Thuis en nu verder

De eerste dagen thuis zijn leerzaam. Heel leerzaam. Ook liefdevol. En vertrouwd dat vooral. 

Je leert omgaan met een verminderde conditie en je mag bepaalde dingen niet doen vanwege de operatie. Dus moet je hulp vragen. Leerzaam want dat is niet mijn beste eigenschap. 

Liefdevol omdat het huis vol bloemen staat. Iedereen voor je klaar staat en mijn vriend mij echt in alles steunt en helpt. Mijn dochter zorgt voor rust in de bezoekjes en helpt in het huishouden en mijn zoon kookt en doet boodschappen. 

Vertrouwd omdat het lekker mijn eigen huisje is. De kinderen weer in de buurt zijn. Slapen in mijn eigen bed en douchen onder mijn eigen douche. Bovenal eet ik wat mijn zoon kookt. 

Klinkt allemaal best goed toch? Ik was weer thuis en happy. Dat mijn darmen giga opspeelden (ik heb ook de ziekte van Crohn) of het zelf plassen niet echt lukte, dat hoorde er toch bij? Euh...ja dat hoort erbij. Maar dat het soms zo zwaar kon zijn, verraste mij wel. Ik was qua pijn namelijk best wat gewend met Crohn. Deze ongemakken kende ik niet. Toch was dat niet continu en is het zo fijn dat er ook goede momenten zijn. 

Humor helpt je door zo'n periode heen. Lachen om wat er misgaat samen. Ik zei ook wel eens, 'schat, als je dit geweten had 3 jaar terug, was je dan verder gegaan met mij?'. Steeds weer kreeg ik als antwoord, ' ja schat, dit zit allemaal in het arrangement'. Mijn harde humor kon hij ook aan. Ik had (en nog steeds dus ook 'heb') dat ook nodig, benoemen wat je hebt en daar de draak mee steken. 

Het ging iedere dag wat beter. Bewegen ging soepeler. Ik kreeg steeds meer trek. En dan lukt het je opeens om ook lekker wat te koken, op te ruimen en een kleine wandeling te maken. Dat zijn de goede momenten die ervoor zorgen dat je de minder goede momenten wat sneller vergeet en ermee dealt.