Afscheid
Ik kuste de bruid gedag en wenste haar nog vele jaren geluk, een geslaagde bruiloft en een mooie locatie in Hoorn. Zonder dat ik er erg in had schoten er bij enkele aanwezigen tranen in de ogen, net niet slim genoeg bedacht ik in de auto pas dat zij een ander afscheid namen. In je leven neem je van veel dingen afscheid je liefde, ouders, huisdier zelf een vertrouwde werkomgeving kan je doen beseffen dat je iets opgeeft wat je lief is. Ik zelf heb jaren geleden de emotie bij het grofvuil gezet, maar het word niet meegenomen dus ook ik struikel er wel eens over, waarom rouwen om iets wat is geweest zelfs als het erg goed was? Ik heb me regelmatig als een hufter gedragen en heb er geen bonuspunten mee gescoord, voordat de kist naar beneden gaat hebben sommige aanwezigen al trek in koffie en een kleffe plak cake ook ik. Hoe werkt dat in de menselijke geest hoe kan je het verlies van je baan geliefde of je huisdier ongeveer het zelfde beleven, waarom roept dat een zelfde reactie op? Wat gebeurt er als je beseft dat iemand nog maar een beperkte tijd aanwezig is. De 1 parkeert die emotie en wacht tot het in hapklare brokken wordt verwerkt de ander blijft er tegenaan lopen en heeft het er een tijdje moeilijk mee waarom lijken mensen zo verschillend en zijn ze toch het zelfde. Heel stilletjes voel ik dat mijn lichaam afbouwt net iets heftiger word de pijn net iets vaker last van mijn inwendige mens te snel vermoeid en hijgend als een paard behaal ik me mandje, en neem ik afscheid van de dag.
3 reacties
Arthur Bouwman