Vakantie
Afgelopen week zijn we toch nog even met zijn drieën een paar dagen weg geweest. We hadden een huisje gehuurd middenin de bossen bij Herpen. Uiteindelijk was het heerlijk ontspannen, maar toch zorgt zo'n vakantie ook voor de moeilijkste momenten. Even weg uit de dagelijkse dingen komt de realiteit soms weer even harder binnen. Lekker ontspannen genieten kan soms ook opeens omslaan in angst: hoe lang kan ik dat nog meemaken? Ik wil niet zo denken, want ik ga voor die 84, maar toch overvalt het me soms. Mijn ervaring is inmiddels dat ik dat dan maar even moet laten gebeuren en het vanzelf weer over gaat.
Het moeilijkste moment van de afgelopen dagen was de eerste avond. Ik had net mijn zoontje van 1,5 jaar op bed gelegd, maar die moest natuurlijk wennen aan een nieuwe omgeving en begon onbedaarlijk te huilen toen ik de kamer uitliep. Ik heb hem weer opgepakt en getroost. Hij pakte mij ook stevig vast, nog nasnikkend. Zachtjes sussend wilde ik hem troosten, maar wat zeg je tegen zo'n klein overstuur ventje? De standaarddingen die meteen in me op kwamen: Papa en mama zijn altijd bij je? We laten je nooit in de steek? We zijn altijd in de buurt?
Hoe kan ik hem dat beloven met mijn diagnose? Het is het liefste wat ik wil, maar beloven kon ik het niet, al begrijpt hij er met zijn 1,5 jaar nog geen klap van. Ik moest zelf stevig slikken om niet met hem mee te gaan huilen. Dat zou het drama alleen maar erger maken en het gewoon in het hier en nu houden helpt natuurlijk ook: Papa en mama zijn er gewoon, we gaan vanavond niet weg. Uiteindelijk is hij lekker gaan slapen en is hij ook de rest van de vakantie zonder problemen gaan slapen.
Daarna was het natuurlijk wel tijd voor mijn eigen huilbui en heb ik een stukje over dit moment geschreven in zijn boek, waarin ik brieven schrijf aan hem. Ik heb omschreven hoe moeilijk ik het vond en dat ik hem niet kan beloven er fysiek altijd te blijven zijn. Maar dat ik, mocht dat moment ooit komen, in zijn hart altijd dichtbij zal zijn.
De onvoorspelheid van mijn ziekte blijft emotioneel lastig. Niemand weet wanneer hij precies dood gaat, maar als de dreiging ervan al een paar keer in je nek heeft gehijgd en je weet dat dat elk moment weer terug kan komen doet dat wel iets met je. Iets anders dan 'ik kan morgen onder de tram komen'. Dat is zo abstract dat het niet voelt als directe dreiging. En let wel, dat kan ik ook nog steeds. Zou dan wel weer een goede grap zijn. Maar niet morgen al dan.
23 reacties
Een adembenemend blog en de prachtige foto van dat kleine hummeltje alleen op pad in de grote wereld onderstreept het nog eens extra. Liefs Marian
Dankjewel!
Lieve Sandra, o zo voelbaar, jouw verdriet. Jouw prachtige kleine mannetje, zo treffend en ontroerend gefotografeerd ook. Mijn hart breekt.
Blijf maar gewoon nog heel lang bij hem hoor. Jij gaat het medische wereldwonder worden, dát is de afspraak.
En laat die vermaledijde tram passeren en geef mensen die daarover beginnen een klap voor hun kop met een knuppel van 1,5 meter.
Veel liefs en sterkte, Hanneke
Dankjewel Hanneke! Ik vind het stiekem ook, dat ik een wereldwonder moet worden 😅.
Hoe gaat het nu met jou? Wat gaat er ingezet worden?
Liefs Sandra
Wat een lieverd ben jij, dat je altijd ook weer aan een ander denkt. Het gaat met mij wat beter, na behoorlijk ziek geweest te zijn van een eenmalige bestraling. Ik heb net mijn eerste pillen van de nieuwe behandeling ingenomen: examestaan en everolimus, een hormoonbehandeling. Ik ben benieuwd!
Veel liefs en sterkte, Hanneke
Sterkte met je nieuwe behandeling !!!
XXX hans
---
Zo dat zal een flinke bestraling geweest zijn dan. Fijn dat het iets beter gaat, is de pijn ook wat minder?
Ik ben ook benieuwd! Hoop van harte dat dat monster weer ingedamd gaat worden.
Liefs Sandra
Hoi Sandra...
Ik had gisteren en vandaag al een geweldige "emotionele rollercoaster" maar
na dit gelezen te hebben barste die helemaal even los!!
Dank je wel [ onbedoeld] daarvoor, ik had dat zetje net even nodig om even
flink te janken .
Hoe het bij jullie ook allemaal gaat lopen, jouw kindje zal later bijna alleen
maar de "hoge - kwaliteit - momenten " onthouden, dus koester die samen !!
XXX Hans
---
Ach Hans, janken kan soms zo opluchten he. Ik hoop dat je er weer even tegenaan kunt! Koesteren doen we!
Hoe gaat het met de drankjes?
Die drankjes zijn tenminste redelijk goed weg te krijgen en
de smaken zijn ook wel goed.
Ik doe er ook wel wat vers fruit bij en dan door de blender ...
Maar zo kom ik tenminste niet echt iets te kort ---hahaha
Groetjes Hans
Gelukkig! Ik gebruik zelf dagelijks een slowjuicer waarmee ik vooral veel groentensappen maak. Veel vitamines, wel wat meer werk dan de blender, dus je moet er zin in hebben 😅.
