30-01-

Op 30-01-78 overleed mijn vader 9 maanden na diagnose longkanker met uitzaaiingen na de bestralingen om zijn leven iets op te rekken nu 40 jaar geleden. 3 chemotjes waren genoeg voor me
nu 15 maanden geleden om af te zien van verdere behandeling zo klote als ik me voel, ben ik nog steeds blij dat ik gestopt ben met behandelen. Steeds weer verbaas ik me over lotgenoten die met secundaire problemen primair bezig zijn. De scheidslijn tussen die 2 zijn zo persoonlijk als universeel, mijn probleem geval heb ik benoemd een korte brief in mijn computer opgeslagen en in geval van mijn overlijden kan indien de familie daar akkoord mee gaat deze overhandigd worden. Fouten maken hoort bij het leven en ik zal zat genoeg fouten gemaakt hebben. Boos zijn of blijven is een ieder gegeven keuze teleurgesteld kan ook de keuze blijft. Als ik de pijp uit ben zal ik er niet wakker van liggen zo is me verteld. Na mijn diagnose heb ik de keuze gemaakt, secundair, en als zodanig geclassificeerd een oplossing bedacht.15 maanden was schijnbaar niet genoeg tijd om mijn probleem op te lossen, met de komende tijd acht ik de kans klein dat die het verschil gaat maken.

Mijn tijd gekomen, mijn geest gereed. Ik zing zachtjes in mijn dromen,Van’t karretje op de zandweg reed, Gereed voor wat komen gaat, gereed voor ’t vallen van ’t zwaard. Nog even leven, even gein straks komt de dood, straks komt de pijn.






2 reacties

Ik heb zoveel vragen, naar aanleiding van dit blog. Wie heeft je zo op je hart getrapt? Ik bel je snel
Laatst bewerkt: 30/01/2018 - 06:34
Hoe sterk geschreven, ik voel toch veel emotie. Wens je voor nu vooral sterkte en kracht Ron. One way of another! 
Laatst bewerkt: 02/02/2018 - 13:59