Ongeloof

Ondertussen ben ik alweer een week thuis, en veertien dagen terug lag ik nu op de operatieplank (bed mag je dat echt niet noemen). Op vermoeidheid en vochtvasthoudend na, eigenlijk geen problemen. Oké hier en daar wat pijn, maar dat is echt te verwaarlozen en lijkt mij gezien de tijd nog wel vrij normaal.

Er heerst aardig wat ongeloof in mijn brein, omdat na alles wat ik aan informatie en ervaringen van anderen toch wel een andere start verwacht. Een veel slechtere! Ben ik blij? Jazeker! 
Maar voel me soms ook wat lullig richting de vele die nu nog aan het worstelen zijn met hun herstel van de operatie, en maar rete langzaam progressie zien. En dat is raar. Ik ken deze mensen alleen van papier, en geen enkele persoonlijk, en dan toch voel ik een flame van schaamte richting hen omdat het met mij zo lekker gaat.
Nu weet ik nog niet wat mij te wachten staat, maar hè, dat is de toekomst, en die is voor ieder onduidelijk.

Het voordeel voor toekomstige buismaag bezitters, is de wetenschap dat het ook goed kan gaan, en je je daardoor misschien wat makkelijker over de streep trekt om te beslissen of je het wel of niet gaat ondernemen. Ik ben in ieder geval "Nu" blij de beslissing genomen te hebben. Maar moet heel eerlijk toegeven, dat ik na het akkoord gaan met de operatie, in de tijd er naar toe vaak een twijfelspijt gehad heb.

Maandag de controle in het ziekenhuis bij de chirurg, en dan hopen dat de sondevoeding voor de nachten gestopt kan worden, en ik de pijnstillers wat vlot af kan bouwen. Zonder die opiaten in het lijf kan ik dan weer wat in de bolide of chopper rond tuffen, en beginnen met de fitness om wat meer energie op te bouwen.

Fijne dag allemaal.