Lieve Sandra. Mijn moederhart huilt met je mee. Onverteerbaar is het dat een jonge moeder met deze ziekte moet dealen. Leef en voel zo met je mee wat er door je heen ging toen jij jouw kleine ventje deed troosten. Dan breek je van binnen.
Ik besef dat mijn situatie zo anders is dan voor jou. Mijn taak als moeder vond ik ook nog niet klaar. Maar met een kleintje van nu 1,5 jaar ben je héél zéker nog niet klaar.
Die doos vol herinneringen gaat gewoon veel te klein zijn. Dat moet.🤞🤞🤞
Lieve groet Dasje 🌺🌺🌺
Dankjewel Dasje! Het was ook zo'n lastig moment waarop ik me zo breekbaar voelde. Maar we gaan gewoon voor kasten vol herinneringen!
Liefs Sandra
Heel goed lieve Sandra. Zeker niet voor minder gaan ❤️💪💪💪❤️
Prachtig blog en prachtige foto, Sandra. Ook al denken wij er "even lekker tussenuit te gaan", de schaduw van kanker reist altijd mee. Je zoontje had verdriet, jij had verdriet, en - ook al bewaarde je je tranen voor later - de verbondenheid spat van je blog. Het zal een heel ontroerend stukje zijn geworden in zijn boek, dat hopelijk veel meer hoofdstukken zal hebben dan er in de kaft passen.
Liefs, Joke
Ja die kanker komt juist vaak op de gelukkigste momenten om de hoek kijken is mijn ervaring.
Ik hoop ook op vele boeken vol, die ik hem zelf ga meegeven als hij ooit op kamers gaat.
Liefs Sandra
Heel mooi streven !!!!!!
---
Pijn in mijn hart van je blog en je foto (de tissues niet aan te slepen vandaag). Mijn mannen zijn 21 en bijna 23 en wonen op kamers (in hetzelfde gebouw, oh zo fijn), op z'n minst moet je meemaken dat je zoon zelfstandig gaat wonen, dat je dat (een klein beetje, merk ik) los kunt laten.
De wetenschap haalt ons in, we gaan alle statistieken verslaan, oké?! Geen bus, tram of trein, geen corona, gewoon een keer Het Moment dat kanker genezen kan worden.
Nou ja. Heel veel strekte wens ik je. Hopelijk hebben jullie wel kunnen genieten van een paar dagen weg! Wat mooi dat je een boek maakt voor je zoon. Veel liefs! XXX
Ja dat wil ik ook zo graag meemaken, dat hij op zichzelf gaat wonen. Maar dan is het natuurlijk nog lang niet genoeg. Je wilt ze zien afstuderen, zien trouwen, kinderen zien krijgen. En dan wil je die kinderen ook gewoon weer op zien groeien. En dan als die volwassen zijn, dan zou het misschien eens een beetje tijd worden...
Laten we ondertussen maar gewoon doorgaan met leven en wachten op de wetenschap ja! En met elkaar na dit rare coronatijdperk gewoon met zijn allen in 1 ruimte een feestje vieren als dat medicijn er eindelijk eens is.
Uiteindelijk hebben we heerlijk genoten en was het lekker ontspannen hoor. Gelukkig was het alleen de eerste avond 😅.
Liefs Sandra
Zo herkenbaar Sandra. Ik moest even huilen, voel zo je verdriet. Zo jong nog allemaal, dit moest niet mogen op zo'n leeftijd. Helaas is de werkelijkheid zo wreed het vraagt niet naar leeftijd of wat dan ook. We hebben er weer mee te dealen.
Ik weet nog net diagnose en we gingen naar Duitsland Bad Bentheim. We liepen in een heel groot winkelcentrum en mijn oudste kleindochter pakt me bij de hand en knijpt erin lacht maar niet zoals anders. Overvalt me in één keer zo'n huilbui dat ik denk hoe vaak mag ik dit nog meemaken. Hoe kan ik dit kind beschermen voor het verdriet als ik er ook niet meer ben. Haar oma andere kant is een half jaar eerder aan longkanker overleden. Ze was 3 maanden na diagnose op 48 jarige leeftijd overleden. Woonde bij hun in de straat, dus ze kreeg veel mee van die heftige periode. En nu ik haar oma waar ze zo graag mag komen.
Liefs Alice 😘❤
Ach, ik zie dat ook zo voor me met je kleindochter. Inderdaad die 'kleine' dingen waarvan je opeens een enorme huilbui kunt krijgen. Het zijn juist vaak die fijne simpele dingen die je nog zo lang mee wil maken. En je (klein)kinderen willen beschermen tegen verdriet is ook zo herkenbaar.
Alles wat Frie al zei geldt ook voor jou: we gaan alle statistieken verslaan en zijn bij het moment dat kanker genezen wordt!
Liefs Sandra
Daar gaan we voor Sandra.🙏
Xxxx😘❤
Lieve Sandra,
Heerlijk dat je er even uit geweest bent met je gezin! Ik herken wat je schrijft over de moeilijke momenten die zich ineens aan kunnen dienen, vaak als je er niet op voorbereid bent. Tranen die je weg moet slikken, gedachten die je verwarren en dan uiteindelijk een inzicht waardoor het weer draaglijk wordt. In het moment kun je beloven dat je er bent voor je mannetje. Verder hoop jij en iedereen met wie je verbonden bent, waaronder wij hier op het forum, dat je minstens 80 mag worden.
Liefs, Jessica 😘