Speurtocht

Mijn heel persoonlijke blog van vandaag gaat niet of nauwelijks over kanker. Althans nu ik start met schrijven is dat niet mijn bedoeling. Vandaag kom ik terug op mijn gemis van een partner en de hobbels die ik op mijn zoektocht tegenkom. Voor iedereen die niet geïnteresseerd is in dit onderwerp en/of een psychologische en astrologische benadering hiervan: haak gerust af!

Sommige mensen reageren verbaasd op al mijn overdenkingen en speurtocht. Dat snap ik. Als je bewust of onbewust in een relatie bent terecht gekomen die prima is, waarin je het leuk hebt, dan hoef je er verder niet over na te denken. Ik blijk echter mannen te treffen die niet goed zijn voor mij en me niet gelukkig maken. Natuurlijk kun je dan denken dat je pech hebt, maar ik ben een denker en meen dat je ook tips van het universum krijgt. Een van de eerste keren dat ik een dergelijke tip kreeg kan ik me nog goed herinneren. Mijn man had een alcoholprobleem en tijdens mijn huwelijk bezocht ik een Al-Anon bijeenkomst.  Al-Anon is een onderdeel van de bekende AA (waar mijn echtgenoot weigerde heen te gaan) en heeft tot doel familieleden en vrienden van alcoholisten te steunen. Op een avond was er een leuke vrouw die vertelde voor de tweede maal met een alcoholist getrouwd te zijn. Net als jullie nu misschien denken, dacht ik toen: hoe dan??? Toch, als je er goed over gaat nadenken, is het minder vreemd dan het in eerste instantie lijkt: je herkent iets dat vertrouwd voelt, iets wat diep in je binnenste aanspreekt. Dat trekt aan en geeft een gevoel van bekend en veilig. Je leest dit ook vaak in verhalen van vrouwen die mishandeld zijn. Voor mij klinkt het inmiddels logisch(er) en als oplosser ben ik er voor mezelf mee aan de slag gegaan. Waar komen die rare gedachten vandaan en belangrijker nog, hoe kan ik ervan af komen?

Laat ik beginnen bij het begin, zover ik kan nagaan is dat het huwelijk van mijn ouders. Toen ik jong was heb ik het nooit beseft, maar zij hebben mij een blauwdruk gegeven van wat een dergelijk samenlevingsverband inhoudt. Hoe meer ik erover nadenk, des te meer diepgewortelde en vreemde ideeën kom ik tegen. Was het een goed huwelijk? Ja, in de zin dat het nooit verbroken zou worden en dat er op het oog in harmonie werd samengeleefd. Was het leuk en zou je er een voorbeeld aan willen nemen? Nee, absoluut niet zeg ik bewust. Onbewust heb ik echter allerlei onlogische en ongewenste overtuigingen uit mijn kindertijd meegenomen naar de volwassenheid. Deden mijn ouders leuke dingen samen en maakten ze plezier? Dat kan ik me niet of nauwelijks herinneren, het ging er meer om dat alles goed(?), netjes en zuinig was. Ik heb dus geen gevoel van herkenning bij wat ik zoek. Hoe meer toeters en bellen een feest/kleding/huis had, des te hoger scoorde het als overdreven, aanstellerig en opschepperij. Kost het me daarom zoveel moeite om lekker uitbundig te zijn? De familie van mijn moeder werd niet of nauwelijks bezocht omdat mijn vader last had van een soort afgunst. Of dat de reden was dat mijn vader zich ook altijd binnenskamers laatdunkend uitliet over de kwaliteiten van mijn moeder durf ik niet te zeggen. Het was altijd de stem van mijn vader die bepaalde wat er gebeurde, de mening van mijn moeder was volledig ondergeschikt. Zij was echter een kei in de lieve vrede bewaren en liet alles -zonder weerwoord- over zich heengaan en schikte zich. Is dat de reden dat ik het zo moeilijk vind om voor mezelf op te komen en kritiek te leveren in een relatie? Erger nog: is dat de reden dat ik het min of meer normaal vind dat ik door een partner niet goed behandeld word?  Wanneer een huwelijk in de omgeving minder rooskleurig verliep, dan lag volgens mijn moeder de verklaring meestal bij de vrouw. Die kon niet goed met geld omgaan, die was lui, die wist zich onvoldoende weg te cijferen etc. Grappig: ben ik daarom bezig met een zoektocht bij mezelf naar de reden van  het mislukken/ontbreken van relaties?  Soms verbaasde ik me over de gang van zaken thuis en vroeg dan waarom pa in mijn ogen zo vreemd reageerde. Daar had mijn moeder wel een verklaring voor: mijn vader was als peuter wees geworden en had daardoor een moeilijke en arme jeugd gehad. Hoewel ook destijds deze logica voor het gedrag of de woorden mij niet altijd duidelijk was, is ook hier wat blijven hangen: ik heb meerdere relaties gehad met mannen van wie de vader of moeder op jonge leeftijd was overleden of die een moeilijke jeugd hadden.

