Vakantie en Oncoloog

We wonen nu een paar weken in het nieuwe huisje. Langzaam beginnen we te wennen en een beetje een ritme te vinden in het co -ouderschap. De vakantie die ik vorig jaar al had geboekt komt eraan. We zouden 2 weken naar Italie gaan. 1 week camping en 1 week hebben mijn ouders in Toscane een huis gehuurd ter ere van hun 45 jarig huwelijk waar we met het gezin en alle kinderen heen gaan.  

Dat ziet er nu even anders uit. Althans Bart gaat de week camping met de kinderen in Venetië doen en brengt ze daarna naar Toscane en dan gaat hij weer naar huis. Ik rij met mijn ouders mee naar Toscane en de kinderen met mij mee terug. Vorig jaar was dus onze laatste vakantie als gezin. Toen niet wetende dat dat zo was. Kan je heimwee naar iets hebben wat je toen helemaal niet wist en nooit had kunnen vermoeden dat het de laatste keer zou zijn? 

Het met zijn vieren in de auto midden in de nacht de kinderen wakker maken om op vakantie te gaan. Luuk zegt altijd dat hij het het allerleukste vind met zijn vieren in de auto dat hij zich dan zo fijn en veilig voelt. Mijn hart breekt dan voor hem dat hij dat nooit meer op deze manier zal mogen beleven. En ik weet het we hebben de herinneringen en die hebben de kinderen ook. Dat is iets om te koesteren. Het is allemaal niet meer en dat is gewoon verdrietig. 

Vannacht rijden ze met zijn 3e naar Italie. Ik gun het ze ontzettend en ben blij voor ze. Maar zelf kan ik wel kotsen bij het idee dat ze straks 1500km van me vandaan zijn. Dat er 2 stukken van mijn hart meegenomen worden. Zij zijn mijn hart. En dat ik dat dan maar moet loslaten en moet verdragen. En dat zal ik doen, ik zal hen absoluut niet met mijn gevoel belasten. Ik zal ze zeggen dat ze lekker moeten genieten, veel ijsjes moeten eten en mama altijd mogen bellen maar dat ze het niet verplicht zijn. Dat ze zich niet schuldig hoeven te voelen als ze mij even niet bellen. Dat ik het bij hen laat. Dat mama ook echt een leuke week thuis heeft. Dat het missen van mama hand in hand gaat met het het ook heel leuk hebben bij papa . Dat dat prima naast elkaar mag bestaan en dat er geen goed of fout is. 

Zelf ga ik de hele week veel werken en het maar verdragen. Mezelf een week geamputeerd voelen. Daar heb ik ervaring mee dus dat scheelt. hopen dat het heel snel 25 juli is zodat ik erachter aan kan. 

Afgelopen week op controle geweest bij de oncoloog. Ze zei meid jij kan wel een boek schrijven van alles wat er elke keer weer gebeurt in je leven. 

Mijn bloed ziet er goed uit. Ik heb last van mijn nek en pijnlijke voeten bij uit bed komen maar dat komt van de medicatie. En natuurlijk veel opvliegers maar dat hoort er allemaal bij. Verder verdraag ik de medicatie goed. Alleen neemt de gewrichtspijn dus toe maar dat is gewoon wat het is. 

Nou dat was het dan weer even.