Ballen

Een licht opgezwollen pijnlijke lever houd me wakker, weer eens een stuk rood vlees op de bbq gelegd en heerlijk gegeten vanavond, het hoesten wil ook niet ophouden vannacht en slapen word dan ook moeilijk. Een peuk en een diclofenac erin en kijken of het over een uurtje beter gaat, mijn bloedwaarden waren redelijk gunstig. Hoewel er nog steeds kwaliteit van leven is ben ik er wel mee bezig om dat iedere dag te meten bij mijzelf. Doodmoe word ik zo af en toe daarvan, alles is redelijk goed geregeld heb ik het idee duidelijke afspraken met levenseinde kliniek en huisarts met vrouw en zoon en nu maar wachten op het juiste moment. De vermoeidheid speelt me parten en belemmert me in mijn doen steeds vaker blaas ik lichte oprispingen van sociale aard af, de mistige grens tussen jezelf beschermen en doodmoe worden van het leven, dat wat het leuk maakt, is zo grillig als de pest. Nooit ben ik zo met mezelf bezig geweest balancerend op een scherp mes, hoe hard moet ik mezelf onder mijn ballen kriebelen om iets te gaan doen en accepteren daarna 3 dagen naar de kloten te zijn. De vraag is moet je jezelf wel onder je ballen kriebelen als je op een scherp mes balanceert? Ik ben nu 4 uur wakker heb een kuil gegraven in mijn bank en voel me nog net zo klote als voordat ik naar beneden ging om een bakkie pleur te drinken ik hoest er maar een tramadolletje in en ga de dag door maffen van deze zondag ga ik weinig mee maken.