Moeilijk.....
Jij hebt kanker. Ik niet. Jij bent ziek. Ik niet.
Toen de kanker werd ontdekt kon ik je steunen. Je was zo ziek, zo ongelooflijk ziek. Ik moest er voor je zijn. Ik was er voor jou.
Chemo’s, operaties. Zo gemakkelijk om er voor jou te zijn. Zo ontzettend gemakkelijk.......
Er is wat veranderd....
Ondanks dat je ongeneeslijk bent, pak je je leven op. Jij haalt eruit wat erin zit. Ik moet er voor je zijn. Ik ben er voor je.
Jij neemt nu alles....terecht! Hoeveel tijd heb je nog? Alles haal je uit die mogelijk beperkte tijd.
Ik ben ergens blijven hangen. Nu jij leeft.......zweef ik in......
Ben boos. Ben verdrietig. Ben bang.
Ben boos op........Jij intensiveert je leven. Godverdomme, ben boos op jou..... Jij leeft! Jouw kanker doet mij sterven.
Ben verdrietig . Pijn die nu pas ruimte krijgt. Godverdomme, ben verdrietig om jou.......jij leeft! Jouw kanker doet mij sterven.
Ben bang. Mogelijk sterf jij. Ik moet verder. Hoe dan? Godverdomme, ben bang zonder jou.......jij leeft! Jouw kanker doet mij sterven.
Sterven terwijl jij echt leeft.......met kanker
12 reacties
Zo puur geschreven Paul hoe jij op dit moment de ziekte van je vrouw beleeft. Ik zou je willen troosten. Maar is dat wel mogelijk? Jij voelt je zo machteloos. Je bent zo boos en hebt veel verdriet. Fijn dat jij hier jouw gevoel hebt kunnen delen. Uiteindelijk moet je het zelf doen, maar het voelt zo goed als je, je gedragen voelt. Lieve groet Dasje 🌺🌺🌺
Beste Dasje,
Dank je. Ik beschrijf een deel van het pad dat we bewandelen. Gelukkig maar een deel....we hebben ook plezier en kennen gelukkige momenten.
De achtbaan waar de patient inzit, wordt tevens door naasten bezocht.....
lieve groet zonder bloempjes.......weet niet hoe dat moet....
Paul
Gelukkig maar dat het niet alleen ellende is. Geluk en gelukkig zijn zie je waarschijnlijk nu anders. En beleef je nog intenser. Lieve groet Dasje💗
Lieve Paul,
Elke keer word ik geraakt door jouw woorden, je emoties en deze keer ook het schilderij. Jullie zitten, denk ik, anders in elkaar en als iemand ernstig ziek is, worden eigenschappen van de twee partners uitvergroot. Daarnaast is het in zekere zin voor de partner net zo moeilijk als voor de patiënt. De laatste moet dealen met behandelingen, bijwerkingen, effecten en (als diegene palliatief is) de naderende dood accepteren. De naaste krijgt ook veel voor zijn kiezen. De angst voor het verliezen en de aftakeling van de geliefde, alleen verder te moeten etc. En dat zonder alle aandacht die de patiënt krijgt.
Graag zou ik je een knuffel geven. In real life gaat dat niet, dus is het enige wat ik je aan kan bieden een virtuele knuffel.
Ik ben blij om te lezen dat deze gevoelens niet het complete plaatje vormen, dat jullie ook mooie, gelukkige momenten leven.
Heel veel sterkte gewenst!
Liefs, Jessica
Lieve Jessica,
Dank je. Een paar dagen geleden heb ik (niet gepubliceerd) geschreven over hoe kanker karakters uitvergroot. Zo ontzettend waar. Zo ontzettend valkuilerig. Heel mooi dat jij hetzelfde ziet.
Je blijft me verbazen.....zo jong maar zo oud....
lieve groetjes,
Paul
Beste Paul,
Emoties, liefde en pijn zijn verbonden, je hou heel veel van je vrouw het is normaal en gelukkig kan je het opschrijven, van je af schrijven. Ik doe dit ook echter mijn vrouw kan dit niet en beleef hetzelfde als jij, maar zij uit zich weer op een andere manier. Kanker bij je geliefde is verschrikkelijk.
