Een drukke dag

Afgelopen donderdag had ik echt een topdag, wat een energie: gepoetst, gestreken, gezogen en een uur met mijn paardje Cindy gewandeld het kon niet op.
Vrijdag hadden we een vol programma.
Mijn zus en ik vertrokken rond 10.00 uur richting de Daniël den Hoed voor een gesprek met een geneticus.
Tom kwam vanuit Breda en arriveerde na een ongeplande sightseeing door Rotterdam per tram nog net op tijd voor het gesprek.
We kregen een vrij technisch verhaal te horen over genen en dna, erfelijkheid enz...
Thuis had ik al een stamboom gemaakt van mijn familie met alle info over ziekten en reden van overlijden.
Dit alles doorgenomen hebbende kwam de Dr. tot de conclusie dat ze de kans 10-15% inschatte op erfelijkheid.
Dus een DNA onderzoek is zinvol, want stel dat ik het gen heb is er 50% kans dat ik het heb doorgegeven aan onze kinderen.
Dit heeft dus best verstrekkende gevolgen, mochten onze dochters dit gen ook hebben komen ze in aanmerking voor een controle van de borsten vanaf 25 jaar en vanaf 35 jaar de eierstokken.
Aangezien de kans klein is wil ik daar niet van wakker liggen en niet het slachtoffer worden van het bekende gezegde
Een mens lijdt het meest van hetgeen hij vreest en nimmer op komt dagen.
Het is toch wel belangrijk om het te weten omdat ik een ander soort chemo ga krijgen als ik het gen heb.
Dus ik ben dankbaar en verwonderd over de middelen die er tegenwoordig zijn om dit soort onderzoek te doen.

Inmiddels was het rond 13.00 uur en na bloedafname voor het DNA onderzoek vertrokken we naar Bergen op Zoom voor de MRI scan van mijn lever.
Dat is eerlijk gezegd een beetje tegengevallen, de vorige MRI was van mijn borst en lag ik op mijn buik.
Nu lag ik op mijn rug en kreeg ik via een koptelefoon ademcommando's, inademen, uitademen, adem vasthouden.
18 seconden is best lang, tenminste zo was mijn beleving want je ligt te wachten in die smalle buis tot ze zegt dat je door mag ademen en al snel denk je dan ik ga het niet redden en dan op het allerlaatste moment komt het verlossende doorademcommando.
Je wilt dat het allemaal goed gaat dus wat was ik blij toen de broeder zei dat alles er keurig op stond en ik goed mijn best had gedaan.
Gaat het een beetje mevrouw, bent u niet duizelig?, nee hoor het gaat best.
Nou dan wens ik u nog een prettige dag hoor, ja dat gaat goedkomen want nu stonden de pruiken nog op het programma.

Na Tom afgezet te hebben op het station, reden we naar de kapper waar Vera al op ons stond te wachten. Stipt op tijd stapten we binnen waar we heel discreet boven werden ontvangen.
Ik moet zeggen het viel niet tegen, het is natuurlijk lastig passen als je je haar nog hebt maar al snel bleven er 2 over die goed staan en waar ik straks uit moet kiezen.
Nu is het afwachten tot mijn haar gaat uitvallen, ik mag van Peter niet meer zo ruig borstelen dus mijn haar krijgt de komende tijd niet meer veel styling te verduren.
Ik kan me er nog niets bij voorstellen hoe ik me dan voel.

Toen ik thuiskwam was ik volledig afgedraaid en ben vrij snel naar bed gegaan, na 12 uur slaap ben ik nog moe.
Dus vandaag ga ik rustig aan doen, volgende week krijg ik een elec. fiets dat is natuurlijk super de luxe.
Maar aangezien wij in de polder wonen kan ik toch lekker blijven fietsen ook als het waait en dat doet het hier meestal.

Volgende week dinsdag krijg ik de uitslag van de MRI, daar ga ik tegen die tijd aan denken.
Nu eerst relaxen en als de zon dan ook nog wil komen ben ik dik tevreden.