Hokjes(*)geest
Sinds ik vrijwilliger ben (2017) bij de Prostaatkankerstichting en een Inloophuis in Noord Holland heb ik veel contact met prostaatkanker lotgenoten. Zowel gesprekken in groepen als 1 op 1. Daarnaast probeer ik zoveel mogelijk verbinding te leggen tussen de oncologische vakdeskundigheid enerzijds en de pk patiënt met hun naasten anderzijds. Nu komt er naast de ongemakken en de ernstige gevolgen van de behandelingen vaak ook de communicatie met de medici in de gesprekken aan bod en dat geeft vaak ongelofelijke en onnodige trieste verhalen.
De meeste patiënten verwachten bij hun diagnose vaststelling, behandelingsproces maar zeker ook in de rest van hun (kanker) leven veel empathie en actie vanuit de (huis)artsen en oncologische specialisten, maar daar schort het nog al eens aan. Als een arts in de ogen van de patiënt niet goed, helder en empathisch communiceert dan deugt vaak het hele ziekenhuis niet meer, maar dat is natuurlijk niet het geval. Huisartsen (*) en oncologische specialisten (*) doen er alles aan om je weer beter dan wel het leven medisch dragelijker te maken, maar echt op een psychologische stoel zitten daar hebben ze niet voor geleerd en al zouden ze dat in zich hebben niet eens de tijd voor. Daarnaast kunnen de specialisten beroep doen op ondersteuning van de oncologische verpleegkundigen of in sommige ziekenhuizen ook wel casemanagers (*) genoemd.. Beiden hokjes kunnen weer een beroep doen op (oncologische) psychologen (*) en seksuologen (*) dan wel geestelijke (*) en maatschappelijke verzorgers (*) of als er thuisverzorging nodig is oncologische wijkverpleegkundigen (*), oncologische fysio centrum (*) en last maar zeker not least een verwijzing naar patiëntenvereniging en inloophuizen voor de psycho/sociale ondersteuning (*).
Medisch en ervaringsdeskundigheid die in Nederland (met zijn uitstekende zorgstelsel) voor het oprapen ligt en toch zijn een groot aantal patiënten ontevreden over de aandacht, begeleiding en communicatie in hun behandelingsproces. Dat komt volgens mij door over het algemeen te (dikke) muurtjes die tussen al die hokjes (*) staan. Die muurtjes zullen vervangen moeten worden in open slaande deuren, waarbij er veel meer uitgebreidere teams moeten worden geformeerd. Teams die op elkaar ingespeeld zijn om de mens achter de patiënt te bedienen naar zijn of haar wensen. Nu moet de patiënt zelf assertief zijn om de juiste behandeling en verzorging te zoeken die bij hem/haar past en dat kost veel tijd en energie in toch al een hele moeilijke periode van het leven.
Als dat toch eens zou lukken, dan kan z'n totaal team een mooie bijdragen leveren aan het accepteren en het zoveel mogelijk dragelijker maken van de ziekte.
Er is nog veel werk aan de winkel.