(Klein)kinderen
Toen de (prostaatkanker) bom viel in 2016 kwam er veel op mij af. Verdriet, ongeloof, waarom ik? etc. Daarna keuzes (opereren of bestralen) maken, gesprekken hier en gesprekken daar. Ik ben een informatievreter en ik wilde alles weten wat mogelijk was, maar toch was er 1 mannetje in mijn hoofd die constant overdag en 's nachts brulde " die rotzooi moet je lijf uit". Ik besloot daarom al snel tot een prostatectomie. Weg met die bende!
Familie informeren en niemand kon mij op een andere gedachten brengen. Overigens was in de familie daartoe ook niemand in staat, want IK was die hier mee moest dealen. Helaas, was dat ook het begin van een langdurig (fysiek)proces dat nog steeds behandelingtechnisch gaande is.
Nu even het mentale gedeelte, dat overigens voor iedereen zeer verschillend is. Waar had ik nu achteraf in de afgelopen 5 jaar het meeste last van.......? Het aan mijn oudste kleinzoon van 7 jaar vertellen (gek, hè). Een pienter mannetje dat in mijn ogen al veel begreep wat er er in de wereld gebeurden. Daarnaast heb ik (gezegend) nog gezonde (schoon) kinderen en twee klein dochters, maar die laatste 2 zijn nog te jong om alles over opa in kankerland te vertellen. Na acceptatie van mijn kant heb ik daar ca. 4 jaar over gedaan, om een juist moment te vinden dat aan hem te vertellen. Als ik er aan dacht werd ik al door emoties overmand. Deskundigen raadplegen en lezingen (ja, die zijn er) bijwonen om maar een methode te vinden die bij mij past. Ik moest en wilde het hem zelf vertellen.
Eindelijk in het najaar van 2020 zat ik alleen met hem in de huiskamer een spelletje te doen. Ik vertelde hem over mijn gezondheid (ik hield het droog). Hij keek mij fronzend aan en zei:"Ga je nu dood". Ik zei: "Nee, dat nog niet. Er zijn nog vele mogelijkheden die opa in leven houden" (genezen zit er helaas niet meer in). Hij zei: "Dat is mooi. Keek naar het spel. "Ben ik aan de beurt". Zo 'makkelijk' ging dat nu. De kogel is door de kerk, een moment waar ik achteraf enorm tegen op had gezien.
Later vroeg hij nog aan mij: "Als ik in groep 7 of 8 zit, wil ik een spreekbeurt houden over kanker. Wil je dan erbij komen zitten". Natuurlijk wil ik dat.
Zo flexibel zijn kinderen nu. Daar kan menig volwassen nog wat van leren.
Ps. Uiteindelijk heeft het er toe geleid dat ik mij mede wil inzetten om (vooral wat oudere) leerlingen te informeren wat kanker met mensen doet en patiëntenverenigingen, inloophuizen voor mensen kunnen betekenen.
13 reacties
Mooi. Van de nood een deugd maken!
Succes! Laat ze maar vragen stellen.
💞
Hallo Positivo1,
Ken je het boek van Ivan Wolffers?
https://www.bibliotheek.nl/catalogus/titel.376691816.html/als-de-tijd-v…
Daar moest ik aan denken toen ik jou blog las over het vertellen aan je kleinkinderen. Dat thema komt uitgebreid aan de orde op een hele mooie en ontroerende manier.
Groet,
Tinuxje
Klopt. Ik heb al zijn boeken gelezen en ook van zijn vrouw Marion Bloem en Paul Kil " Als je man verandert" is heel interessant voor prostaatkankerpatiënten en partner.
Warme groet
Ik heb beide boeken gelezen. Veel aan gehad!
Dank voor je mooie verhaal. Goed om te lezen dat het zo goed is gegaan.
Grt tinuxje
Prachtig om te lezen. Waarin heel erg jonge mensen groots kunnen zijn. 💪🏽 Mooi! 😄
Onze tiener kleinzoons weten het wel en inmiddels 2 jaar na de diagnose weten ze niet beter ondanks herhaalde chemo s. Onze kleindochter echter van 5 inmiddels weet dat oma ziek is maar wat weet ze niet. Ze kijkt er al niet meer van op dat oma af en toe haar of pruik heeft en af en toe een kapje. Ze is al er al zo aan gewend dat mijn lange blonde haar dat ik ruim 50 jaar heb gehad juist een pruik was ( als ze foto s van mij ziet) 🤣🤣🤣ik laat het nog even zo tot ze oud genoeg is om te begrijpen wat kanker is en dat je daar gelukkig niet meteen aan dood hoeft te gaan 😌
Begrijpelijk. Je moet handelen waar je je goed bij voelt. Bedankt voor je reactie.
Sterkte!
