Paasontbijt
Het is 365 dagen geleden dat ik een blog schreef dat ik voor de kinderen vlak voor mijn 2e AC kuur worstenbroodjes stond te bakken voor hun paaslunch op school. Alle angst en onzekerheid die er door mij heen ging kan ik nog haarfijn terug halen. Het voelt niet als 365 dagen. Het vreselijke gevoel dat ik weer moest. Het eindeloze, uitzichtloze. Ik kon mij toen met geen mogelijkheid bedenken dat er uberhaupt een dag voorbij ging. Laat staan 365.
En nu sta ik ze weer te maken. Genezen.
Maar in een hele andere realiteit. Wij liggen namelijk in scheiding. Vandaar dat ik ook zo lang niet heb geblogt. Ik kon het niet.
Omwille van de kinderen kan ik er ook niet inhoudelijk over bloggen.
Maar mijn nieuwe realiteit is dat ik geen kanker meer heb maar wel opzoek moet naar een woning. In een woningmarkt waarin dat eigenlijk onmogelijk is.
Daarnaast is er het verdriet, voor het gebroken gezin, voor de kinderen die eerst een moeder met kanker hadden en nu ouders hebben die uit elkaar gaan.
Alle onzekerheid die dit met zich mee brengt maakt dat ik hyperalert ben voor de kinderen en ze hier zo goed mogelijk doorheen wil loodsen. Het moet. Voor hen.
Het maakt dat ik geen ruimte heb voor mijn herstel, voor verdriet over wat niet meer is. Over jong kanker krijgen en alle gevolgen daarvan
En toch sta ik weer die worstenbroodjes te bakken, met wederom dezelfde gedachte dat ik geen idee heb hoe en waar ik ze volgend jaar sta te maken. Dat een jaar zo ver weg lijkt.
Maar ook met grote dankbaarheid dat alle behandelingen klaar zijn. Dat ik die stoel niet meer in hoef.
Ik ben weer aan het werk. 16 vd 20 uur.
Ik sta overeind. Ik doe het nog.
Mijn kinderen ook. Ik geniet van ze. Wil het liefst in ze kruipen. Alles wat afgelopen jaar langs me heen ging met ze inhalen.
Het wordt wederom een onzeker jaar. Alles wat veilig en zeker was staat weer te schudden.
Maar ik voel me ook sterk. Een scheiding is niet de dood. Het is ontzettend verdrietig en ik had het de kinderen niet gegund, maar we blijven leven (als het goed is).
Ik kan niet zeggen of het me lukt het bloggen weer op te pakken. Ergens hoop ik het wel.
De hormoontherapie gaat redelijk. Ik heb eigenlijk niet eens het besef om er echt bij stil te staan wat de bijwerkingen zijn.
Liefs Anne
10 reacties
Lieve Anne,
Wat ontzettend naar om dit te lezen. Ik wens je sterkte en hoop dat je snel passende woonruimte vindt en over 365 dagen net zo positief kan terugkijken als je nu kan doen wat de kanker betreft.
Liefs, Monique
Anne, Anne, ik wens je veel kracht toe enbesteed toch ook flink wat aandacht aan het opbouwen van je eigen llichaam en leven na zo'n aanval! Hoe beter je voor jezelf zorgt hoe meer je ook te bieden hebt aan de kleintjes die je nodig zullen hebben; ook die worden 2 x door elkaar geschud en ook hun bestaan wankelt dan. Ik krijg morgen 2 amputatie's en ben benieuwd hoe ik dat doorsta. Ik woon op mezelf.
Doe je best! meer kan je niet van een mens verwachten. Anne van de Pals.
Lieve Anne van de Pals,
Wat ontzettende lieve woorden voor Anne, die veel op haar bordje krijgt en heeft gekregen.
Maar ik lees ook jouw verhaal twee amputaties, dat is niet niks. Ik weet nog mijn eigen amputatie behoorlijk ingrijpend was, al weet je verstandelijk dat dit moet om beter te kunnen worden, of de ziekte in te dammen.
Ik wens jou heel veel sterkte, kracht en zachtheid toe. Dat alles goed mag verlopen en dat het herstel voorspoedig mag verlopen.
Je bent een kanjer, een dikke virtuele knuffel,🙏🏼♥️
Liefs Patricia 🫶🏼
Dag Patrich, Ik heb de operatie achter de rug en ben al aan de wandel geweest met Pasen. Het valt me wonderwel mee, alleen 's nachts voelt het stijf en pijnlijk en dan ga ik lopen om te versoepelen. Ik hoop dat pathologie - uitslag een beetje redelijk mag wezen. Hartelijke groet en mijn dank voor je fijne reactie. Ik heb na de operatie gekeken hoe het eruit zag en ik was meteen tevreden! Ik hoef geen reconstructie; ik wil graag weer aan eigen werk! Maar eerst nog immuun en radiotherapie en wellicht nog wat meer. Nu even bijkomen en wennen aan een nog vreemd lijf; het mijne. Anne van de Pals.
