Ik heb een Huis

Begin Mei zit ik in de tuin en ontvang ik een notificatie van de woningbouw app dat ik mag komen kijken bij een huisje waar ik eerder geëindigd was op plek 10. Inmiddels sta ik 5e en ik mag dus komen kijken. Mijn hart maakt een sprongetje. Het is een hoekhuisje met een tuin van 14 meter diep en op loopafstand van het Centrum, maar dan wel in een hele groene rustige buurt. 

Het huisje zelf is klein, maar wel helemaal gerenoveerd door de woningbouw. Het heeft 3 slaapkamers, nieuwe kozijnen, nieuwe keuken, badkamer en toilet, dubbel glas en zelfs zonnepanelen.

Die hele week tot de bezichtiging doe ik gewoon of het van mij is. Ik geloof helemaal niet in manifesteren want dan had ik die kanker wel weg gemanifesteerd. Maar ik doe het gewoon. Fiets er regelmatig langs en praat of het van mij is. Dan is het 8 mei en mag ik komen kijken. Samen met de andere 4 dus. 2 komen er niet opdagen. Er is 1 vrouw die op plek 4 staat.  Lief vrouwtje die al een woning heeft maar een extra slaapkamer mist.  Ze klinkt niet erg enthousiast ze vind de woonkamer te klein. Ze vraagt aan mij wat mijn situatie is. Nou en jij en ik begrijpen dat ik mijn kankerkaart MAXIMAAL heb ingezet. Ik denk ik moet gewoon dit huis. Het is zon fantastische plek. Het hele huis voelt licht en fijn. Grote tuin en een prachtige locatie. Voor de kinderen allebei een ruime kamer. Kleine woonkamer maar absoluut niet te klein. Dus ik heb alle zeilen bijgezet zodat de lieve mw voor mij uit schuldgevoel al geen ja meer ging zeggen op dit huis. hahaahah het is niet best ik weet het. Er is alleen geen woord aan mijn situatie gelogen helaas. Was het maar een nep verhaal die ik op hing. 

De volgende middag 12 uur krijg ik bericht dat ik het heb. Het is bijna niet te bevatten. Van de 1145 mensen die hebben gereageerd heb ik het gewoon! Dan komen er wat spannende dagen of al mijn papierwerk goedgekeurd wordt. Maar ik had mezelf intens goed voorbereid en elk document waar ze ook maar om konden vragen klaarstaan en onderbouwd met een begeleidende brief. 

En dan de verlossende mail waarin staat dat de woning aan mij wordt toegewezen!!! 

27 mei ontvang ik de sleutel en we gaan gelijk van start. Alles is vers gestucd dus er moet gesausd worden. Waar ik mentaal heel goed kan doen of ik geen kanker heb gehad stort ik na 1 dag verven helemaal in. Mijn lijf kan dit dus niet. Ik bel huilend een vriendin op. Ze zegt liefje wat had je dan bedacht dat je alles wel even in jouw razende tempo kan doen? ehh ja hoezo niet? 

Het weekend wat daarop volgt krijg ik van mijn vrienden en familie een schilder verbod en regelen zij dat het hele huis geverfd is. Ik mag alleen komen kijken. En hoe fijn dat ook is en hoe gezegend ik me ook mag voelen het doet toch zeer. Je wil het allemaal zelf doen. Deze mensen hebben al zoveel voor mij moeten doen het afgelopen jaar. Het eeuwige schuldgevoel is soms om gek van te worden.

Maar ik moet wel mijn lichaam kan het echt niet. Dus ik doe dingen die ik wel kan. Alles regelen, alle papieren in orde, spullen bestellen, boodschappen, van hot naar hair tussen het nieuwe huis en ons oude huis. Oja en 3 dagen werken dat doe ik er ook nog bij. Slapen gaat slecht, mijn hoofd maakt overuren. Heb ik dit wel heb ik dat wel, vloer uitkiezen, internet, energie regelen etc etc etc.

En nu is het bijna Juli en woon ik er sinds 2 weken. En dat is ergens heel fijn. Het huis is prachtig geworden al zeg ik het zelf. De kinderen zijn blij met hun kamers en voelen zich er fijn. Daar ben je dan toch bang voor omdat ze bij hun vader in hun veilige omgeving nog zijn waar ze zijn opgegroeid. Helaas kon ik daar niet blijven wonen en moet ik letterlijk alles opnieuw opbouwen.

Het is een nieuw ritme vinden. Vooral voor de kinderen. Het 1e weekend dat ze bij mij sliepen was het zondag Vaderdag. Dus hebben we papa gewoon bij ons uitgenodigd voor een ontbijtje en een knutselwerkje .De kinderen vonden dit zo ontzettend fijn. Dit is voor mij het allerbelangrijkst en ik zal zo lang als ik leef me over mijn eigen emoties heen zetten en er voor zorgen dat het voor de kinderen zo goed mogelijk verloopt. Dat papa en mama niet meer samen wonen maar dat we wel nog een gezin zijn, alleen dan anders. Dat zij altijd op 1 staan. En dat er niemand zoveel van hen houdt als papa en mama. Ik had ze al dit leed zo graag willen besparen. Ze verdienen beter. Maar helaas heb je niet altijd invloed op hoe het leven loopt. 

Nu komt er hopelijk een  rustigere periode. Al durf ik dat bijna niet te denken want de afgleopen 2 jaar ging van de ene bak ellende zo door naar de andere.

Ik heb wel net mijn 1e jaarlijkse MRI gehad en deze was helemaal schoon! 

Nou dit was hem weer even. 

Liefs