Het deed en doe mij erg veel pijn als ik zie hoe mijn vrouw meegaat in mijn ellende en toch zo goed voor mij zorg.
Geniet van de mooie momenten en herrinneringen zij heeft je nodig.
Veel geluk, ga zo door!
Groet Frank
Beste Frank,
Dank je. Helga is mijn grote liefde. En grote liefde is gelijk de grote pijn.
Ik moet leren, gelukkig besef ik dit, dat Helga haar weg moet gaan. Ik ga mijn weg. Die ruimte moet ik haar geven en zij mij. En ondanks dat zij haar weg gaat en ik de mijne, komen we niet op een T-splitsing.
Jouw vrouw gaat haar weg. Jij ziet haar dwalen. Wilt haar helpen. Maar vergeet niet dat de pijn die jij voelt over je vrouw, jouw pijn is. Alleen van jou....en vice versa....zo complex.
ik wens jullie sterkte, heel veel sterkte!!
groet,
Paul
Hoi Paul het is prachtig maar bijna te intiem om te lezen zo aan je vrouw Helga is het geschreven.leest zij het zelf ook? Hoef je niet op te antwoorden mocht je dat vervelend vinden maar t viel me zo in. er is een gedicht lamento van Remco Campert dat mij doet denken aan de sfeer van je gedicht. Groet van Jeron
Beste Jeron, ik zou mijn teksten nooit openbaren als Helga het geschrevene niet leest. Ik schrijf ook over haar.
intiem? Ja. Pijnlijk? Ja. Ik heb het grote geluk dat Helga mijn pijn bij mij laat. Ze praat er met me over, voelt mijn pijn en troost me.
Helga,s weg is anders: zij sport, veel. Zij speelt saxofoon in een band, veel. Ik praat, schrijf, lees, veel.
Beide “oplossingen” zijn door haar ziekte groter geworden. Je kunt uit elkaar groeien. In een spagaat komen. Elkaar in een klem zetten waar bijna niet uit te komen is. Gevangenen van de ziekte en elkaar. En wat hebben wij geluk......misschien nog erger dan de ziekte is elkaar te verliezen. Dan pas......zou ook ik mezelf verliezen..
Lamento heb ik honderden malen gelezen. Duizend maal beweend....
Groet,
paul
Dat dus ... wow, Paul! Hiermee kan ik me identificeren ... me inleven in jouw gevoelens ... Hou vol, je wilt het, je kunt het, je doet het ☀️
Laat jezelf niet sterven beste Paul! Alhoewel ik wel begrijp dat het voor jou zo voelt. Ruud heeft ook (soms nog steeds) veel moeite mij los te laten en mijn ding te laten doen. Alleen autorijden bijvoorbeeld...hij brengt en haalt mij liever; maakt niet uit waarheen. Dat voelt voor hem veilig en ik ben nu pas na jaren bezig hem langzaam te 'dwingen' mij te laten gaan.
Daarnaast kan Ruud mijn sterven 'verbergen' met zijn credo dat hij 10 jaar ouder is dan ik en inmiddels (hij is 72) zo ver is dat de kans groot is dat hij eerder sterft dan ik. Het is en blijft zo ontzettend moeilijk er naast te staan! Maar ga met haar mee en val samen niet om!
Beste Hebe,
Ik laat mezelf niet sterven. Het zijn momenten die ik beschrijf. De intensiteit is er wel. Wij vallen samen nooit niet om.
Maar, (sorry voor “de maar”) Helga en ik hebben alles samen doorwandeld. Zo samen.
Afscheid nemen is meer dan afscheid nemen van die ander. Tegelijkertijd moet ik afscheid nemen van een deel van haar in mijn zelf. (Ik kies bewust voor het bezittelijk voornaamwoord “mijn”).
En nu geen maar meer. Nu gaat het goed. Heel goed.