De avonturen van Nicole en haar nieren én het geheim van de bekkennier

Een halve week later was het dan zover. Het splintje moest eruit. Al weken zenuwachtig voor.. Nachten slecht geslapen. En door die stomme corona moest ik alleen naar binnen. Als het echt nodig is mag er iemand mee zeggen ze maar dan denk ik "tja is dit echt nodig!? bij een gesprek over leven of dood wel natuurlijk maar dit? nee". Dus heel stoer maar stiekem doodsbang ging ik alleen naar binnen. Mijn tasje gepakt want wie weet hoe het zou gaan en moest ik alsnog worden opgenomen.. Van het beste uitgaan in dit soort gevallen durf ik niet meer zo goed.. 

Met lood in mijn schoenen kwam ik aan bij de balie en kon ik nog net uitspreken met wie ik een afspraak had en hoelaat, zonder mijn tranen te laten gaan. Eenmaal in de wachtkamer kon ik het niet meer inhouden en kwam alles eruit. De tranen rolde over mijn wangen, snikkend als een klein kind probeerde ik mezelf te verbergen in mijn jas. Jezus mina wat zag ik hier tegenop, wat was ik bang! Bang omdat ik niet wist hoe het zou gaan en nog het meeste voor de eventuele pijn. Balend dat ik toch zo stoer wilde zijn en niemand had meegenomen. Uiteindelijk had ik toch alleen naar de behandelkamer moeten gaan alleen dan had ik me niet zo eenzaam gevoeld in de wachtkamer. Iedereen in de wachtkamer keek me aan, allemaal stellen overigens. Toen dacht ik echt "waarom zit ik hier NU alleen?". Maar goed.. Er liepen veel artsen/verpleegkundigen heen en weer, ik zag allerlei medische apparatuur voorbijkomen. Na 10 minuten werd ik dan eindelijk geroepen.

Mevrouw Broers! Ik stond op en liep met haar mee. Ze begon vlot te praten en vroeg hoe het met me was maar ik kon geen woord uitbrengen. Toen we in de behandelkamer kwamen keek ze om en zag ze waarom het zo stil was. Ik bibberde helemaal van angst en de tranen bleven rollen. Het was best druk maar iedereen was super lief. Ze namen mijn tas aan, hielpen me met mijn benen op bed leggen want ik was zo wat verstijfd door alles wat ik voelde. Bang omdat ik niet wist wat er ging gebeuren, bang voor de eventuele bekende pijn die ik kon gaan voelen. In enige paniek pakte ik een nieuw stomazakje uit mijn tas en gaf die aan de verpleging. Ik vroeg of dat ik zelf dit zakje eraf moest halen en of zij deze terug wilde plakken. Ze gaven aan dat alles goed kwam en dat ze goed voor me gingen zorgen. De anesthesist begon met de plakkers op mijn lichaam te plakken, mijn infuus werd geprikt en ik kreeg een zuurstofslangetje, deze had ik overigens niet verwacht bij een sedatie. Het ruikt naar een strandbal zei de wat jolige anesthesist. Ik moest meteen om hem lachen en dat brak het ijs. Ik gaf aan zo zenuwachtig en bang te zijn en toen zei hij "tot zo". Dat was het laatste wat ik hoorde voor ik in een diepe slaap viel. 

"Mevrouw Broers, dit was het al" hoorde ik dezelfde man zeggen en ondertussen werd ik naar de afdeling dagopname gereden. Ik schrok ervan en voelde gelijk aan mijn stoma of ik mijn splintje nog voelde. Nee, die was weg! "Nu al? Hoelang ben ik weggeweest?" vroeg ik. "10 minuutjes" zei hij lachend. Wow dat is snel dacht ik! Ik vroeg of ik ook medicatie had want ik voelde verbazingwekkend geen pijn. "Nee geen medicatie, je hebt alleen een klein dutje gedaan". Op de dagopname vroeg ik het nog even na maar hij had inderdaad niets gelogen, geen medicatie. Ik was helemaal verbaasd, verward, en wist niet zo goed wat ik moest voelen. Snel belde ik naar het thuisfront om het goede nieuws te vertellen. Naar mate het later werd en ik meer rechtop ging zitten voelde ik wel wat buikpijn, krampjes maar dit was niks vergeleken met de vorige keer. Na een half uur mocht ik wat eten en drinken en als dat goed ging mocht ik zelfs al naar huis. Tijdens het wachten had ik nog een fijn gesprek met een aardige vrouw die voor me lag. Vervolgens mochten we allebei naar huis. Wanneer ik ging staan om mijn schoenen aan te doen zeikte het naar beneden.... Ze hadden het stomazakje niet gesloten nadat ze het opgeplakt hadden, niet helemaal handig. Broek nat dus en laat me die nou net geen schone bij hebben, wel nachthemden maar daar had ik niks aan, dat was te koud. Dus met een natte broek maar zonder splint (YES) op naar de uroloog voor een controle echo. Als deze goed was mocht ik echt gaan!