Naast het bovenstaande is er ook nog mijn persoonlijke aanleg en voorkeur natuurlijk. Ik kies ervoor om deze vanuit mijn geboortehoroscoop te verklaren. Ooit heb ik een cursus astrologie gevolgd. Ik vond het machtig interessant en het gaf me ook inzicht en bevestiging. Een horoscoop laat zien wie je bent, hoe jij de wereld ziet en andersom. Je geboortehoroscoop toont als het ware het gereedschap dat je hebt meegekregen voor dit leven. Er viel een soort last van mijn schouders af toen de docent beaamde dat ik niet de meest handige tools in mijn gereedschapskist heb. Op de afbeelding heb ik een afdruk geplaatst van mijn persoonlijke horoscoop, een tekening van de de stand van de planeten op het moment en de plaats van mijn geboorte. Het bekende sterrenbeeld geeft alleen het teken aan waarin de zon staat op het moment van je geboorte. Zon in Ram dus in mijn geval. Er zijn echter ook nog 9 andere planeten met een betekenis. Planeten staan voor drijfveren en met name de persoonlijke planeten vertellen wat over je karakter. Tevens is de cirkel van je horoscoop verdeeld in 12 zogenaamde huizen die allemaal voor bepaald levensgebieden staan. Er zijn verschillende aanwijzingen in de horoscoop als het op relaties aankomt. Bijvoorbeeld het teken van je zevende huis, de zogenaamde descendant. Bij mij staat die in waterman, een teken dat houdt van pret en plezier maken. Dat lijkt mij een logische tegenhanger van wat ik van huis uit heb meegekregen. Een waterman is ook eigenwijs, ondoorgrondelijk en excentriek. Ai, daar hebben we weer een pijnpuntje: waarom val ik niet gewoon op een degelijke en lieve man, waarom moet het altijd bijzonder of anders dan anders zijn? Voor een relatie geeft de zon aan waar jouw hart naar uitgaat, waar je zielsverwantschap ligt. Met mijn zon in het tiende huis, hebben we het over ambitie, status en gezien worden in de maatschappij. Weer een lastig punt: ik wil graag dat mijn partner iets presteert dat door de buitenwereld wordt gezien.  In de horoscoop van een vrouw representeert Mars meestal het type man waartoe ze zich aangetrokken voelt. Wat mij betreft zegt hier het huis meer dan het teken, alhoewel beiden een omgeving zijn waarin Mars -zacht uitgedrukt- slecht tot zijn recht komt. Het achtste huis staat voor angsten en trauma's, seksualiteit, taboes, geld en eigendommen van anderen, alles wat verborgen moet blijven, ziektes en vragen over leven en dood. Helaas, voorbeelden in overvloed. Mijn aan alcohol verslaafde (autoracende) man, de (hoogopgeleide) vriend met illegale planten, daten met een kinky professor (die ik ook op tv zag) etc.

Is er nog hoop zou je bijna zeggen? Zeker wel, want mensen met zon in ram houden van een uitdaging en geven niet snel op. Als ze falen dan staan ze redelijk gemakkelijk weer op en gaan verder. Hier herken ik mij graag in (hoewel het heus pijn doet om op je bek te gaan), wat betreft mijn leven, mijn ziekte en ook in mijn speurtocht naar de man die ik blijkbaar met heel lastige instructies moet zien te vinden. Aan de andere kant: ik hoor bij een van de 750 geluksvogels in Nederland die jaarlijks baarmoederhalskanker krijgen. Waarom zou een simpele opdracht -met inmiddels zoveel aanwijzingen- als het vinden van een kerel mij dan niet lukken?