Medeleven houdbaarheidsdatum

Laatste dag van januari alweer. Wat vliegt de tijd toch enorm voorbij. 
Momenteel gaat het redelijk met mij. Ik heb nog wel ondersteuning van pijnstillers nodig, en mijn energie heeft er een gewoonte van gemaakt om verstoppertje met mij te spelen. Morgen kan ik beginnen met vast voedsel en als dat naar wens gaat, wordt de sondevoeding voor de nacht afgebouwd.
Het zou denk ik wel fijn zijn als ik me eerdaags weer wat meer voel dan het aan huis gebonden knorrige mannetje van nu. Maar ik ga ervan uit dat die tijd er weer aankomt.

Wat is er toch enorm veel gebeurd de laatste maanden, en wat het heeft het achteraf gezien een enorme verandering in mijn leven teweeggebracht. Zoveel dingen en gedachten die anders zijn gaan lopen. Zowel over mezelf als mijn omgeving. 
Zoals ik al eerder gemeld heb in blogs, is het slapen een ramp momenteel, dus heel veel wakkere momenten. Je blijft maar wel wat in de stoel hangen zodat het lijf in ieder geval wel rust krijgt. Daarentegen is dat voor de hersenen het moment om overuren te draaien. Geen prikkels van buiten, dus alle tijd om te malen en te malen.

Zo merk ik dat wat je ook vaak in blogs van andere hier lees, op een bepaald moment het medeleven houdbaarheidsdatum in gaat treden, en het qua aandacht of begrip vanuit de omgeving wat aan het afbrokkelen is. Op zich natuurlijk heel begrijpelijk. Ieder is druk met zijn eigen leven en problemen, en dat ik het hier schrijf, is zeker geen verwijt of wat dan ook. Maar het is me wel opgevallen dat de warme omgevingsdeken af en toe koeler begint te worden. 
Ik hou van de meeste nog evenveel als voorheen, dus voel je zeker niet schuldig. 
Ik leg wel de nadruk graag op meeste. Er zijn er maar een paar (familie) die door hun stilzwijgen na mijn operatie, mij een aardige deuk hebben gegeven. Een simpel appje met een duimpje of dergelijke had me al echt een fijn gevoel gegeven, maar een kille stilte doet meer pijn dan de kanker en haar behandeling zelf. Wel heel leerzaam om de ware aard te zien, en te weten wat mijn plaats bij hen is.

Nu ik dan toch even in de klaagbank zit, kwam vannacht ook mijn pensioen voorbij. Ik ben nu officieel een maand met vervroegd pensioen. Ik heb iets van drieëntwintig jaar bij deze werkgever gewerk, dus een aardige tijd. Ik moet eerlijk zeggen dat ik vanuit de werkgever wel iets van een bedankbriefje had verwacht met daarbij van mijn part een bic oprot-pen, en van de directe collega's op zijn minst een zakje drop of dergelijke ter afscheid. Helaas: Nopperdepop. Waarschijnlijk omdat ik degene was die binnen het team voor dit soort dingen zorg droeg.

Zo, dat was even lekker mopperen en teleurstellingen verwerken. Ik ga me nu weer richten op de dingen die ik voor mezelf weer leuk kan maken. Dus zo even een bakkie koffie maken en genieten van kleine leuke dingen.

Fijne dag allemaal