Confrontatie

Wat een hectiek deze dagen!
Donderdag de kamer in het verzorgingshuis bekeken, mooi en ruim maar zo confronterend we waren allebei helemaal op toen we thuis kwamen.
Helaas ziet mijn man niet in hoeveel zorg hij nodig heeft en zegt regelmatig, je stopt me weg. Zo voelt het inderdaad ook voor mij maar ik heb geen keus wil ik dan uitroepen. Woensdag krijgen we de sleutel en maandag 5 februari moet hij zijn kamer gaan bewonen.
Mijn hart huilt 36 jaar samen en dan ben je 61 en moet je verkassen naar allemaal oudere mensen, we slaan een fase in het leven over, geen herfst voor ons maar gelijk de winter!

Vandaag zware dag, ik werk op een middelbare school en daar was vanmorgen de open dag, ben niet gegaan kon het niet aan.Bedacht me dat het heel realistisch is dat ik de nieuwe "bruggers" niet meer zie vertrekken met een diploma en dat ik er niet echt meer bij hoor.
Collega's doen ontzettend lief en ik ben die twee ochtenden dat ik werk erg welkom maar toch, gelukkig heb ik hier niet iedere dag last van maar op zo'n bijzondere dag komt het plotseling binnen.

Dus gingen we op meubeljacht samen met onze dochter, begon gezellig maar we zagen al snel dat mijn man niet kon kiezen, teveel prikkels en en weerstand. Alles was in zijn ogen weggegooid geld en wilde gewoon thuis blijven wonen.
Onze dochter bekommerde zich over hem en uiteindelijk wel wat spullen gekocht, hij wilde zelf nog even langs Ikea om een bakkie te doen en dat hebben we maar gedaan knapte hij weer van op.

Einde middag even mezelf afzonderen en proberen weer in balans te komen, muziek op en genieten!
We gaan ervoor!