En maar doorgaan............

Je staat aktief in het leven en je pakt elke fysieke (huishoudelijke) klus aan dat in je vermogen ligt, zoals vloertjes leggen, huis schilderen, tuinwerkzaamheden etc.. Daarnaast vind ik bewegen en sporten leuk en het is nog gezond ook. Ik heb dat eigenlijk altijd gedaan. Ook in mijn werkzame leven. Tijd vrij gemaakt om in een team dan wel in individueel verband binnen en buiten te sporten. Geen berg was te hoog. Veel plezier en later minder prestatie gericht. Ook toen ik de 50 passeerde en slachtoffer (ontslag) werd van de financiële crisis zorgde ik ervoor dat ik zoveel mogelijk fysiek bleef bewegen. Ik voelde mij daar goed bij.

Toen echter de "bom" viel (diagnose 2016: prostaatkanker) bleef ik daar eigenlijk maar mee door gaan. Weliswaar geen teamsport meer maar wel redelijk fanatiek fitnessen, wandelen en fietsen. Ook was ik niet beroerd om elke (privé) klus aan te pakken die in mijn vermogen lag. Tuin bijhouden, bouwklus thuis dan wel bij mijn kinderen of vrienden. Ik gaf het lichaam geen kans om "ho" te zeggen. Totdat er in het voorjaar van 2019 toch kleine blessures ontstonden. Wat klachten in de rug en r.schouder. Zo kom je dan toch weer bij de huisarts terecht. Gezien mijn voorgeschiedenis adviseerde zij om eerst maar even röntgenfoto's en echo's te maken. Daar was (gelukkig) niet direct iets op te zien. Toen verwezen naar een oncologische fysiotherapeut. Daar heb ik ca. 6 behandelingen gehad en het aanleren van houdingen en (rek) oefeningen. Ook dat gaf niet het gewenste resultaat. Zelf ben ik toen meer yoga oefeningen gaan doen,  mediteren en spierpoefeningen. Wandelen en fietsen bleef ik ook doen. Constante beweging. De klachten namen af.

In de zomer van 2020 ging de rug wederom opspelen. Ondanks dat mijn PSA waarde laag en stabiel bleef, heb ik toch weer contact met mijn uroloog opgenomen. De zeurende rugklachten bleven maar aanhouden. Hij gaf aan dat de PSA waarde echter een indicatie is en om het e.e.a. uit te sluiten toch nog maar een PSMA PET/CT scan uit te voeren. In een klein aantal gevallen wil de PSA waarde er wel eens naast zitten (!!). De spanning werd weer verhoogd. Uitslag: (gelukkig) geen uitzaaiingen. Alleen werd er wel een mogelijke beschadiging geconstateerd van de bestralingen (2017/2018) in de lage rugstreek. Zou dat dan die vervelende rugklachten veroorzaken? Geen terrein voor de uroloog. Ik kon terug gaan naar mijn huisarts voor eventueel een verwijzing naar de orthopeed.  Echter bleef ik wel doorgaan met alles wat ik gewend was.

Toen bedacht ik mijn uitslag eens te delen met mijn radiotherapeut uit het AUMC (VU). Hij was immers die mij in 2017 stereotactisch heeft bestraald op mijn 3e ruggenwervel. Een heel empatische man die de tijd voor je neemt. Hij verzocht mij vrij snel op zijn poli te komen (ondanks coronatijd). Hij had wel een vermoeden, maar komt niet veel voor en wilde het eerste verder onderzoeken via een MRI. Ook dat kon binnen 2 weken (!). Alles ging toen in een treinsnelheid. Conclusie: zwellingen in het bestraalde (bekken) gebied en een ingezakte (3e) ruggenwervel. Aan de slag met pijnstillers. Echter aan de kwaal zelf is (tot op heden) niet veel te doen.

Helaas, toch weer een ongemak erbij en dan nog als klap op de vuurpijl loopt in 2021, na 2 jaar stabiliteit, toch weer die PSA waarde op.

Pppfff...... en maar door gaan, want je wilt nog zoveel. Het blijft een uitdaging  om die fysieke en mentale balans te vinden.