Geluksvogel

Het is nu 3 weken na de laatste inwendige bestraling en ik voel me kiplekker. Middagdutje hoeft niet meer en stoelgang is onder controle. Ik loop, ik golf, ik fiets en voel me bijna schuldig dat ik niet werk. Wat heb ik toch een geluk, want in de vele verhalen die ik lees kom ik ook andere scenario's tegen. Niet te vroeg juichen, want om te beginnen moet nog vastgesteld worden of de kanker is verdwenen. Er zijn zoveel mensen die aan mij vragen wanneer ik die uitslag krijg, dat ik er zelf ook ongeduldig van werd. Dat leek me een geschikte vraag voor de oncologisch verpleegkundige. Ongeveer 8 weken na de laatste bestraling heeft u een afspraak met de radiotherapeut en ca. 2 weken daarna worden er scans gemaakt. Wat ze niet zei, is dat er dan ook nog een afspraak moet komen voor de uitslag. Dan hebben we het dus over half maart zag ik in mijn agenda (die ik deze week met veel pijn en moeite kon aanschaffen - doen we niet meer aan agenda's in 2022?). 

Half maart is nog 2 maanden weg, dus dan heb ik nu een mooie tijd om van alles en nog wat te gaan doen. Na in de herfst uitgestapt te zijn bij de cursus arbeidsrecht & sociale zekerheid vanwege mijn diagnose, kan ik begin februari weer instappen.  Dan heb ik alle gelegenheid om te studeren en wordt mijn behoefte aan verplichtingen (ik verbaas mezelf) ook gelijk weer ingevuld. Verder is er nog een leuk internationaal golftoernooi in Portugal waarvoor ik me gelukkig niet heb uitgeschreven. Het wedstrijdelement is voor mij nu totaal niet van belang, in het zonnetje genieten van mooie golfbanen en leuk gezelschap des te meer. Ik besef heel goed dat ik een bofkont ben dat ik aan een dergelijke evenement kan deelnemen. Nu we het toch over lichaamsdelen hebben...  Vanaf 2 weken na de laatste bestralingen ben ik me ook gaan bezig houden met het voorkomen van seksuele problemen ten gevolge van de bestralingen. 

De bestralingen hebben twee consequenties: verkleving van de slijmvliezen en het optreden van de overgang. Wat die laatste betreft heb ik dan weer geluk, de overgang heb ik toch al gehad. Dat verkleven is trouwens wel een serieus probleem: de schede wordt korter, nauwer en minder elastisch waardoor seksuele gemeenschap lastig of zelfs niet meer mogelijk is. Nou, dat is logischerwijs een gedachte waar ik niet opgewonden van word. De behandeling begint met een maand lang dagelijks hormoonzalf in de vagina aanbrengen. Daarna kan gestart worden met het gebruik van pelottes. Voor wie onbekend is met dit woord: (verschillende maten) holle staafjes van kunststof die in de schede kunnen worden ingebracht. De pelottes dienen minstens driemaal per week te worden ingebracht. Een alternatief hiervoor is het gebruik van tampons die bedekt zijn met vaseline. Het klinkt allemaal niet zo aantrekkelijk en wordt uitgebreid beschreven in een folder die ik heb meegekregen. In de inhoudsopgave komt van alles aan bod, behalve de daad. Tot mijn verbazing lees ik echter: het regelmatig hebben van seksuele gemeenschap (penetratie) is ook voldoende om vernauwing tegen te gaan. En wat verderop: ook na langere tijd kunnen problemen ontstaan, dus gebruik de pelotte bij voorkeur 6 tot 12 maanden. Als u minimaal 1 x per week gemeenschap heeft is het gebruik van de pelotte niet nodig. Bij gebrek aan een man/vriend is gemeenschap helaas geen optie, maar het roept wel allerlei gedachtes bij mij op. Is deze folder speciaal voor vrouwen zonder partner aangezien bijna alle tekst over die pelottes gaat? Niet alleen tijdens, maar dus ook na de bestralingen, is het gemis van een partner duidelijk aanwezig. Daarmee kom ik weer op het onderwerp waar ik vorige keer mee eindigde, hoe vind ik eindelijk een leuke man? Hoewel ik jullie hiervoor een toelichting uit mijn horoscoop heb beloofd, wil ik deze nog even doorschuiven.

Op een of andere manier moet ik bij deze blog denken aan een reis die ik ooit maakte. Naar schatting 10 jaar geleden was dochter Caro in Indonesie voor haar studie. Een mooiere gelegenheid om kind en land te bezoeken krijg je natuurlijk zelden, dus Houdtje ging op reis. Het bezoek vond plaats tijdens de kerstvakantie, waardoor we ook ruim de tijd hadden om samen erop uit te trekken. Bijgaande foto is gemaakt in een vogelpark op Bali. Het was best eng zo'n grote Toekan op je schouder, maar een dergelijke foto mag natuurlijk niet ontbreken in het reisverslag. Wat je niet ziet, maar wel in mijn geheugen gegrift staat, is dat de vogel na de foto zijn behoefte deed op mij rug. Gadver, vies!  Van de verzorgers kreeg ik echter een felicitatie: dit brengt geluk, u bent een geluksvogel. Eerlijk is eerlijk, op dat moment vond ik mijn volgekakte rug een stuk minder erg. Het is een mooie herinnering aan een van de leukste reizen uit mijn leven. Naast mijn geloof in horoscopen, tarotkaarten en andere spirituele zaken, heb ik de herinnering aan die toekan toegevoegd aan mijn vertrouwen dat alles goed komt. Dat laatste kun je natuurlijk op verschillende manieren uitleggen. Hiervoor kies ik dan maar voor het vertrouwde pad in mijn leven: het is helaas nooit eenvoudig of via de makkelijkste weg, uiteindelijk kom ik waar ik zijn wil. 

Ik wens jullie een positief weekend.

Houdtje