Versie 2.0

Medisch gezien loopt alles redelijk goed. Geestelijk net even wat minder. Er zijn dingen medisch in het lijf aangepast, die het geestelijke flink van slag kunnen brengen, en soms zelf tegenwerken. Ik zal proberen wat duidelijker te zijn.

Mijn eerste boosdoener is slapen. Dit gaat nog steeds klote. De laatste tweeën halve week slaap ik iedere keer een uurtje of anderhalf uur, en dan weer wakker omdat me lijf dan pijn doet. Dus alle organen krijgen het commando, we gaan slapen vanuit de hersenen, en gaan op een laag pitje draaien. Op het moment dat ik dan weer wakker wordt, kukelt als een schorre haan, de hersenen "wakker worden, een nieuwe dag breekt aan". Dus al die organen krijgen geen rust, en beginnen dat nu op mij bot te vieren.  Gebroken voel ik me momenteel en moet hier snel wat op vinden.  Gisteren wel een comfortabele fauteuil gekocht, maar die komt in week vijftien, volgende week woensdag komt er een leenstoel. Maar zo lang ga ik het niet redden. Dus snel op zoek naar een methode om wat langer te slapen.

Op de operatietafel is van mij het een en ander achtergebleven om versie 2.0 te kunnen worden. Stukje maag, slokdarm, negentig procent van je energie, achtentwintig lymfklieren, en de "etensbel"! Hiermee bedoel ik het hongergevoel, de trek, goesting, of hoe je het ook noemen wil. Dit lijkt zo onschuldig, maar het is een echt gemis begin ik te merken. Wat ik begrepen heb, missen veel buismaag bezitters dit gevoelentje. Waarom is het zo gemis? 
Allereerst bij mijn diabetes heb ik nu hierdoor hypo-unawareness. Ik voel een lage bloedsuiker niet meer aankomen. Eerst voelde ik dat doordat ik onverwachts een hongergevoel kreeg. Als ik dan een bloedtest deed, zag ik dat ik laag zat, en kon dan bijtijds wat bij eten. Hetgeen mij dan een brakke dag bespaarde. Want hypo's kunnen er aardig in knallen. Nu heb ik wel gelukkig een sensor die mijn telefoon laat blèren als ik laag begin te raken, maar het zelf aanvoelen was toch een stuk prettiger dan van techniek afhankelijk te zijn.
Nu het leven met de buismaag. Zoals ik al eerder wel eens geschreven had, heb je geen maag meer die het voedsel opvangt, wat mengt met zuren en op de trein naar je darmen zet. De maag is nu de slokdarm die dus een beetje een dubbelfunctie heeft en niet echt snapt wat het lijf van hem wil. 
Een mens moet eten om te overleven, dus dat gaat gewoon door. In de nieuwe situatie kan ik ongeveer tweehonderdvijftig milliliter eten en dan is de maagbuis vol. Dus zou dat drie keer per dag veel te weinig zijn. Ik moet dus naar zes tot negen keer per dag wat eten.  
En nu komt die missende etensbel de kop op steken. Ik heb geen honger, dus waarom zou ik wat gaan eten? Oké het moet, maar maak dat die hersenen maar wijs. En dat is toch best wel een probleempje waar ik een nieuwe weg in moet vinden. Timmer misschien? Maar dan weet je dat het tijd is om te eten, maar die timmer praat je hersenen geen zin aan om te eten. Dus wat doe je dan in mijn geval: Bakkie kwark en klaar.
Ook niet echt goed, maar koken zonder honger is ook niet alles.  Hier moet ik ook echt wat op gaan vinden, want dit is niet een tijdelijk iets volgens mij.

Verder gaan we gewoon door. Fijne dag nog.