Mag ze gereanimeerd worden ?

Een etentje met de ex collegaś  van het logeerhuis is altijd gezellig.We werken alle 3 nog bij de stichting  maar niet meer op dezelfde plekken dus worden er heel wat nieuwtjes uitgewisseld.Lachen kunnen we ook goed met zijn 3 en.

Maar na het wegwerken van het feesteten , pizza voor de 1 en nacho ś voor de anderen  en daarna nog schilderijtjes van nagerechten is het toch echt tijd om te gaan . We lopen nog wat na lachend naar buiten en in mijn ooghoek zie ik een vrouw 2 kinderen een jonge en een oudere man staan. op de plantenbak zit een oudere vrouw met haar hoofd naar beneden. Ze lijkt wat in de war en ik heb mijn oordeel al weer klaar , waarschijnlijk dement en vermoeid.

We kletsen en lachen nog wat verder en opeens krijg ik een raar onderbuik gevoel , ik draai me om en vraag of het wel goed gaat de man zegt nee mijn moeder zit hier te sterven ,zonder er bij na te denken loop ik naar haar toe en zie dat hij gelijk heeft, ik pak haar hand en die is al helemaal blauw en koud. Haar huid voelt was achtig aan. We moeten haar neerleggen, is er iets waar ze op kan liggen vraag ik ? Het personeelslid wat bij mevrouw zit gaat een vuilniszak halen.Opeens zit ik met mevrouw alleen, ik heb mijn arm om haar heengeslagen om haar rechtop te houden en houd haar hand vast die steeds kouder en blauwer word.Ik blijf bij je , ik laat je niet alleen fluister ik. Dit is niet goed ze is koud zeg ik tegen mijn collega, die antwoord ze heeft haar urine ook laten lopen.De vuilniszak word neergelegd en de zoon staat opeens weer tegenover mij.We gaan haar oppakken Ik heb aan de ene kant mijn arm al onder haar arm en de andere onder haar knie. Hij doet hetzelfde , kijkt me intens aan en vraagt kan jij dat . Ik zeg ja en we tillen haar op. Wat is een mens toch sterk op momenten dat het er toe doet !Ik vraag iemand haar hoofd te ondersteunen terwijl we haar voorzichtig op de grond leggen. Vervolgens leggen we haar in een stabiele zijligging. Ze heeft geen pols hoor ik , ik voel ook  ,geen pols .De armen verkrampen ook steeds meer. Reanimatie. ga de AED halen klinkt er. Hoe oud is ze ?82. Mag ze gereanimeerd worden vraag ik aan de zoon ? Ja  zeker zegt hij. Ondertussen is 112 ook aan de lijn  de ambulance  gebeld en en de AED word aangezet.Ik trek mijn vest uit reanimeren is een intensief werkje.Gaat het met u vraag ik de zoon , nee zegt hij je kunt je moeder maar 1 keer verliezen(ik weet er alles van ), lief dat je het vraagt hij klinkt dankbaar  En dan opeens, er is weer een polsslag te voelen.We hoeven de reanimatie gelukkig niet op te starten.Het is verbazingwekkend te voelen hoe snel mevrouw weer warm word en de blauwe kleur plaatsmaakt voor roze. Ze begint geluid te maken . Er word gevraagd aan mevrouw weet u hoe u heet, nee zegt ze dat weet ik niet meer. Ah daar is ze weer zegt de zoon ze maakt wel vaker grapjes.Ondertussen hoort 112 dat er geen reanimatie meer nodig is en staan de ambulance  en politie er ook al. Mevrouw wil eigenlijk opstaan en weglopen want volgens haar is er niets meer aan de hand. De broeders komen en nemen het verder over. Ik hoor de echtgenoot zeggen dat ze dit al eerder gehad heeft.Dat lijkt me een behoorlijk angstig gebeuren. De politie vraagt hoe het met ons gaat en of we nog slachtofferhulp willen. Met ons gaat het goed , we zijn wel wat gewend.Achter ons word mevrouw op een brancard de ambulance ingeschoven.

De zoon staat met tranen in zijn ogen te kijken en zijn vrouw omhelst hem van achteren , wat moet dit intens angstig voor hen beide geweest zijn.Ik geef hem nog een klein klopje op de schouder en wens hen beide sterkte.

We lopen weg en bespreken nog even het gebeuren wat hebben we nu meegemaakt ik weet toch zeker dat ze even dood is geweest, de ambulance blijft lang staan en dat geeft toch weer een naar gevoel.Hopelijk haalt ze het. 

Als ik mijn dorp inrijd rijd een ambulance me tegemoet. dat is raar want de straat is tijdelijk 1 richtings verkeer.Nu moet het toch ophouden met die ambulances gaat er door me heen.Genoeg voor vandaag.

Thuisgekomen bedenk ik me hoe vreemd ik in elkaar zit waar ik zelf echt bang ben voor de restschade na een reanimatie en daarom zelf niet gereanimeerd wil worden zou ik het wel geprobeerd hebben omdat de zoon dit wilde.

Ik besluit gelijk om te bloggen ik voel me geen slachtoffer maar het is wel heftig om mee te maken.Het is fijn om ergens een plek te hebben om het van mij af te schrijven .Dit zijn de momenten die er toe doen in het leven , op een rare manier ook mooi om mee te mogen maken ,een etentje om nooit meer te vergeten.

Liefs Brigitte

Ps 10 juni: Vandaag heb ik gehoord wat de oorzaak was van de hartstilstand.Het komt schijnbaar vaker voor bij oudere mensen dat als zij teveel gegeten hebben de maag tegen het hart drukt en deze stopt met kloppen.Het veranderen van positie maakte dat de maag niet meer op het hart drukte.  Mevrouw is vandaag ontslagen uit het ziekenhuis.