27-2-2017 / 27-02-2018

Morgen is het een jaar geleden dat mijn wereld op slag veranderde! Na een longfoto binnen 2 uur in het ziekenhuis, de huisarts belde dat de foto niet goed was en dat ik gelijk in het ziekenhuis terecht kon, Ik heb geschreeuwd, "ik heb LONGKANKER zeg het maar" ze probeerde me te kalmeren maar voelde dat het helemaal mis was. In wat een vreselijke tijd beland je dan, het niet weten hoe of wat, van scans naar het plaatsen van een stent, de PET-scan, en het maken van een biopt en niet wetend of je er over een maand nog bent. Mijn verjaardag is op 16 maart en zelfs daarvan twijfelde ik of ik die zou halen, uit de onderzoeken bleek klein- cellige longkanker stadium 4 met uitzaaiing naar de lymfe tussen de longen. Op mijn verjaardag lag ik onder de scan en kreeg de tatoeage voor de bestraling, en mijn man in Leiden voor een hartoperatie. De meest rare dag uit mijn leven, het was prachtig weer en voelde me totaal verloren. Kreeg die dag een mail van een leerling en die was zo lief en warm en toen ik voor de spiegel stond kreeg ik een enorme huilbui en schreeuwde tegen mezelf:" je mag nog niet dood je bent nog niet klaar hier"! En toen heb ik de knop omgezet, kom maar op met die bestraling en chemo, ik ben er klaar voor! 13 bestralingen en direct daarna de chemo, 4 kuren om de 3 weken een 24 uurs opname, en gelukkig sloeg deze aan! Na 4 kuren bleek de tumor geslonken te zijn van 3,6 cm naar 2,4 cm, maar het mooiste resultaat was het gebied tussen mijn longen was van 6,6 cm naar niet meer meetbaar! Wat een ontlading! Op 21 juni verliet ik het ziekenhuis na mijn laatste grote chemo, bijzonder moment want 29 jaar geleden verliet ik -hetzelfde ziekenhuis maar dan met een prachtige dochter die daar geboren is. De "onderhouds chemo's "die daarna volgde zijn om de 3 weken een infuus van een half uur en om de 6 weken een scan met de daarbij behorende stress, wat is dat killing! Daar kom ik niet meer van af, dit blijft zo spannend iedere keer mijn hart komt er bijna uit als ik zit te wachten. Tot nu toe werkt het nog en ben ik een dankbaar mens, zelfs de bijwerkingen vallen mee. Dit is zoals ik het vertel, Nu wat ik voel, Een jaar van veel verdriet, onzekerheid, woede, onmacht en groot geluk. De nachten dat ik wakker werd en gelijk het woord kanker in mijn hoofd kreeg en afvraag hoe vaak ik mijn gordijnen nog mag openen en sluiten. De zon zag schijnen en de regen voelde op mijn gezicht de natuur zag overgaan van het ene seizoen naar het volgende. Leerde mediteren en in mezelf geloven en vooral goed voor mezelf te zorgen, proberen mijn conditie te behouden d.m.v. 3 keer per week naar de sportschool en bewust eten. De week na de chemo proberen niet teveel te piekeren want de medicijnen tegen de misselijkheid maken me neerslachtig en slaperig. Ik geniet van iedere minuut, seconde die ik nog mag meemaken. De liefde van mijn gezin en familie die zo warm en liefdevol is ongelofelijk fijn, hoop nog een poosje hiervan te mogen genieten! We gaan hoopvol het tweede jaar in!