Dombo
Kanker kwam
Bij haar
mijn lief
ik verander
voel zoveel
meer
teveel
Mijn olifant
en porseleinkast
ik wil niet meer
kan niet meer
het spel spelen
binnen relaties
als facebooken
binnen familiebanden
schijn, ozo schoon
die schijn
het is geweest
de breuk is
verwijt mezelf niets
behalve
mijn verwachtingen
die waren
te hoog
misschien
daarin teleurgesteld
pijn, heel veel pijn
en toen kwam mijn olifant
Het lastige van die olifant in de porceleinkast is dat die olifant verweten wordt dat hij in de porceleinkast is geweest. Heilige familiehuisjes werden omvergewalst. Mijn olifant. Niet gelogen, wel veroordeeld. Niet de inhoud maar zijn toon bepaalt het resultaat.
Wat had mijn olifant anders moeten doen? Waar is Dombo een beetje dom geweest?
Mijn dombo had, misschien, kunnen weten dat karakters in crisis vergroten. De kleine, onderhuidse kriebels komen boven de huid. Herken de patronen. Weet welke rol jouw gegeven is.
Blijf je rol spelen of weet van Dombo.
Spijt heb ik niet.
Rust, rust, rust, eindelijk! Het spel is gespeeld.
8 reacties
Lieve Paul,
Natuurlijk weet ik niet wat er gespeeld heeft op het gebied van bepaalde familierelaties, maar ik heb er bewondering voor dat je een duidelijke keuze gemaakt hebt en er zo open en eerlijk over schrijft!
Of je een beetje Dombo achtig geweest bent of niet weet ik ook niet. Wat ik wel weet is dat verschillende relaties behoorlijk onder druk kunnen komen te staan, als kanker de kop opsteekt (if cancer rears its ugly face). Dan worden er vast over en weer dingen gezegd die niet altijd fijn zijn. De toon - c'est le ton qui fait la musique - is zeker belangrijk! Hoe dan ook denk ik dat je niet zomaar familiebanden verbreekt. Dat er dan wel heel wat gebeurd en gezegd is. Gevoelsmatig, na je gesproken te hebben, denk ik dat "de schuld" meer bij hen dan bij jou ligt. Qua relaties reizen sommige mensen met Helga en jou mee tot het einde, andere reizen slechts een stuk(je) mee.
Hopelijk hebben jullie er vrede mee en in elk geval rust! Wat jullie niet kunnen gebruiken zijn mensen die jullie energie kosten. Jullie energie is hard nodig voor andere mensen, dingen en jullie gezin.
Liefs, Jessica
Lieve Jessica,
Ik ken mijn zwaktes. Een van mijn zwaktes is dat ik fel kan zijn. Soms te fel. Maar nooit speel ik spelletjes. Nooit.
Als mijn toon buiten de muziek valt zal ik er altijd op terug komen. Op korte termijn. “Paul, sukkel, waarom weer......” . Een ontembaar temperament. Ik zal je zeggen waar ik tekort schoot maar wil wel de ruimte hebben om de inhoud te bespreken. Uiteindelijk gaat het mij om die inhoud. De primaire reactie verdwijnt....naar harmonie. Dat is wat ik wil. Maar niet ten koste van....
Jessica, maak je niet ongerust. Ben niet heetgebakerd.
Soms een dombootje.....maar kom er altijd op terug.
groetjes,
Paul
Lieve Paul,
Dombo is niet dom geweest, hij is oprecht en verdraagt niet meer dat anderen dat niet zijn. Kanker verdraagt geen schone schijn.
Er verdwijnen mensen uit je leven, er verschijnen mensen in je leven.
Het is pijnlijk, maar je schrijft dat het rust geeft. Dan is het goed.
Blijf je prachtige blogs schrijven! Ze zetten me altijd tot denken aan, en ik houd van denken.
Veel liefs en sterkte voor jou en je mooie sterke Helga,
Hanneke
Lieve Hanneke, voordat ik reageer op bovenstaande, Viooltje heeft ons samen met Bach, bereikt.
Helga werd ziek. Van zoveel kanten kwamen steunbetuigingen. En op een kritiek moment kwamen de boodschappen binnen:” Ik steek een kaars voor je aan”.
Helga was zo ziek, zo verschrikkelijk ziek. Ze hield die avond mijn hand vast en zei:” Paul, heel Enschede brandt” en viel in totale vrede in slaap.
Kanker verdraagt geen schone schijn. Zo waar.....zo ontzettend waar. Dit kost ons offers. Erger is onszelf te verliezen.
Lieve Hanneke, dank je. En dank Viooltje.
Paul
Man beste Paul,
Wat verwoordt je het prachtig!
Niks Dombo, je gevoel, je leed en pijn en je liefde voor je vrouw verpakt in je Dombo , het kon niet anders..
Ik heb hetzelfde ook meegemaakt, alleen ik kan het niet verwoorden zoals jij. Kop op.
Groeten Frank
Beste Frank,
Dank je.
Het proces is onomkomelijk en uiteindelijk goed. Daar twijfel ik nooit aan.
Wens je sterkte!
Paul
Pfff ... ik voel veel pijn. Maar ook berusting. Een keuze waartoe je door omstandigheden gedwongen bent, is geen keuze maar noodzaak. Noodzaak te gaan voor wat voor jullie en jou het meest belangrijk is.
Je hebt het o zo mooi verwoord!
Hebe, je verwoordt het goed. Het was noodzakelijk.
Pijnlijk, maar de moeite waard.
Dank je voor je lieve woorden!