Mooi zomers weer en emoties

Afgelopen week vloog voorbij. Het is een week van uitersten in emoties. Van opgelucht naar angstig naar verdrietig naar blij naar dankbaar naar...

Het is zo raar nu. De bestralingen zijn voorbij en de rollercoaster gaat langzamer en langzamer rijden. Als je erin zit dan denk je niet te veel en vaak na wat er op dat moment aan de hand is. Je moet hier doorheen en dealt met bijverschijnselen en emoties. Maar nu besef ik opeens wat er gebeurd is de laatste maanden en vraag ik mij af of het echt afgelopen is. 

Afgelopen is het nog niet. Mijn lichaam is een tiende waard van wat het voorheen was en darmen en vermoeidheid laten zich regelmatig zien en voelen. Het kost tijd die darmen, veel naar het toilet, toilet schoonmaken en handen wassen. Geduldig zijn. En als extraatje doet het nog pijn ook. Met zalfjes en goede voeding is het al minder erg. Maar leuk vindt mijn Crohn dit allemaal niet. Kanker en Crohn zijn geen maatjes van elkaar blijkt.

Ik ga ook nu nadenken. Hoe nu verder en blijft het hierbij? Maar ook ga je beseffen wat dit met je gedaan heeft. Aan de buitenkant zie je niks. Je ziet niet dat een groot gedeelte van mijn vrouwelijkheid eruit is. Ik ben ook bang hoe het er nu van binnen uitziet en wat het nog kan. 

Over seks lees je weinig hier op deze blogs en toch is dat voor mij het grootste wat nu anders gaat worden. Angstig vind ik het als ik nadenk hoe dat nu verder gaat. Al eerder hebben de verpleegkundigen die je begeleiden mij hierop gewezen. Een verrassing is het dus niet. Maar ik was daar toen nog niet aan toe om ook over na te denken. Want ik wilde leven! Dus ging vol strijd alles aan.

Seks is altijd belangrijk geweest in mijn leven en nooit problemen ermee gehad. Nu vind ik het opeens doodeng en ben ik bang dat ik het niet meer lekker vind of het pijn gaat doen. Ik heb een heel lieve vriend die meedenkt, luistert en geduldig is. Samen zullen we er heus uitkomen. Maar nu sta ik aan het begin en heb geen flauw idee of dat heus het geval gaat worden.

Daarom ga ik ook meedoen met een wetenschappelijk onderzoek. Mijn arts stelde het voor en dacht gelijk... dit zou mij weleens kunnen helpen. Er zijn 2 groepen vrouwen. De ene groep wordt intensief begeleid en de ander niet. Beiden krijgen een setje pelottes (moest het ook eerst opzoeken maar zijn een soort dildo's in allerlei groottes) waarmee je aan de slag gaat en je moet om de 3 maanden een lange vragenlijst invullen. De computer bepaalt in welke groep je komt. En helaas ik kom in de onbegeleide groep hoorde ik gisteren.

Met dit onderzoek willen ze aantonen dat vrouwen meer begeleiding nodig hebben bij hun 'nieuwe' seksleven. En er wordt nu ook tijd aanbesteed maar er is meer tijd en aandacht nodig. Verklevingen door de bestralingen, te droog, te smal... zaken die het er niet prettiger door maken in de toekomst. Ik bof met mijn arts en hij heeft ook gelijk een extra afspraak gepland om het bespreekbaar te maken. 

Het zijn ook geen gesprekken die je even start met een ander. Er blijft een soort taboe op rusten. Daarom schrijf ik dit stukje ook. Als ik er mee worstel dan zullen er meer zijn. Het is fijn om te weten dat je niet de enige bent. Nu krijg ik vooral te horen dat 'lekker alles voorbij is en ik weer mezelf kan gaan worden'. Ik word mezelf niet meer. Dit alles heeft mij veranderd. Niet ten kwade, maar ben wel anders. Sta meer stil bij kleine dingen. Ben bang voor de toekomst soms. Ik ben emotioneler. Twijfel of ik nog in het onderwijs wil blijven. En...mijn lijf is anders. Dat is moeilijk en verdrietig. Daar zal ik mee moeten dealen, accepteren en mijn weg erin moeten vinden.

Dankbaar was ik afgelopen week om dat ik jarig was. Wat een cadeau was het om een jaar erbij te krijgen.Ik heb dat nooit zo ervaren en bij stil gestaan. Dit jaar wel. Ik genoot van mijn visite (voorheen ging ik liever uiteten en vierde het verder niet) en had keurig een klein groepje in de middag en avond. De kamer staat vol bloemen en kaarten. De mooiste rozen van mijn lieve vriend gekregen. Mijn kinderen trakteerden mij op een duur parfum. We konden heerlijk de tuin in met het mooie weer en even was er geen kanker.

De komende tijd herstellen. Een baan op zich begrijp ik na deze week!