Warme groet
Hoi,
Mijn partner heeft vorig jaar te horen gekregen dat hij nog hooguit 1,5 jaar te leven had met een glioblastoom type 4 ofwel hersentumor. Dit heb ik wel met de kinderen ( 17 autistisch, 11 en 7 jaar) gedeeld en uitgelegd a.d.h.v. tekeningen (hoe papa zijn hoofd eruit zag met de tumor) en m.b.v. boekjes (o.a. kankerspoken). Natuurlijk zijn ze enorm geschrokken en waren ze ook ontzettend verdrietig. Het "voordeel" was wel dat ze begrepen waarom papa op een bepaade manier regeerde en handelde. Ze zagen hem ook langzaam steeds zieker worden en begrepen waardoor dat kwam. Hun vader is afgelopen juni overleden en ze hebben het van het begin tot einde meegemaakt. Ze begrijpen dat hun papa is dood gegaan door de kanker in zijn hoofd. Dit stuk is voor alle 3 heel helder. Ze zijn alleen boos op de tumor en niet op zichzelf of anderen.
Ik wil eigenlijk alleen maar zeggen dat je misschien het beste gewoon eerlijk moet zijn tegen je (klein) kinderen. Kinderen begrijpen ontzettend veel. Het verwerkingsproces voor hun gaat dan ook beter.
Heel veel sterkte toegewenst!
Groetjes Jenny
Heftig, Jenny. Mooi hoe je dat beschrijft. Bedankt voor het delen en ik weet zeker dat anderen hiervan kunnen leren. Kinderen zijn inderdaad flexibel.
Veel sterkte in de toekomst.
Warme groet
Onze oudste kleinzoon was nog niet geboren toen mijn diagnose werd gesteld. Hij is nu bijna 7 en hij weet niet beter dan dat oma ziek is en niet beter wordt. Hij associeert dat (nog) niet met doodgaan. We hebben hem verteld dat er kankerspookjes in mijn lijf zitten die oma steeds zieker zullen maken.
We zijn altijd eerlijk over mijn ziekzijn geweest. Ik draag een kunstoog. Hij heeft me regelmatig gezien zonder, me als een echte dokter onderzocht en het oogje in handen gehad. Ook heeft hij me ziek, zwak en misselijk meegemaakt. 'Dat hoort bij oma' zegt ie. Hij wil een keertje mee naar het ziekenhuis wanneer ik mijn infuus krijg want hij vindt het razend interessant dat ik een luikje (PAC) heb waar bloed uit komt en medicijn in gaat. Zodra dat kan gaan we dat regelen. Het prikken in mijn lijf heeft hém geholpen niet bang te zijn voor prikjes, hij ondergaat die nu zelf als van 'dat kan ik ook'. Zijn leergierige aard heeft er wel voor gezorgd dat hij nu alles wil weten over het functioneren van een lichaam.
Een paar jaar geleden heeft hij met een aantal andere kinderen het overlijden en de begrafenis meegemaakt van een persoon die hij goed kende. Die dagen waren zo waardevol! Kids die tekeningen maakten, bij de opgebaarde persoon brachten, hem aanraakten en tegen hem praatten, afscheid namen op een natuurlijke manier. Die hele groep kinderen heeft daar nog steeds een goed gevoel over, géén trauma's, géén angst voor de dood. Voor ons was het een leerschool. Kleinkind 2 is amper een jaar, maar we hopen dat hij er ook zo mee om kan gaan in de toekomst.
Eens zal die vraag 'oma, ga je dood?' komen. Ik zal dan eerlijk 'ja' zeggen en ook dat het verdrietig is. Samen met mijn kindjes zal ik tranen met tuiten huilen. maar ik zal hen ook vertellen dat het leven nu eenmaal is zoals dit... er komen en er gaan mensen...
Tot dat moment, blijf ik nu lekker van ze genieten.
Jac
Beste Jac,
Dank voor het delen van je verhaal als reactie op mijn blog.
Ik wil je veel sterkte wensen en hou je aan de mooie momenten vast!
Warme groet
IK LEES MET BEWONDERING JULLIE BLIJDE VERHALEN: zolang men kan "delen", is het goed, denk ik en heeft men kracht om door te gaan zolang men kan. Wens allen veel sterkte en geluk in de rest van "het bestaan". vr.gr. Annemijn
Hoi René!
Nog altijd loop ik af en toe een tijd achter, nu lees ik je weer en ben ontroerd door jouw woorden én die van de reacties daarop.
Prachtig ja kinderen en hun relativeringsvermogen, om het zo maar te noemen. Ik denk dat het voor beide partijen fijn is als je er open en eerlijk over kunt zijn. Maar bijzonder blijft het...
Helaas hebben wij geen (klein)kinderen.
Liefs Hebe xx