Lieve Anne van de Pals,
Wat goed dit alles te lezen en dat het tot noch toe meevalt. Ik vond de ingreep zelf ook qua pijn en het dragen van drukbh meevallen. Ook de drain is er na 4 dagen uitgegaan. Slopend vond ik het wachten op de uitslag, daar bij mij in de poortwachter klier een uitzaaiing was aangetroffen tijdens de operatie en ik alsnog een okseltoilet kreeg, ik in eerste instantie meteen een reconstructie zou krijgen, mits de poortwachter schoon zou zijn. Dus toen ik wakker werd was dit een schok dat ik geen “nieuwe” borst had. Plus het feit, de angst waar zit het dan nog meer?
Uiteindelijk had ik geen verdere uitzaaiingen maar kreeg ik de volgende domper toch chemotherapie en radiotherapie, dat eerst niet nodig was enkel anti-hormoontherapie.
Het is allemaal niet niks je komt in de overlevingsmodus en je wilt ook verder, het is een weg vinden hoe je dit alles een plekje leert geven. Ik heb daar uiteindelijk hulp bij gekregen, daar ik in een depressie terecht ben gekomen, uiteindelijk bleken dit ook nog oude trauma’s die door dit alles weer naar boven kwamen drijven.
We bewandelen allemaal ons eigen pad, ik ben nu inmiddels 6 jaar verder officieel “kankervrij” heb na 3 jaar een diepflap reconstructie gedaan, waar ik heel erg blij mee ben. Ook lang getwijfeld of ik dit wel echt wilde, maar kon aan mijn amputatie niet wennen. Dit is ook zo persoonlijk.
Jij moet nu eerst herstellen en zo te lezen ben je goed bezig, maar vraag ook hulp bij dit alles als je merkt dat het toch meer met je gaat doen dan eerder gedacht, je zit nu nog vol in de behandelingen, bij mij werd dit anders na alle behandelingen. Ik kon ook helaas niet terug keren ik mijn werk, te veel extra klachten gekregen naast al eerdere klachten ( 33 jaar in de zorg gewerkt zwaar fysiek en mentaal ) ook dit heb ik geaccepteerd en omarmd.
Je krijgt nooit meer het leven terug zoals het was, het wordt anders echt niet slechter. Het wordt bewuster en ik leef meer in het hier en nu. Garanties krijgt niemand, maar dit was wel een eyeopener.
Ik stond voor mij diagnose alleen maar AAN, dit wilde ik niet meer. Nee is ook een antwoord en minder is ook goed.
Ik duim hard dat jij een goede uitslag krijgt dat alle snijvlakken schoon zijn en dat de immuun therapie mee gaat vallen plus bestralingen (die ik goed vond te doen.) Gun je ook de tijd te wennen aan je nieuwe Ik, ik zei altijd de littekens zijn er, ze hebben mij beschadigd maar niet gebroken.
Heel veel sterkte, kracht en zachtheid voor de komende tijd gewenst, wil je praten kun je mij ook een persoonlijk berichtje sturen, geen must enkel een voorstel. Mij hielp het erg met bondgenoten te praten.
Nog een mooie tweede paasdag 🐣🐰 elke dag is een cadeautje 🙏🏼
Liefs van mij,
Patricia
Dag Patrich, het is fijn om je bericht te lezen en ik voel ook dat je in mijn omgeving zit met de behandelingen; maar we maken ieder die keuze's diewe voelen dat goed is voor onszelf en dat is belangrijk! Dat ligt ook voor iedere mens anders. Ik lees dat jij nog hormmoontherapie krijgt; bij mij is tumor ( in rechter borst) niet gevoelig voor hormonen, dus deze mogelijkheid valt af. Bij mij zat de poortwachtersklier deels vermoedelijk onder het borstbeen en deels in middendeel oksel van linker (!)zijde. Dus ben ook benieuwd hoe dat gaat met de uitslagen. Dus poortwachter gevonden in oksel linkerborst en tumor in rechter. Ik ben al blij dat er wellicht geen okseltoilet nodig zal zijn aan rechterzijde; ik ben rechtshandig en een handenfanaat! met werk in de cultuur.Jij bent al veel langer aan de gang als ik; 2019, maar voor mij is het een recidief; terugkeer van 2004. Ik hou je in het oog en maak graag gebruik van je contactaanbod als het nodig is. Hartelijke groet en veel -leven- gewenst. Anne van de Pals.
