Latten op medisch advies

Woensdag de sleutel gehaald voor de kamer van mijn man in het verzorgingshuis een dag na mijn chemo dat viel niet mee. Nu heb ik daar weinig last van maar de medicijnen tegen de misselijkheid maken me slaperig en winderig.

En dit soort zaken doen we toch het liefst als je je goed voelt laat staan met een bak chemo in je lijf. Daarbij wordt zijn weerstand steeds groter, je douwt me weg, je wilt van me af, dat roept hij dan.
Kan wel janken maar ik moet dit doen, een keer in mijn leven voor mezelf kiezen, stadium 4 roept mijn lijf dan! Ik ben nu nog in staat te genieten dus verman ik mezelf en probeer hem weer uit te leggen dat het niet wegstoppen is maar beter voor hem en mij, dat ik zo mijn energie weer op kan laden om samen leuke dingen te doen.

Vrijdag werden de eerste meubels gebracht, zo raar allemaal, gaat echt gebeuren, gelukkig was onze dochter erbij en ondersteunde ons. Vandaag hebben de mannen, mijn broer en onze zoon, de meubels in elkaar geschroefd en de tv geplaatst.

Ik heb vanmorgen een bezoek gebracht aan de sportschool waar ik heerlijk een uur geknald heb! Heerlijk lesje body-pump gedaan dat is het moment dat ik realiseer dat ik nog fit ben, en weet dat ik goed bezig ben. De meiden van de sportschool weten dat ik ziek ben maar zeggen dat ze er niets van merken, til nog steeds zware gewichten en mijn conditie is nog prima.
Dat trekt me weer door de dag heen.

Morgen gaan we zijn kamer kamer stylen, en even vertoeven om een beetje te wennen. Zal voor ons allebei zwaar zijn.
Maandag is het zover, we gaan rond 16,00 uur er naar toe en eten samen, ik drink nog een bakkie en dan komt de eerste nacht van onze nieuwe relatie! Een medisch gedwongen Lat relatie. Onwerkelijk en oneerlijk, 61 jaar en in een verzorgingshuis, we slaan de herfst over en belanden in de winter!