Luisteren naar je lichaam

Deze week las ik de blog van een lotgenote. Ze beschreef hoe ziek, zwak en misselijk zij zich voelde door de chemotherapie. Hoewel ik me alles behalve fit voel, krijg ik dan toch nog het gevoel dat ik een beetje geluk heb. Vooral kreeg ik echter wederom het gevoel dat kanker een soort omgekeerde ziekte is. 

Als het fris was buiten werd ik als kind goed warm aangekleed. Ook als puber werd mijn kleding vaak door pa geinspecteerd en probeerde hij mij extra of andere kledingstukken aan te praten, want je moet goed voor jezelf zorgen en verstandig zijn. Hihi, ben ik erfelijk belast waardoor ik vaak inspecteer of mijn kleinkinderen wel een hemd aan hebben? Maar we dwalen af; goed voor jezelf zorgen en ook heel belangrijk: luisteren naar je lichaam. Daar geloofde ik in en ik heb er ook meestal naar gehandeld. Als je moe of niet lekker bent, rust dan uit of ga naar bed, let op je eten als je last hebt van je maag of darmen, drink niet teveel alcohol, niet roken etc. Met deze maatregelen kom je vaak een heel eind. Mocht het niet lukken om zelf de malaise onder controle te krijgen, dan kun je altijd nog naar de dokter en die je wat pilletjes of een doorverwijzing geeft. In het allerergste geval kunnen medicijnen alleen de pijn verlichten of moet er geopereerd worden. Allemaal waardeloos, maar de overeenkomst is, dat je je op korte of langere termijn door de medische interventies beter gaat voelen.

Bij (veel) mensen met kanker is het omgekeerd. Ze voelen zich prima, zorgen goed voor zichzelf en hebben geen klachten. Tot er door een controle of ander toeval kanker uit de kijkdoos komt, in sommige gevallen zelfs ongeneeslijk. Dan komen de oncologische interventies: bloed prikken, scans, biopten, operaties, bestralingen, chemotherapie etc. Je wordt er niet blij van en gaat je van naar tot verschrikkelijk ziek voelen. Al deze ellende is bedoeld om beter te worden. Beter in mijn hoofd betekent dat je geen last meer hebt van klachten of pijn, oftewel ongemakken die helemaal niet aan de orde waren. Dit alles naast de psychische worsteling dat je wel dacht dat je gezond was en  leefde, maar blijkbaar toch een dodelijke ziekte onder de leden hebt. Kortom hoogverraad door het lichaam. Wat heeft luisteren naar je lichaam voor zin als je gewoon gefopt wordt? En signalen -die worden veroorzaakt door de behandeling- die je normaal serieus zou nemen, moeten nu opeens genegeerd worden? Vermoeidheid, misselijkheid, spier- en darmkrampen en ga zo maar door horen er opeens bij, die moet je vooral ondergaan om beter te worden. Wat is ziek en wat is beter, wel of niet luisteren naar je lichaam, mijn brein heeft het er moeilijk mee.

Na deze overpeinzingen ga ik nog even mijn week langs:

Op maandag na de bestraling door vriendin Marijke in de mini naar Rotterdam gebracht voor de hyperthermie, gezellig. Met extra pijnstilling het apparaat ingestapt en gelukkig, deze keer alleen last van het been en niet van de buik. Evengoed niet fijn, maar met natte handdoeken en koeling erbij is het vol te houden. De rest van de dag na deze koorts marathon alleen maar slapen en slapen zoals het hoort..

Dinsdag een telefoontje van het Catharina Ziekenhuis: na overleg met de oncoloog hoef ik voorafgaand aan mijn operaties geen anti-stolling te spuiten. Dat is mooi, heb ik dan toch weer gewonnen door hyperthermie te kiezen in plaats van chemotherapie.

Woensdag komen Anja en Ans een bakkie doen en ze brengen weer een prachtige bos bloemen mee namens het golfteam. Wat is het toch fijn dat er zoveel lieve mensen zijn die aan me denken! Eind van de middag belde ik even met ma die haar boosterprik heeft gehad. Ja hoor was goed gegaan, maar slecht georganiseerd in Waalwijk. Zelf had ze geluk, ze had slechts een half uur buiten hoeven wachten. Na haar was de rij nog langer en die mensen stonden in de regen. Ik weet het, met boosheid los je niets op, maar dit kan toch niet!?!?!?!?!  Mensen van boven de 80 een half uur of langer buiten in de regen en de kou laten staan voor een prik. Heel erg verdrietig word ik hiervan, GGD schaam je diep.

Donderdag heb ik mijn bestraling pas om 19.30 uur 's avonds. Niet fijn, zeker omdat mijn volgende "beurt"  de volgende ochtend om 8.30 is. Het Verbeeten Instituut verbouwt verschillende locaties, dus jammer, maar de tijd is niet te wijzigen. Ook donderdag belt een dame van het Eramus MC, helaas wederom ziekmeldingen waardoor de geplande hyperthermie van vrijdag niet door kan gaan. Zucht, heeft mijn schoonzoon voor niets zijn werkzaamheden afgezegd zodat mijn dochter op haar vrije dag met mij naar Rotterdam kan gaan. Zucht, ik heb 5 hyperthermiebehandelingen en volgens mij is dit de vijfde keer dat Erasmus de afspraken wijzigt. Zucht, nu is mijn laatste behandeling in Rotterdam niet 7 maar 10 december en maandag de 13e moet ik alweer in Eindhoven zijn. Zucht en laat los, het is niet anders. Gelukkig heb ik ook wat afleiding die dag. In de middag kan ik een piekfijne Prius ophalen en een theetje drinken met Michael, daar wordt een mens vrolijk van. 

Vrijdag op tijd opstaan om water te drinken en weer naar Tilburg. Als ik eenmaal thuis ben en mijn ontbijtje achter de kiezen heb word ik overvallen door vermoeidheid en kou. Lekker op de bank met een dekentje en daar ben ik eigenlijk die dag niet meer weggekomen. Geen 10.000 stappen die dag, misschien nog geen 1.000. Volgens mij heb ik het effect ervaren van bestralingen kort achter elkaar. 

Nu lekker weekend en daarna gaan we de laatste uitwendige bestralingen en hyperthermie-behandelingen aftellen.

Fijn weekend en groetjes aan de Sint!