Ik blijf net zo lang zitten totdat ik weer blij ben.
Gisteren waren we op bezoek bij de chemodokter. Die heeft ons uitgelegd wat ze allemaal voor ons gepland hebben en gevraagd of we daarmee akkoord gingen. Nouja, aangezien ik heel graag nog een beetje hier wil blijven gaan we uiteraard akkoord. Ik heb nog snel bloed moeten prikken, wat trouwens prima ging, en voor woensdag staat een grote scan op het programma. Die scan komt er om een zuiver startpunt te hebben zodat ze straks kunnen zien of de chemo ook zijn werk doet en dat moet absoluut anders kan er niet geopereerd worden. Daarna volgt nog een intakegesprek met, ben ik even vergeten, en dan kan de chemo starten. Ik zal jullie niet vervelen met bijwerkingen maar as donderdag ben ik voorlopig de laatste keer bij de kapper geweest. Ze reageerde ook heel fijn op mijn angst voor spuiten en er zijn duidelijke afspraken gemaakt. Het fijnste is dat de Prins bij de chemo bij me mag blijven totdat het infuus erin zit.
Wat me heel erg opviel was dat ze me constant aan het observeren was en nadat de Prins zei dat ik wel heel erg veel nadacht zei ze dat ze me aan kon melden bij een psycholoog die gespecialiseerd is in dit soort ellende. Ik heb dat maar gedaan want ik merk dat ik het mentaal steeds moeilijker krijg. Ik zeg bijvoorbeeld dat ik niet boos ben maar eigenlijk ben ik om om te verrekken, ik zeg ook dat ik het rustig allemaal op me af laat komen maar eigenlijk schijt ik 7 kleuren hoeperdepoep en dat speelt als ik wakker ben allemaal door mijn hoofd. Dus het is misschien helemaal niet slecht om eens met een vreemde te praten want mijn geliefden hebben hun eigen sores.
De Prins heeft zware COPD en moet nu ineens een heel traject met me doorlopen en dan moet het zwaarste deel nog beginnen, intussen worden hij en zijn klachten een beetje onder de voet gelopen. Mijn Maatje, steun en toeverlaat en gelijke in karakter, ziet zichzelf opeens tussen 2 heel zieke vriendinnen. Dan onze SuperB, vechtend tegen een klote tumor in haar hoofd, die toch de moeite neemt om naar mijn geleuter te luisteren. Dit alles maakt dat ik niet alles zeg wat er in mijn hoofd omgaat en probeer om me in te houden terwijl ik weet dat dat zich ophoopt als een fles champus en dat de kurk er ieder moment af kan springen. Zo'n psycholoog is dus nog helemaal zo'n gek idee.