Het besef

Toen ik 13 was, eerst de boef pakken en dan sterven. Toen ik 21 was, gewoon dood gaan dus laat ik het proberen, toen ik 40 was, als de dood komt is het goed. Toen ik 55 was, ik draag een niet reanimeren hanger als het lijkt of ik de pijp uit ga tegen me aanschoppen dat mag, maar reanimeren niet. Toen ik 59 was, u heeft kanker da;s lang niet mooi. Toen ik 60 was, u bent uitbehandeld maximaal een jaar. Het romantische idee uit mijn prille jeugd heb ik naderhand nooit begrepen van mezelf, het falen van mijn pogingen tot zelfdoding hebben me nog onzekerder gemaakt dan ik al was. (als je jezelf de pijp niet uit kan helpen moet je wel een sukkel zijn) De depressies die ik tussen mijn 35e en 59e heb gehad, maken mij het leven nu dragelijker, hoe gek dat ook klinkt. Voor mezelf vrees ik de dood niet, wel voor diegene die ik achterlaat, voortijdig het veld verlaten is veel in mijn gedachten geweest. Dat ik er nog steeds ben is bijna het zelfde gevoel als wakker worden na een poging tot zelfdoding verbaasd dat mijn lichaam het nog niet heeft opgegeven mijn geest nog kracht genoeg heeft om door te gaan familie en vrienden die blij zijn dat je er nog bent. Het besef van dat wat komen gaat, het besef dat je niet kan af maken wat je wilde, het besef van de net niet bereikte droom, is voor velen wat geldt voor mij het besef dat k er nog ben. Mocht je denken " ik kan morgen overreden worden of door een bananen schil mijn nek breken" leef je uit, een plotselinge dood is naar voor hen die je achterlaat voor je zelf een fluitje van een cent.