"van het padje"

Na mijn laatste blog ben ik een dag of vier echt helemaal van het "padje"geweest wat voelde ik me ellendig. Ik was moe en wilde alleen maar slapen en kreeg een soort van depressiviteit over me heen. Ik lag in bed en dacht waarom nog chemo laat mij maar gaan, ik voel me zo wanhopig! Het idee dat ik tot mijn dood alleen maar in leven kan blijven met chemo of immuun therapie werd me allemaal te veel. Ik heb gejankt en geslapen, tjonge nu begrijp ik een klein beetje hoe erg het is om depressief te zijn. Ik slik medicatie tegen de misselijkheid en ik las in de bijlsluiter dat deze slaperigheid en neerslachtigheid kunnen veroorzaken, ik mocht na drie dagen stoppen hiermee en langzaam kwam er weer wat positiviteit in mijn lijf. Het rare is dat ik deze medicijnen al 13 kuren slik en nu last krijg. Ook de kou buiten werkte niet mee, ik houd ontzettend van wandelen maar nu was het niet lekker buiten die wind maakte me in en in koud ondanks de dikke kleding. Gisteravond met onze dochter naar Ali-B in Schiedam geweest was weer geweldig, even lachen en proberen alles achter je te laten. Blijf het lastig vinden om voor een tijdje de gedachte aan kanker uit mijn kop te krijgen. Ik zei tegen onze dochter:"Nooit meer onbevangen in het leven staan vind ik het moeilijkste", herkennen jullie vast! Vandaag was het heerlijk weer het zonnetje was er en we hebben een stuk gewandeld en een kaarsje aangestoken in de kerk, voor iedereen met kanker en hun familie en vrienden. Wordt een rare week, gesprek UWV, donderdag scan en vrijdag uitslag! Mocht het mij gegeven worden dat ik nog even met deze kuur door mag gaan dan vraag ik om andere medicatie en anders afwachten wat ze van plan zijn qua behandeling. voor nu allemaal een mooie avond geniet van elkaar!