Beperkingen

Mag je ondankbaar zijn vroeg een van de mede bloggers zich onlangs af, hoewel ik aan de andere kant van dat spectrum sta denk ik eigenlijk van wel. Leven met of na kanker is kut, tussen je oren is een bom ontploft je lichaam opengesneden met chemo behandeld en met een beetje pech ook radioactief gemaakt, je geeft alleen geen licht in het donker. Je boezem, maag, darmen of iets anders kostbaars ligt in de kliko de rest van je leven zonder lekker eten, spreken of gewoon dat doen wat je allemaal deed is verleden tijd. De artsen hebben jou opgeknapt maar de rest van je leven is naar de klote en zie maar hoe je dat oplost als dat al mogelijk is. Er zijn natuurlijk mensen genoeg die opgeknapt hun reis vervolgen waar na verloop van tijd hun geest de klap te boven is gekomen hun nieuwe lichaam hebben geaccepteerd of hun beperkingen. Die problemen worden mij bespaard met een peuk in mijn hoofd gezeten naast de bbq en een bakkie koffie wacht ik rustig af, beter wordt het niet. Het accepteren hiervan is ook geen sinecure, maar makkelijker zal het niet worden. Geen glazen wand voor me zoals zovelen die met de moed der wanhoop het traject zijn ingegaan en nu merken dat die voorgehouden we maken u beter, ook inhield u zal beperkt blijven.