Ze was mooi, zo mooi...

ZE WAS MOOI....

.... maar ze wist niet wat dat betekende.

Toen ze een klein meisje was
ze vertelden haar dat ze mooi was
maar het had geen betekenis
in haar wereld van fietsen
en staartjes
en avonturen in make-believe.

Later hoopte ze dat ze mooi was
terwijl jongens het opletten
van haar vrienden
en telefoons gingen voor
Zaterdagavond dates.

Ze voelde zich prachtig op haar trouwdag,
hoopvol met haar
nieuwe levenspartner aan haar zijde
maar, later,
Toen haar kinderen belden
zij is mooi,
ze was vaak uitgeput,
haar haar is rommelig vastgebonden,
geen make-up,
breed in de taille
waar het vroeger smal was;
Ze kon het gewoon niet opnemen.

Door de jaren heen, zoals ze probeerde,
in past en begint,
om er mooi uit te zien,
ze heeft andere dingen gevonden
om voorrang te krijgen,
zoals rekeningen
en maaltijden,
als zij en haar levenspartner
hard gewerkt
om een familie te maken,
om de eindjes aan elkaar te knopen,
om kinderen tot volwassenen te maken,
om een leven te maken.

En nu
ze zat.
Alleen
Haar kinderen zijn gegroeid,
haar partner vloog,
en ze kon het zich niet herinneren
de laatste keer
ze heette mooi.

Maar dat was ze wel.

Het zat in elke lijn op haar gezicht,
in de kracht van haar artritische handen,
de ampless die had
een miljoen knuffels ingeprint
op zijn huid,
en in de schuddende dijen en
verdikte enkels
die haar race voor haar had gelopen.

Ze had haar leven geleefd met een liefdevolle
en gulle hart,
had haar armen gewikkeld
rond zovelen om
om hen troost en vrede te geven.
Haar oren hadden
beide verschrikkelijk nieuws gehoord
en mooie liedjes,
en haar ogen
had gekrompen met,
oh wat een tranen,
ze waren nu fel
zelfs terwijl ze gedimd hebben.

Ze had geleefd en dat was ze.
En omdat ze dat was,
ze is mooi gemaakt.

~ Suzanne Reynolds, © 2019

Foto credit: Nina Djerff
Model: Marit Rannveig Haslestad