Gisteren
Helga heeft gisteren een ongelukje gehad. Met haar step raasde ze de weg op. Ze was enigszins verlaat. Een auto schepte haar. Ze kwakte op de motorkap, en gleed mee met de snelheid van de auto. En dat.....noem ik geluk.
Ik kwam iets later en zag Helga opkrabbelen. Verschrikt stapte de bestuurster uit haar auto. Ze trilde.....” hoe gaat het met u”? “Wel goed”, antwoordde Helga.
Ik gaf Helga mijn fiets. Geen tijd te verliezen. Ze moest bootcamples geven.
Ik handel de administratieve en juridische zaken af. Dat vindt ze niet leuk om te doen.
Vanmorgen bekeek ik haar benen terwijl ik thee op haar bed bracht. “ Gaat goed, hoor”......” beetje blauw”.
De bootcamples was heftig...... adrenaline spoot door haar lijf. Arme, arme volgers van haar lessen. De fysieke rekening gaat naar hen.
Ik keek toe....
9 reacties
Wat een schrik. Gelukkig niets gebroken. Dat had heel anders kunnen aflopen.
Beterschap voor Helga, wat is ze veerkrachtig.
Liefs Alice❤😘
Wat een vrouw! Die een hele bijzondere man naast zich heeft...
Wat een schrik! Een beetje rustig aan doen na zoiets, dat zit er niet in hè, voor Helga.
Ik hoop dat het niet erger is dan het in eerste instantie leek te zijn.
Liefs, Hanneke
Sjeetje Paul!
Dan staat je hart wel effe stil denk ik zo.... Wat zullen jullie allen geschrokken zijn... pfffff... en dan opstaan en verdergaan... tja....
Hoop dat ze niet nog veel 'napijn' heeft gehad. En dat jouw hart weer rustig klopt..
Liefs Hebe xxx
Lieve vrouwen,
Het gaat allemaal goed. Ja, er staat een autogrill-afdruk in Helga’s been. Perfecte camouflage van haar wandeltocht door een glazenwand.
Tja, zo gaat dat bij haar.
Na de bootcamples zijn we lekker gaan fietsen. Gisteren rende ze 17 km en heeft ze zich opgegeven voor een run-bike-run van 45 km. Een sponsorloop.... samen met een vriendin. Als twee jonge meiden storten zij zich nu daarop.
Helga’s ongeluk is voor haar verleden tijd. Ik ben drukker.....de juridische afwikkeling. Houdt haar totaal niet bezig....
Soms kan ik boos worden op die domme nonchalance van haar. Na 33 jaar weet ik dat ik hierbij het onderspit delf.
Zo gaat zij....altijd.....
lieve groetjes,
Paul
Sorry Paul! Ik heb toch een grijns.....
Ik zal de laatste zijn te beweren dat ik dat allemaal nog kan, maar herkennen doe ik wel een heel belangrijk stuk in mijzelf... je weet wel... die laatste twee zinnen...
Oeps; met een klein beetje schaamrood naast de lach..
Liefs Hebe xx
Lieve Hebe,
ik begrijp je grijns. De grijns van de onoverwinnelijke vrouw met naast zich de trieste man.
Ik ken mijn plaats.......
Lieve groetjes,
Paul
Naaaaaa... lieve Paul, dat moet je een beetje nuanceren. Denk ik.
Ik weet zeker dat Helga jou geen pijn en/of verdriet wil doen. Dat wil ik mijn Ruud ook niet doen. Maar ja.... we willen wel graag zoveel mogelijk zélf blijven kunnen! En inderdaad hoort daar ook bij (een aantal?) dingen die we eigenlijk niet meer kunnen en/of niet meer zouden moeten willen kunnen......
Probeer te begrijpen.
Begrijp.
Inleveren en offeren
zoveel
en dat zomaar ineens
een wereld die de onze niet meer is
een lichaam dat het onze niet meer lijkt
de wens om te doen alsof
soms dat alles helemaal niet waar is
en wij weer zijn waar we waren
en niet zijn waar we staan.
Wij begrijpen ook
altijd en soms zelfs ook (!);
de jij die jij bent
zo zuinig je bent
op dat wat jij hebt
nu nog wel.....
We wéten
en begrijpen
houden er rekening mee
minder dan omgekeerd
en soms even niet
terwijl omgekeerd
dát eigenlijk niet gebeurt.....
Waarvoor sorry......
Liefs xxxx Hebe
Lieve Hebe, dit beschrijf je diepzinnig mooi!
Een blog op zichzelf!
dank je xxxx
paul