Werk aan de winkel

Als je ruim 5 jaar met uitgezaaide (prostaat) kanker leeft en je de eerste jaren diverse behandelingen met succes hebt ondergaan, blijft zoals bij iedereen het controle moment altijd spannend. De acceptatie is er inmiddels bij mij wel en je gaat er op jouw manier naar leven. Relativeren, genieten van kleine momenten en je dierbaren, bewegen en letten op je voeding zijn nog belangrijker geworden.

In de eerste 3 jaar kreeg ik te maken met diverse lokale (bot)uitzaaiingen die middels bestralingen verholpen konden worden. Toen kwam er een periode van controles (2 jaar) die aangaven dat de (PSA) bloedwaarde stabiel/onmeetbaar was. Dan ga je langzamerhand denken dat gaat de goede kant uit. Het regelmatig fietsen, wandelen en spiertrainingen gingen mij steeds beter af. Ik moest zelfs opletten dat ik  geen (langdurige) blessures kreeg. Je wordt fysiek en dus ook mentaal weer sterker. De onzekerheid in je lichaam neemt af en je zelfvertrouwen neemt toe. Dat alles doet je goed.

Totdat begin van dit jaar er bij een controle uitwees dat de waarde ging oplopen. In je hoofd gaat de molen weer sneller draaien. Uiteindelijk bleek dat de (bot)uitzaaiing door bestralingen behandeld moet worden. Balen dus, maar (gelukkig) nog steeds geen therapieën. Doordat ik inmiddels weer in een redelijke conditie was, kon ik fysiek het e.e.a wel aan, dacht ik. Echter door de mentale knauw die je oploopt, wordt je toch weer fysiek teruggeworpen. Alles gaat onbewust een stuk minder. De zin en kracht die je (langzaam) hebt opgebouwd gaat dan weer snel achteruit.

Motto van het verhaal: Als je tijdens kanker naar eigen kunnen meer gaat bewegen werkt dat positief voor lichaam en brein, maar het lijkt wel of het andersom helaas tegenovergestelde werkt. Als je mentaal een terugval krijgt werkt het negatief op je lichaam. Eigenlijk is dat ook wel logisch.

Dus ik moet weer langzaam werken aan een goed gebalanceerde lichaam en geest. Zo blijft er altijd werk aan de winkel!