Ze bekeek mijn "gewone nier" waar net het splintje uit verwijderd was en deze zag er prima uit. Ik gaf aan dat de uroloog die een paar weken eerder mijn nierbekkenontsteking behandeld had, wilde dat er ook naar die nier gekeken werd, om te kijken of deze goed hersteld was van de ontsteking. De uroloog die op dat moment naast me stond zei dat dit niet nodig was. Ik was op dat moment tenslotte in het ziekenhuis voor die andere "normale nier" dus!? Dit terwijl ik zeker wist dat de uroloog het een aantal weken geleden in het dossier had verwerkt en bewust deze afspraak gecombineerd had maar ja wie ben ik? Ik mocht naar huis zonder splint, zonder pijn dus wie doet me wat! De dag erna nog even ter controle nog een echo en een week later ook en daarna is het dan echt klaar. 

Toen ik naar buiten liep kwam het herfstzonnetje me al tegemoet. Mijn vader moest nog vertrekken uit Tilburg want niemand had verwacht dat dit zo voorspoedig zou verlopen. Ik kocht een latte, haalde een goed boek uit me tas "die ene patiënt", heel toepasselijk ook. En ik genoot van het zonnetje op het bankje in mijn zeiknatte (letterlijk en figuurlijk) broek. Wat een geluksmomentje! Die had ik gemist. De spanningen van afgelopen 6 a 7 weken voelde ik van me af glijden. Wat was ik blij, wat een opluchting.

Een dag later, weer een andere uroloog. Ze bekeek mijn "gewone nier" en deze zag er prima uit. Mijn bekkennier daarentegen niet. Uhhh wat? Hoezo dan? Wat een domper weer jongens.. Ik begon meteen het verhaal van een dag eerder te vertellen dat ze verrekte om die nier te bekijken. Ik baalde als een stekker en was best pissig. Want ze heeft me dus blij gemaakt met een dooie mus en daar hou ik niet van. De volgende keer houd ik dus mijn mond niet meer en ga ik maar "eisen" want dat is blijkbaar nodig dacht ik. Het is tenslotte mijn lichaam. Mijn gevoel en emoties gaan door alles al zo heen en weer. Het lijkt af en toe wel ouderwets ping-pong in mijn hoofd. Dit soort situaties zijn dan niet echt helpend voor het vertrouwen in mijn lichaam of in hun. De uroloog gaf aan dat ze mijn nier 's avonds ging bespreken in het overleg en indien het spoed was, ze me na het overleg zou bellen. Anders zouden ze het afkijken tot aan de controle echo een week later. Ze legde uit dat het kon zijn dat mijn nier nog niet genezen was na de operatie, of er een nierbekkenontsteking sluimerde of dat de nier beschadigd was. Alle drie de dingen zouden ervoor zorgen dat er een grote kans is op een nierbekkenontsteking en de urine dus niet goed afloopt of erger nog de nier schade oploopt en dat willen we niet. Oplossing: splintje terug voor langere tijd of voor altijd. Nou de wereld zakte onder mijn voeten vandaag begrijp je wel.. Ik had ook EEN pijnloze dag gehad, die bekkenpijn is dus altijd "splint pijn" geweest. Maar ik zag die bui wel weer hangen. Weer een week onzekerheid terwijl ik zó verlang naar die rust! Die avond ging de telefoon niet maar ik had geen rust dus belde zelf naar de urologie. Er was besloten om af te kijken tot de controle echo een week later. Wel het advies om mijn lichaam, urine en temperatuur goed in de gaten te houden en bij klachten laagdrempelig te bellen. 

Het mooiste moet nog komen! Het einde van de ziekenhuis ellende kwam eindelijk in zicht. Maar dat wist ik toen nog niet.. De week erna, weer een andere uroloog. Een hele vriendelijke, directe, wat oudere man met waarschijnlijk meer ervaring zei mijn onderbuikgevoel. Hij kwam binnen met het goede nieuws dat mijn bloed helemaal goed was. Met de echo bekeek hij mijn nieren en constateerde dat mijn bekkennier nog steeds wat vergroot was. Ik baalde zichtbaar en hij vroeg zich af waarom. Dat een bekkennier een beetje vergroot is, is heel normaal vertelde hij. Dat heeft te maken met hoe die dingen zich ontwikkelen als je nog een foetus bent. Serieus!? Ik geloofde mijn oren niet. Alle zorgen dus weer voor niets! Dat is een goed ding toch!? Ik mocht naar huis met twee goed werkende nieren, zonder splintjes, zonder pijn. Houdoe en bedankt! 

Een dag later belde de gynaecoloog nog om te vragen hoe heel het verhaal verlopen was en dat is dat! Voor nu alleen nog maar om de drie maanden op controle bij de gynaecoloog, uroloog en stomaverpleegkundige.

Ik was zo blij en opgelucht. Wat zich al snel daarna omzette in leegte, niets om naar uit te kijken. Dat was ik in al die maanden zo gewend geraakt. Toen ik wegging in het ziekenhuis voelde ik me een winnaar bovenop de berg. Nog voor ik thuis was voelde het alsof ik alweer naar beneden gekukeld was. Ik stond nu onderaan een nieuwe berg "verwerking" en dat is me er ook eentje hoor. Maar alles op zijn tijd, wat komt dat komt, blijven voelen en blijven genieten, meer kan ik niet doen.

Viva la Vida!

Liefs Nicole