Voor Viooltje
Diamant
In diepste krochten
Van pijn en verdriet
Vonkelt de diamant
Van ongekende schoonheid
En wij zien
Bijna raken wij aan
Verblindende waarheid
Absolute vrede overkomt
Geschonden vertrouwen
Wanhoop
In die afgrond, zo diep
Twinkelt weer die diamant
totale harmonie schenkend
Wij zijn er deel van
Niet op te pakken
Als de vinger van Adam
Reikend
ontoereikend
Maar wij weten
Van die diamant
3 reacties
Paul, ik zie de titel van je blog en kan het bijna niet geloven...
Ik ga hem zoeken, die diamant en zal hem zeker vinden.
En straks pak ik mijn Viooltje en speel een stukje Bach voor jou en Helga.
Dit wordt een mooie dag. Dank je wel.
Hanneke / Viooltje
Lieve Hanneke, jij vindt de diamant niet. De diamant vindt jou.
Vanmiddag speel je viooltje, laat je meevoeren. Laat de viool jou bespelen. Niet werkend spelen maar spelend spelen. Voel.......
Langzaam daalt de diamant.....jij speelt, speelt ..speelt. Laat je meeslepen in de melodie. Niet je hoofd speelt....je vingers gaan....bijna zonder regie.
steeds sterker voelt de diamant. Je wordt 1 met viooltje en muziek. Lost bijna op.
Dan, zul je voelen en weten: het is goed zo.
Nooit kun jij je diamant oppakken. Vasthouden impliceert dat jij regie voert. Gaat je niet lukken. Als strandzand verdwijnt de diamant tussen je vingers.
En op momenten dat je de bodem hebt bereikt, de wanhoop nabij, denk aan je diamant. Hij zal je nooit verlaten...
Dank je, dat je vanmiddag viooltje laat spelen voor ons. Er komt een diamant naar ons toe. Met ongekende kracht........
Beste Paul, je ontroert ook mij...... Wat een heel erg mooi gedicht en wat een bijzonder mooie woorden!
Het blijft speciaal er op een zo eenvoudige wijze voor anderen van (grote) betekenis te kunnen zijn.
Groetjes Hebe