Louteringsberg....
Kanker en open luikjes (deel 2)
kanker verziekt niet slechts
het loutert ook
vooral die auw...
in deze met ou
staan voor keuzes
nooit verwacht
moet....
zo ontzettend moet.....
geen gevecht tegen kanker
kuisen van eigen geest
als staan voor een afgrond
wetend
te moeten springen
het ongewis tegemoet
we weten.....
moeten springen
om onszelf niet te verliezen
in deze waardevolle kuttijd
kanker
hoop jou ooit, ooit
te danken
maar nu....
kutkanker
6 reacties
Kutkanker...
Het enige scheldwoord dat onze zoon van 10 zonder commentaar mag gebruiken. Wij zeggen het immers ook.
Wat verwoord je weer mooi, Paul 😘
Lieve wijze Paul, een tijdje geleden blogde ik over niet meer moeten, alleen nog mogen. Maar nu haal je mij uit de droom. Want ik moet ook die afgrond in. Geen ontkomen aan.
Toch een waardevolle tijd, dat wel ja.
Maar de kanker bedanken? Nooit.
Liefs en sterkte,
Hanneke
Lieve Hanneke,
Ooit, lang geleden leerde ik Helga kennen. Ik was opgenomen. Psychoseachtige(diagnoses waren er niet) klachten. De hel bezocht....nooit vergeten. Daar leerde ik haar kennen., zoals ik al eerder heb beschreven.
Daarna een weg vinden in de maatschappij. Gestigmatiseerd, niet overtuigd van eigen kracht. Terugval. Verder. Opnieuw. Voldoen aan standaarden. Terugval. Verder. En opnieuw.
Dit tijdperk is nooit afgesloten. Helga en ik hebben deze existentiele zielepijnen weten om te buigen naar winst. Het heeft ons gebracht waar we zijn. Zonder schaamte, vol overtuiging. Die ziekte heeft ons “beter” gemaakt. Het heeft ons gelouterd en we weten onze geschiedenis naar anderen om te buigen naar iets goed. Daar zijn we dankbaar voor.
Ooit hopen we dat met kanker ook te doen.
Nu nog niet....is te vroeg.
Lieve groetjes,
Paul
Lieve Paul,
Ja jullie indrukwekkende liefdesgeschiedenis heb ik eerder in jouw blog gelezen. Zo bijzonder dat je dit nu schrijven kunt. Ik hoop oprecht dat jullie ooit de kanker ook kunnen ombuigen naar iets goeds. Mij heeft het zeker ook goede dingen gebracht. Een intenser leven, nieuwe vrienden, de mooie contacten op deze site. Echt kiezen voor wat ik nog wil, en met wie. Loslaten van allerlei verplichtingen.
Maar in de ziekte heb ik geen keus, die gaat zijn eigen weg en zal mijn lichaam uiteindelijk kapot maken. Dat zie ik als een afgrond waar ik in zal moeten. Toch nog moeten dus.
Liefs,
Hanneke
Lieve Hanneke,
Ik twijfel niet aan jou en je afgrond. Jij zult je vrede vinden.
Sorry, heb te weinig letters in mijn alfabet om duidelijker te zijn.
Lieve groetjes en een kus op je voorhoofd..
Paul
Wohow... heel heftig ja dit. En (helaas) voor mij op een vergelijkbare manier heel herkenbaar. En nu ik dit bij je lees... bedenk ik me ineens dat ook ik in het proces van mijn (verre, maar bijzonder nare) verleden, het meegemaakte uiteindelijk heb weten om te buigen naar 'leerzaam' en goed.
Jou laatste alinea, hij komt binnen! En wat je schrijft, is letterlijk wat ik nu ook van ons en mij kan zeggen. Bijzonder; je schrijft het zo mooi!
Groetjes Hebe