Hé lieve Anne van de Pals,
Dan heb jij ook al veel op je bordje gehad, zeker als het gerecidiveerd is sinds 2004, pffff het is toch wat allemaal.
Ja, een okseltoilet is niet fijn, had er eerst geen last van tot in 2023 ik flink oedeem kreeg, ook dit kan zomaar spontaan ontstaan of door andere onderliggend factoren worden getriggerd. Daar had ik heel veel last van, plus dat ik neuropathie in beide handen en voeten heb door de Docetaxel chemo. Het oedeem helpt dan ook niet bepaald, maar ik heb op advies van mijn plastisch chirurg meegedaan aan een studie, dit is een omleiding/bypass van bloedvaten naar Lymfvaten( die nog werken) een LVA ingreep. Je weet alleen niet of je in de placebo groep zit of in de groep met de echte ingreep. Maar gezien dat ik de compressie handschoen niet meer draag, mijn arm minder dik is en ik de kous ook minder lang draag, denk ik de echte ingreep te hebben gehad.
Ik heb ook een handen beroep gehad, heb bijna 33 jaar in de zorg gewerkt op een gesloten afdeling voor mensen met dementie en psychiatrische gedragsproblemen. Ik ben inmiddels afgekeurd ( veel gedoe met UWV) maar dit is weer een heel lang ander verhaal 😉ga ik je niet mee vermoeien 🫣
Maar het klopt precies wat je zegt, we bewandelen allemaal onze eigen weg. Er is ook in deze geen goed of fout, we zijn per slot allemaal individuen en elk lichaam reageert ook nog eens anders.
Ik hoop dat jij goede uitslagen krijgt, dat de nabehandelingen goed aanslaan en ook jij krijgt te horen dat je schoon bent. Je focus dan op herstellen ligt en jij je leven weer kunt oppakken, op de manier die voor jou werkt.
Ik zal hard duimen dat je snel meer weet, zodat jij daar je leven voor nu op kunt inrichten. Heel veel sterkte en als je wilt schrijven dan doe dit maar, geen verplichting en geen must. Maar weet dat het kan.♥️🙏🏼
Heel veel liefs,🫶🏼
Patricia
Lieve Siebe,
Ik lees jouw berichtje voor lieve Anne, maar ik begrijp ook jouw angst. De Chemotherapie is ook zwaar en maakt veel in een mens los. Maak dit bespreekbaar en vraag desnoods hulp van een professional. We zijn soms veel te streng voor ons zelf, maar in een abnormale situatie heeft het ook andere middelen nodig.
Maak je angst bespreekbaar en wat het met jou doet, dit hoef je niet alleen te doen. Je moet het zelf ondergaan maar niet alleen
Heel veel sterkte, kracht en zachtheid gewenst. Vooral lief zijn voor jezelf.
Liefs,🫶🏼🙏🏼♥️
Patries
Lieve,lieve Anne,
Wat ontzettend dapper dit blog te plaatsen. Van je af schrijven “heelt” ook, maar wat ben je weer in een rollercoast terecht gekomen. Alweer zoveel op je bordje, mij lijkt dat je op dit moment niet echt het gevoel kunt toelaten, dat je nu “schoon” bent. Er hangt een zwart randje omheen, zo ontzettend vervelend en verdrietig dat jullie in deze situatie terecht zijn gekomen.
Helaas heb ik het ook in mijn nabije omgeving gezien, dat mensen na zo ingrijpende gebeurtenis, uit elkaar “kunnen” groeien, heel triest en ontzettend moeilijk. Ik begrijp ook dat jullie kinderen op de eerste plaats komen, maar vergeet in deze ook jezelf niet. Ik lees dat je ondanks dit gegeven toch weer werkt, je zoektocht naar een andere woning is begonnen, je ondanks alles het leven toch weer oppakt. Daar is heel veel moed en doorzettingsvermogen voor nodig, dat jou ontzettend siert.
Ik hoop dat alles met de tijd voor jullie in rustiger vaarwater mag komen. Er een nieuwe start voor jouzelf en jouw kids in het verschiet ligt, zodat je ook het besef van alles wat jou in 365 dagen is gebeurd, leert een plekje te geven. Dit hoop ik voor jou en gun ik je ontzettend, dat er betere tijden mogen komen.
Je bent een prachtig mens vergeet dit nooit, vraag hulp en steun, daar dit niet iets is om alleen te doorstaan.
En Blog wanneer het jouw iets brengt en voor jouw iets toevoegt.
Heel veel sterkte, liefde en kracht toegewenst, maak ondanks alles er mooie Paasdagen van🐰🐣, aan de worstenbroodjes zal het niet liggen 🤭
Heel veel liefs,
Patries 🫶🏼♥️