs het katheteriseren is bijna een gewoonte geworden. Het plassen lukt steeds iets beter, maar nog lang niet goed genoeg om het katheteriseren te laten vallen. Sinds deze week probeer ik ook om het wat vaker buitenshuis, in het ziekenhuis of in een restaurant te doen. Helemaal handig en fijn is het nog niet maarja. Ik wil mijn leven terug dus ik probeer eraan te wennen dat dit er dan nu even bijhoort.

Wel blijft de vermoeidheid een grote rol spelen. Ik moet mijn dagen een beetje plannen. Een hele dag bezig zijn net als voor de operatie is er nog niet bij. Ik kan net zoals vandaag, 's ochtends lekker op pad naar de markt. Vanavond heeft Levi zwemles en ik wil graag weer eens mee. Dus dat betekent dat ik vanmiddag naast Levi ophalen van school. Lekker in een stoel in de zon plof. Anders ga ik over mijn grens. Aangezien de operatie nog geen 4 weken geleden is, vind ik dat ik echt niet mag klagen. De dutjes zijn nagenoeg verleden tijd en zelfs het rusten is zittend ook vaak voldoende ipv liggend op de bank of in bed.

Deze week durfde ik eindelijk de laatste pleisters van mijn wond te verwijderen. Niet dat het zeer doet maar ik ben gewoon niet zo'n held. Het was zo veilig dicht, de wond, zo met pleisters. Ik vertel mezelf dus nu iedere dag dat de wond zonder pleisters echt niet zomaar open zal scheuren 😂. Maar ik moet toegeven voor zover een wond mooi kan zijn, vind ik het heel mooi gedaan (zie onderstaande foto). De wond is van binnenuit gehecht en naar alle waarschijnlijkheid zijn de draadjes aangetrokken via mijn navel. Het beeld en gevoel wat ik hierbij krijg probeer ik te negeren. De held 😉

De steunkousen, het niet mogen autorijden en tillen wordt nu ook wel een dingetje. Ik wil weer wat vrijer en mobieler zijn. Mijn ouders zijn er ook niet meer hele dagen. Zo langzaamaan wil en krijg ik mijn eigen leven terug. Ohja en mijn (spijker)broeken weer aan, daar zou ik nu een moord voor doen! Dit gaat helaas nog niet omdat dat teveel drukt op mijn wond. Dus momenteel draag ik alleen maar leggings en jurkjes ✌. En die steunkousen... Met dit weer kan ik ze wel schieten. Ik tel de weken af!

As dinsdag heb ik een ct scan. Dit wil de bestralingsarts omdat ze willen weten waar mijn nier precies ligt. Aan de hand van die uitslag zullen ze gaan bepalen hoeveel bestralingen ik zal krijgen. Volgende week vrijdag heb ik dan ook een gesprek met de bestralingsarts. Hopelijk krijgen we dan concrete antwoorden en weten we de planning. Ik wil nu onderhand weleens weten wanneer deze nachtmerrie voorbij is.

Ook denk ik veel na over mijn volgende tattoo. Ondanks dat ik er niet blij mee ben, met dit alles. Wil ik het wel een plekje geven, letterlijk en figuurlijk. Om het af te sluiten en het positieve ervan in te zien. Het is me toch een hele heftige ervaring/les of het je het wilt noemen, geweest. Het hoort nu bij me. Wat het precies gaat worden weet ik nog niet. Als het maar positief is! 

Nou ik blijf nog eventjes lekker in het zonnetje zitten. Wat kan ik hiervan genieten, wat kan het leven fijn zijn. 

Viva la Vida!

Liefs Nicole