De operatie

De dag voor de operatie had ik nog een afspraak bij de kapper voor het wassen van de pruik, en daarna een poortwachtersklier onderzoek. Ik was weer in het zgt van 09:00-14:00. Onderzoek starte 11:30, kreeg 2 kleine prikjes met een radioactief goedje, die moest ik iedere 10 min. Masseren zodat het goed door de klieren zou gaan.  Dan moest ik 13:30 terug komen, om vervolgens onder zo’n apparaat te liggen die foto’s maakt, de klieren opzoekt, en aftekenen.

Deze ochtend/middag  kostte me meer energie dan ik had verwacht, en was na de tijd erg moe.

De ‘grote’ dag komt steeds dichterbij, en ik merk in mijn hoofd dat ik niet zo goed weet wat ik met alles wat erin me omgaat van vind, en weet me zelf eigenlijk ook echt even geen raad. Ik zonder me wat af, luister muziek, beetje poetsen, zolang ik maar niet stilzit.

De gevoelens die onder ogen komen zodra ik zit zijn duidelijk.

Verdriet, huilen, schreeuwen, onmacht, frustratie,  ( zijn er nog meer juiste woorden?) hier hikte ik tegenaan. Was zo bezig met andere dingen, want zolang dat er was, hoefde ik hier niet mee bezig te zijn.

Ik heb er nog even naar gekeken, raar, dat die tiet er straks niet meer is.

De volgende dag moet ik mij 07:00 melden.

Slapen heb ik niet echt gedaan, het was meer rusten. 06:15 kwam ik uit bed, met heel veel moeite. Niet meer gewend zo vroeg op te staan. Tas had ik al ingepakt. Het was letterlijk tandenpoetsen, opfrissen, haren kammen. Medicatie innemen en gaan.

Bij aankomst mocht ik gelijk een ok jasje aan.

Dag Mw E! U bent als 1e aan de beurt, dat is fijn hé, hoeft u niet lang te wachten en er tegen aan te hikken. Even omkleden, de vragen doornemen , een pijltje zetten, en dan kunt u door richting de ok.

Zo gezegd zo gedaan, en voor ik het wist was ik daar.  Ik was niet de enige, het lag na mijn aankomst al bijna vol met meerdere mensen die ook als 1st aan de beurt waren. Na mij kwam er zelfs een jochie van (ik gok 4) aangereden met zn bedje, ach gossie.

En poef, nog 2 mensen en het lag vol.

De dame die mij hielp zij ik, je zou bijna denken dat het hier gezellig is. Nou, zegt ze, je moet er maar het beste van maken met een knipoog. Ik merkte heel veel spanning in me lijf, ik hield me in, af en toe een traantje, en toen kwam mijn arts zich voorstellen. Nou daar ging het heen hoor.  Huuuln. Spanning. Brok in de keel. Bah. Aardige vent, stelde mij op me gemak.

Erna werd ik meegenomen richting ok.  Daar lopen er meerderen rond, stellen zich allemaal voor. Ik ben alleen bezig met nou lynn houd je in, haha, je slaapt zo,  en even dit en even dat. Overstappen van bedje, het is nu zo dichtbij. Armen worden neergelegd. Ze moeten nog een infuus prikken, ( doen ze als ik slaap via de midline, gezien mn traumatische ervaringen)

Het kapje komt eraan, denk aan wat leuks, ik zei ik ga naar Zanzibar, daar denk ik zo leuk aan terug, mooie vakantie gehad daar een paar jaar geleden.  En voor ik het wist sliep ik natuurlijk…

Wakker geworden, eigenlijk heel rustig, was ook gelijk goed wakker, lekker dommelen. De pijn viel me ontzettend mee. Eenmaal even op de uitslaapkamer mag ik door naar mijn eigen kamer.

Het is zo raar, want het voelde in het begin echt als een opluchting. Zo, deze heuvel heb ik ook gehad.

Ik word naar mijn eigen kamer toe gereden, en daar lag mijn kamergenoot die nog geholpen moest worden. We werden ‘afgewisseld’ tot straks! Wat een lief mens, 59, huidkanker, vorige keer was niet goed gegaan ze moest nog een keertje. We hebben veel gepraat, het was echt even gezellig op de kamer.  Ik had weinig last nog steeds van de narcose, dus lekker 2 beschuiten gegeten.

Ik heb gespiekt onder mijn shirt, het doet me eigenlijk nog niet zoveel. Ik ben blij dat het achter de rug is. Ik negeer het gevoel erbij.

