Een normale dag

Mijn normale dag begint als volgt:

Vanaf kwart voor 7 s'morgens ga ik in rengalop door het huis, aankleden, brood klaarmaken, allerlei huishoudelijke klussen, hondjes voeren, paarden verzorgen en zorgen dat Lukas op tijd op school komt.
Normaal gesproken ben ik dan zo rond kwart over 8 warmgedraaid om vervolgens me met de levens van andere mensen te gaan bemoeien.
Dat is namelijk wat ik het liefst doe, orde op zaken stellen in andermans huishouden.
Zolang is dat toch nog niet geleden dat dat heel normaal was.

Tegenwoordig gaat dat anders.
Ik lig in bed en ik hoor een snerpende roep van buiten, ons Wiepke de pony van Loïs, beveelt mij om nu toch eindelijk eens te komen.
Braaf geef ik gehoor aan deze roep en zet ons meneertje ongeduld buiten.
Ik kijk naar Cindy, ze slaakt een diepe zucht, rekt zich eens uit en volgt mij gedwee en braaf naar de wei.
Dank je wel lief paard, met jou ga ik een oorlog winnen.

Derest van de dag ben ik bezig met wat ik normaal gesproken zo ongeveer in 1,5 uur doe.
Ik kan nu twee dingen doen, me ergeren en opwinden wat verschrikkelijk veel energie kost, of gewoon na ieder klusje
een half uur op mijn ligstoel in de tuin gaan uitrusten en genieten van de tuin en mijn dieren om me heen.
Wat ben ik toch een geluksvogel.
Dit is zo'n once i was blind but now i see momentje!!