Dagen later ( blog 3 )

Mijn moeder moest aansterken. Oftewel; eten! Want dat deed ze weinig. Na het bericht van de arts zijn we ervoor gegaan. Haar proberen aan te sporen om te eten. Helaas was dat voor haar niks. Ze had geen eetlust maar ze moest wel eten. Daar word je natuurlijk niet vrolijk van. En al helemaal niet als iedereen aan je hoofd zeurt dat je moet eten. We bedoelde het goed natuurlijk, en dat wist zij ook. Maar leuk vond ze het niet. Maar... voor het eerst in tijden had ze haar hele avondmaal op gegeten. Met trots stuurde ik in de groepsapp met familie en vrienden een foto van een leeg bord. 

Helaas. Dit was de enige en laatste keer dat ze zo goed at. Ze voelde zich alleen maar slechter en slechter. Geen eetlust, moe, vermoeid.. De hele dag lag ze daar, in het ziekenhuis bed. Ze wou zo graag van alles doen. Het was namelijk prachtig weer in die periode. Ze werd al emotioneel als ze iemand zag fietsen. “ dat kan ik nooit meer “ zei ze huilend. Dingen die voor iedereen hardstikke normaal zijn, waren voor haar wensen. Kon ze nog maar eens fietsen. Kon ze nog maar even wandelen met dit weer..

Een week, na het bericht van de dokter. Daar zaten we, mama in haar bed, mijn oom en ik op de bank, en twee artsen voor onze neuzen. We zouden te horen krijgen of ze aan haar tweede chemo mocht beginnen. “ We gaan het niet doen. Als we dit nu gaan doen, val je om. Je overleeft het niet. We willen je leven nog zo prettig mogelijk maken, maar met een chemo gaat dat niet lukken “. In shock, zaten we daar. “ Hoelang zou u mij nog geven “ vroeg mijn moeder. Je wilt het weten, maar toch ook weer niet. “ We weten het nooit zeker, maar als we er realistisch naar kijken, geven we je leven nog een paar weken “. 

( ik schrijf deze blog in delen )