Update

Even een update nadat ik zie dat het alweer meer dan een jaar geleden is dat ik een blog gepost heb🤭

Op dit moment gaat het meestal best goed met me! Op voorwaarde dat ik mezelf niet met anderen vergelijk of met mijn ‘oude’ leven. En dat is wel iets wat je vanzelf doet. ‘Iedereen’ kan werken op mijn leeftijd en moeder zijn, sociale afspraken nakomen, die hoeven smiddags niet naar bed en noem het maar op. En wat leggen we dan de lat voor onszelf hoog.  
 

Meestal probeer ik te kijken naar wat ik wel heb en dat is super veel, maar juist als je moe bent, als je weer die grens over gegaan bent en je weer voor je gevoel terug in die gouden kooi geduwd wordt.Dan baal je zo. Dan ben je emotioneel, huilerig en ja ook snauwerig #armeRob. 

Maar gaande weg leer je ook enorm waarderen wat je wel hebt. Afgelopen week is onze Leah 2 jaar geworden! En wat was dat bijzonder om bij stil te mogen staan! Samen met z’n drieën zijn we er nog! Zover we weten gezond. Op haar verjaardag zijn we met z’n drieën naar de dierentuin geweest en daar in de speeltuin op een bankje zag ik Rob met Leah spelen en wat voel je je dan rijk! Daar werd ik overspoeld met dankbaarheid! En wauw wat krijg ik veel tijd om met haar door te brengen. En ja ze is ondertussen een echte peuter en de twee is nee fase is ondertussen echt aangebroken😅, maar zo blij met de vele mooie momenten die we hebben! 

Ondertussen is de WIA aangevraagd. Dat voelde enorm dubbel. Ergens voelt het als falen en aan de andere kant de opluchting van ik hoef niet meer te strijden, te proberen en te willen. Rond de zomer heb ik geprobeerd om 2x1 uur per week aanwezig te zijn, dus nog niet te werken. En ja als je zegt dat ik dat moet doen dan doe ik dat. Dus gevoel uit en gaan, maar na drie weken viel het doek. Lientje was leeg, op. Toen ik Leah weg moest gaan brengen omdat ik alleen maar zat te huilen en niet meer voor haar kon zorgen zag ik eindelijk in dat dit niet zo ging. Op deze manier kon ik niet doorgaan… dus nu ben ik weer helemaal thuis. Af en toe mijn gouden kooi, maar meestal ons heerlijke stekkie! 

Zo blijven we op en neer gaan op deze bumpy road. Proberen we te leren dat onze doelen kleiner en minder ver moeten zijn. En dat we wel gaan zien hoe ver we gaan komen. Of eigenlijk vooral kijken naar waar we nu al zijn!