Dia de los muertos.

Sommige mensen krijgen na de de diagnose kanker gelijk te horen dat ze maar moeten gaan genieten zolang het nog kan of dat ze de laatste wensen maar direct moeten gaan uitvoeren. Dit gaat vaak gepaard met de boodschap we kunnen niets meer voor u doen. Zelf heb ik dit zowel met mijn moeder als mijn 2 e vader meegemaakt . Helaas voor beiden was er na de diagnose geen gezondheid en tijd meer over om wat voor laatste wens dan ook waar te kunnen uitvoeren. Het leven werd lijden een gevecht tegen de ziekte en de vreselijke pijn die daar  mee gepaard ging en er bleef maar 1 laatste wens over, zorg dat dit stopt ! ons als nabestaanden machteloos achterlatend.

Zelf kreeg ik de boodschap , u heeft kanker we gaan kijken of we nog wat voor u kunnen doen. Hoewel dit ook een schok was bleek dit een bericht met een hele andere strekking. Ik behoor tot de gelukkigen waarbij ze nog wel iets konden doen. Dit ondergaan hebbende , lijkt hetgeen wat ze nog konden doen zover effectief, 2 jaar na de diagnose leef ik nog en heb een weliswaar met wat restverschijnselen (ik blijf een grote  makkelijk vermoeide poeperd ) leuk en prettig leven wat door mij extra gewaardeerd word. 

Schijnbaar moest ik na heel wat waarschuwingen bij anderen zelf aan den lijve eerst iets krijgen om tot in mijn vingertopjes en tenen te voelen hoe kostbaar het leven is.Daarnaast komt ook het diep en intens besef dat het leven zo voorbij kan zijn. Dit geld natuurlijk voor iedereen , maar ik ben wel extra wakker geschud.

Een laatste wens had ik op het moment van diagnose niet.Maar hoe heerlijk is het dat als het leven je weer toelacht de laatste wensen als een groep apen uit de mouw komen.

Al eens eerder was mijn interesse gewekt door de viering van de dag van de doden in Mexico. Waar wij (niet iedereen natuurlijk ) als nuchtere noordelingen vrij snel na de dood van een geliefd persoon weer doorgaan met het leven en mensen er een jaar van rouw  over heen mogen laten gaan om verdriet te hebben, maar liever niet meer want dan hebben we het over vastgelopen rouw, herdenken de Mexicanen ieder jaar hun geliefde gestorvenen en voorouders.

Ze richten mooie altaren op met bloemen, kaarsen en allerlei eten de zogenaamde offerenda. Ook de sminckpartijen waren me niet onbekend maar daar hield mijn weten over het dodenfeest wel op.

Bij toeval ontdekten mijn 2 zoons en ik dat we alle 3 een wens hadden om ooit eens bij dit feest in Mexico  aanwezig te zijn. Maar ook beseften we dat dat ooit voor geen van ons 3 een zekerheid meer was. Het idee rijpte als een avocado die te samen met een appel en een banaan op de fruitschaal ligt.Zeer snel dus. wat een mooi idee om met zijn 3 en de nare periode af te sluiten die de afgelopen 2 jaar wel geweest zijn, hoe bijzonder om samen fijne herinneringen te maken.Een groot dank je wel voor de steun die ze mij gegeven hebben .

Eenmaal het besluit genomen hebbende viel alles de juiste kant op. We konden vrij nemen om  15 dagen naar Mexico te gaan. Met grote dank aan mijn schoondochter die met de 2 kleinkinderen thuis moest blijven.

Genoten dat we hebben , niet te geloven, niet na te vertellen.

Het dodenfeest was een totaal andere dan we hadden gedacht maar 1 ding wat we geleerd hebben , door de doden (de dood )te omarmen komt er ruimte om het leven ten volle te leven !

Liefs Brigitte