Hello world!

Het is nu bijna een jaar geleden dat er bij mij borstkanker is gevonden. Langzaam aan mindert de sneltrein waar we met z'n allen in zijn gestapt vaart. Ik laat het schrap zetten los en laat mij zakken op de stoel, mijn bedding, die mij draagt. Ik open en kijk om mij heen. Wanneer ik het landschap aan mij voorbij zie gaan, realiseer ik mij dat ik het afgelopen jaar voor genezing in mijzelf moest zoeken. Ik heb littekens gekregen. Die zal ik altijd blijven houden. Ze zijn deel van wie ik ben. Het is oké. Dat was toen. En dit is er nu. Nu is wat ik er zelf van maak. Ik besluit te dansen. Ik zet mijn voeten op de grond, voel het bloed door mijn aderen stromen en adem diep in en uit. Ik focus mij niet langer op het doel, op ergens anders willen zijn , maar op de reis. Op het onderweg zijn. Ik durf steeds meer zonder houvast te zijn. Ik ga het avontuur aan en zeg hallo tegen de wereld. Ik vier de lichtheid die ontstaat wanneer ik niet meer verwacht maar verwonder. En ik leef vanuit de overtuiging dat morgen altijd weer iets nieuws brengt. Wellicht iets mooiers. Daar droom ik van.