Accepteren dat je nog niet alles kan

Me vorige blog ging over de fase van afwachten .. dat je ineens na constant onder behandeling staan en om de 3 weken chemo moet wachten wat het heeft gedaan en of het voldoende is om de kanker uit je lichaam te krijgen.

In dat stadium van wachten ga je weer dingen doen maar wat kan je wel en wat niet. Soms zo dubbel je merk dat je lichaam rust nodig heeft maar ook bewegen is goed voor je.  Dus je moet een balans vinden wat goed is en leuk is.

Keuzes maken dat is altijd al lastig maar als je ziek ben nog meer merk ik. Gisteren avond was zo'n voorbeeld een jaar geleden met een groep collega's kaarten voor een concert van André Hazes jr gekocht en natuurlijk staanplaatsen want dat is toch wel gezelliger ;). Alleen nu met nog steeds lichte rugklachten en benen die niet volledig hersteld zijn en staan is geen goede combi. En dan hebben we het nog niet over de vermoeidheid en klachtjes die je van de chemo krijg. Dus oke ik heb het gered in de middag heb ik meer gerust en geslapen om het vol te houden. Maar ik kon gisteren avond erna amper lopen en nu tja vandaag word het niks mega moe een rug die denkt WTF is er gebeurd gisteren avond.

Dus als je wat wil doen wat vroeger zo normaal was moet ik nu dus rekening ervoor houden dat ik voldoende rust en dag erna ook een kruis in je agenda want dan moet je bijkomen. Dat is best pittig en je word weer ff met je neus op de feiten geduwd. Oke ik heb genoten zoals ik tegenwoordig veel en veel meer geniet van kleine dingen .. vogels die zingen en de mooie kleuren van de herft de natuur muziek van mega veel dingen geniet ik meer of ben ik me veel meer van bewust.

Maar de rest van de wereld gaat door op volle snelheid en omdat ik altijd een volle agenda had is het lastig te accepteren dat ik dat niet meer kan. Ook mensen om je heen snappen dat niet en vragen wat doe jij dit weekend euh niks .. een avondje uit gehad dus me lichaam moet bijkomen. Maar je bent toch klaar met de chemo ! .. oke ja maar ik ben waarschijnlijk voorlopig nog niet de oude als ik dat ooit al word.

Oké conclusie lastig nieuwe grenzen aangeven voor mensen om je heen maar ook voor mezelf ..keuzes maken wat is echt leuk of wat vind ik echt belangrijk want voorlopig zal het toch accepteren zijn dat je lichaam een zware strijd heeft gestreden en misschien moet die nog meer ondergaan dus moet ik er zuinig op zijn en me lichaam toch regelmatig rust geven .. wat soms lastig is want het liefst gaan we naar elk feestje etentje etc .