Of ik me verveel?
Afgelopen week was de agenda weer aardig vol. Dinsdag en vrijdag naar Rotterdam voor de hyperthermie-behandelingen, waarbij ik -hoera, hoera- totaal geen last had van pijn of kramp in het linkerbeen. Voor iedereen die het wil horen: ik ben nog steeds heel blij met met mijn keuze voor diepe hyperthermie in plaats van chemo. Als er geen onbekende pijnen optreden is de behandeling echt prima te doen. Tot mijn verbazing hoorden we afgelopen vrijdag, dat het apparaat een groot deel van de week niet wordt benut. Ach misschien toch niet zo vreemd, als zelfs de gynaecoloog van mijn second opinion in het "eigen" Erasmus aangeeft het alleen in uitzonderlijke gevallen voor te stellen. Zonder daar overigens een goede reden voor te kunnen geven, toen ik vroeg waarom het niet wordt aanbevolen. Standaard gaan we voor chemo-radiatie in dit stadium, punt.
Donderdag moest ik 's middags in Eindhoven zijn ter voorbereiding van mijn opname maandag de 13e. MRI maken, bloed prikken en echo van de benen in verband met trombose zoals de radiotherapeut mij eerder vertelde. Dat laatste onderzoek met verbaasde vragen van de echoscopist: hoezo dit onderzoek voor inwendige bestraling? Eh, is nodig volgens de radiotherapeut. Nog nooit meegemaakt, is dat nieuw dan? Eh, weet ik ook niet, misschien omdat ik hyperthermie-behandelingen heb gehad in plaats van chemotherapie? Mij leek het niet zo onlogisch, maar de echoscopist bleef bij zijn verwondering.
Iedere werkdag natuurlijk ook nog de uitwendige bestraling waarmee ik ongeveer twee uur per dag zoet ben. Kortom, het is een intensief traject en ik verbaas me erover dat sommige mensen bezorgd vragen of ik me niet verveel zonder werk? Nee dus, echt niet. Naast alle afspraken vul ik mijn tijd vooral met dingen die ik leuk vind en dat zijn er veel. Om te beginnen sta ik in deze tijd van het jaar liever niet voor 8 uur op (wie wel?). Fijn om mijn kleinkinderen wat beter te leren kennen en wat meer tijd te hebben voor familie en vrienden. Voorzichtige Fleurtje die eindelijk lacht in plaats van huilt als ze oma ziet. Annabel die ik eindeloos moet onderzoeken en opereren als we doktertje spelen. Ook voor kleinkindje nummer vijf (die in maart komt) ben ik weer creatief bezig om een leuke verrassing te maken. Na een eerdere nee heb ik onlangs ja gezegd op het aanbod van een schilderclubje. Helaas nu een corona-pauze, maar mijn tulpen zijn nog niet "af" en wie weet wat er nog meer uit de penselen gaat komen? Golfen doe ik momenteel niet, het weer is slecht, de ondergrond waardeloos en mijn darmen onbetrouwbaar. Maar golf is wel mijn passie en ik sta te popelen om onder betere omstandigheden het gevecht met de bal weer aan te gaan. Wandelen gaat wel gelukkig wel en met twee tochtjes per dag kom ik dan toch aardig in de buurt van de gezonde 10.000 stappen. En dan nog lezen natuurlijk, veel en van alles. Iedere keer weer blij als ik een leuke vondst doe in een van de huisbiebjes of boekenhuisjes of hoe ze ook mogen heten. Nee, ik heb en had geen hekel aan werken hoor, maar kanker plaatst alles toch in een ander perspectief. Met 44 jaar werkervaring ben ik ook niet per se hongerig naar meer. Vandaag las ik een toepasselijke zin in een interview met een hospice-medewerker: de laatste gesprekken gaan altijd over familie, relaties, liefdes, nooit over werk.
Mijn laatste -wederom hoera- uitwendige bestralingen vonden vorige week plaats bij het Verbeeten Instituut in Breda. Jammer dat ik daar niet alle 25 keren terecht kon, want nu ben ik bij de verschillende locaties ongeveer net zoveel verschillende medewerkers tegengekomen. De meeste radiolaboranten zijn aardig hoor, maar het is toch een technisch vak en de gemiddelde leeftijd is 32 jaar schat ik. Dat scheelt nogal wat met de gemiddelde leeftijd van de personen in de wachtruimtes. De medewerkers doen hun best en vragen vaak hoe het met je gaat, maar voor mij maakte Brigitte het verschil. Een sympathieke vrouw met wat meer jaren werk- en levenservaring dan haar collega's. Zij vroeg ook hoe het met me ging, maar het verschil was dat zij aandachtig naar mijn antwoord luisterde en mijn gezicht observeerde terwijl ik een reactie gaf. Met een "gaat wel" was het voor haar niet afgedaan, ze vroeg door. Ze pakte ook door en schakelde voor mijn vragen diverse hulplijnen in. Ja, ik ben zelfstandig kan in mijn eentje veel dingen regelen, maar een luisterend oor en informatief advies was nu even meer dan welkom. Dankjewel Brigitte.
Hierboven mijn laatste regels van de maandagochtend 13 december. Die middag moest ik me melden bij het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven voor de inwendige bestralingen. Voor die opname was ik zo gespannen dat het niet meer wilde lukken met mijn blog. Inmiddels is het zaterdag 18 december en de eerste ronde inwendige bestralingen zit erop! Kan niet zeggen dat ik me druk heb gemaakt om niets, maar ik heb weer lucht om te denken en te schrijven. En me te verbazen natuurlijk over hoe simpele dingen toch gewoon mis kunnen gaan. Voor de opname hoefde je niet veel mee te brengen, toiletartikelen, nachtkleding en sokken. Over dat laatste had de brachy-laborante al wat gezegd bij de intake: geen pantykousen of iets dergelijks, want die zijn niet warm genoeg. Het leek mij niet vreemd dat je met al die toestanden in je kruis wellicht geen deken over je benen kon verdragen, dus ik had warme kniekousen meegenomen. Tja en toen werd er na de ingreep vastgesteld dat mijn voeten kant-en-klare diepvriespakketjes waren geworden. Mevrouw, u moet toch echt volgende keer sokken meebrengen! Zucht, waarom zegt niemand dat je ze aan moet trekken voor je naar de operatiekamer wordt gereden????
Komende woensdag is mijn volgende opname. Ik kijk er niet naar uit, maar toch ook weer wel, want dan is het behandeltraject "gelopen". Met een beetje geluk heb ik donderdag nog maar een inwendige bestraling te gaan. Dat betekent dat ik slechts van 8.00 tot ca. 17.00 uur plat op mijn rug hoef te liggen. Dat ik maar een nacht in het ziekenhuis hoef te slapen. Dat na de bestraling onmiddellijk alle breinaalden en meters verband uit mijn domein worden verwijderd. Dat ik kan gaan rusten en herstellen zonder dat er nieuwe "aanslagen" gepland zijn. Dat ik moe maar ook voldaan bij de kerstboom kan zitten en genieten van het diner dat mijn schoondochter gaat maken. Heerlijk om naar uit te kijken.