Ik voel meer de opluchting, het is klaar, het is weg… en als de arts komt om te vertellen dat er maar 2 klieren weg zijn gehaald, ben ik helemaal blij! Geen okselkliertoilet gehad. Yes het 1e goede nieuws. Hij vertelde dat er geen slechte cellen bij zaten. Dus alles weghalen was niet nodig.  De operatie was goed verlopen en de wond ziet er tot nu toe goed uit. Wel wat vocht erbij, maargoed dat is logisch.  4 augustus controle afspraak, en uitslag van de klieren. Maargoed eigenlijk weet ik die dus wel. Voor nu ben ik kankervrij!!!

Veel gekletst met mn kamergenoot, die in de avond lekker weer naar huis toe mocht. Bert is geweest, mijn moeder en zus. Savonds lekker rust, het was rustig op de afdeling, had een superleuke lieve zuster, die veel bij me is geweest. Ook daar veel mee gekletst.

Wat een fijn gevoel was dat.

De knollen waren wel op, een ingrijpende dag, maar ook weinig rust, die nacht slecht geslapen, ik kon de slaap gewoon niet vatten.

In de avond rond 18:00 wel oxycodon gehad, en voor de nacht ook. In de nacht ook nog een keertje. Meer om te hopen dat ik zou slapen  helaas, de nacht was gewoon slecht.

Ik wist hierdoor al dat de dag erna mentaal wel even flink wat minder zal zijn. Ook zou de fysio nog komen en ze zouden nog even de confrontatie opzoeken, voor de spiegel en het aanmeten van de tijdelijke prothese.

Ik wist dat dit zeer ging doen.

Er werd een grote spiegel voor me neergezet.

Ik zat ernaar te kijken, en dacht ik wil dit helemaal niet zien. De tranen begonnen al te lopen en ik zij ook draai die spiegel om. Ik wil het niet meer zien en ik vind het niet leuk.

Ik vertrouw erop dat jullie een goede prothese erbij zoeken. Zo gezegd zo gedaan.  Zo toen kwam die wel even binnen. Dit stukje had ik gisteren gemist. ‘Te druk’ met afleiding.

Ook was er fysiotherapie geweest, oefeningen uitgelegd. En erna mocht ik met ontslag naar huis!  Moeders heeft me even opgehaald, en Bert heeft me daar weer weggevist haha!

Ik had niet bepaald veel zin om appjes te beantwoorden, om erover te praten, of wat dan ook. Ik was verdrietig, klein kort lontje, had ook te maken met de slechte nacht.

De confrontatie had ook veel met me gedaan. En vergte veel energie. Thuis als een blok geslapen, dikke 2 uur smiddags. Dat deed me zichtbaar goed.

Geen slaap doet mentaal echt wat met een mens.  Zelf kijk ik ook nog eens in de spiegel, en zoek de confrontatie op, het is niet leuk om naar te kijken, alhoewel het er netjes uitziet, vind ik het naar dat ik dit ben.

Maar DE KANKER IS WEG!!!!! En dat is toch echt het allerbelangrijkste!!!!! 4 aug controle afspraak, en uitslag van de pathaloog, maar zoals hierboven omschreven, bij beide klieren zagen ze niks kwaadsaardig zo zitten… en anders zeggen ze dat ook niet toch? Dus ja ik ben enorm opgelucht en blij met dit goede nieuws!

De 1e nacht thuis heb ik ( kon bijna niet anders) goed geslapen. Jaa daar kunnen we wat mee. Ik sta op en doe gelijk wat oefeningen. Die wil ik natuurlijk goed blijven uitvoeren voor het herstel.

Mijn ouders komen rond 11:00 Nina brengen, zij heeft 2 nachten daar geslapen.

Rond 13:00 komt Anne even langs, en Bert haalt even wat nieuwe spullen op.

Schoonmoeders kwam ook nog even langs, die had net in een stortbui gefietst.

En iets later kwam pleun die al in den ham was nog even langs.

Achteraf had ik weer teveel en werd het me teveel. Weer een leer voor mij.

Maar super lief dat ze er waren natuurlijk.

Even teruggetrokken in de slaapkamer,  even tijd voor mezelf. Het doet me goed.

Ik merk echt vaak dat ik het soms ineens niet meer kan bolwerken. Ineens is het dan klaar. Mensen die t zelfde meemaken zullen dit beadem.

Voor nu stop ik er weer even mee. Ik denk dat veel mensen nieuwsgierig zijn hoe het allemaal is verlopen dus bij deze.

Iet wiet tiet met kanker kwiet!!! 🥳🩷

Dat is toch goed nieuws!!

Op naar een goed herstel ❤️‍🩹