Aanpassen

Zo'n 2 jaar geleden ging mijn chef met pensioen een lieve rustige man die ieder probleem het hoofd bood elk technisch probleem loste hij op bij managers paste hij zich aan en als dat niet ging paste de manager zich aan, zo ogenschijnlijk makkelijk ging hem dat af niemand zag hem ontsporen. 2 kamers vol treinen brengen hem het plezier waar hij sporen en wissels aanpast zoals hij het hebben wil. Op zijn knieën plaats hij travo's meters kabeltjes. hij past het landschap aan wat hem voor ogen staat Mijn leven is ontspoort na de diagnose en behandeling zoek het maar uit pas je aan wat het leven je nog brengt. Het opschrijven is appeltje eitje maar uitvoeren zo tegenstrijdig onnatuurlijk onlogisch en vermoeiend, mijn halve leven heb ik het rondje om de kerk gemaakt soms wel tegen de klok in en dbo tje (doelloos blokje om) het behoorde tot mijn taak omschrijving en probleempjes loste je op even met de chef gebeld. Het doelloos blokje om is gebleven het probleem oplosbaar en onoplosbaar tegelijk de vragen zijn terug te brengen tot wie ben ik en waarom? Ik voel me goed genoeg ik ben ook goed genoeg fysiek, beslissingen nam ik vroeger na ampele overwegingen 4 seconden maximaal en nu ben ik verdmme al 6 maanden bezig het blijft opkomen als onkruid dodelijk vermoeiend is het,in de nacht in mijn mandje heb ik onrustige benen fysiek is het blokje om niet meer te doen. Mijn geest wil rust mijn lichaam niet. Maar aanpassen is niet mijn sterkste kant